Untitled

Infamy has walked in the fields of gold
Infirmity has painted the red streaks of life

Black sunny weathers rising in the East
Sanguine firmaments being born with no words

Locked up in the Universe a toddler’s laugh remains
Amongst the shadows a ray of Light awaits

All perished and weathered now make an Entrance
From paths Unknown the Silver souls play with Penitence

Oh, Beloved my Mother! Give thy aid to us….
Blow us up with courage’s Will and royalty’s Might

Piece of Soul

Dive in the Alley
Empty thy Dark Luggage
Hope for another Hollow dream
Lock thy eyes for the Longing myth

No matter how deeply in love or out of love you might think you’ve fallen, it is merely your human vanity reflecting on the other person’s feelings. I felt this sadness…this emptiness in my fingers, this weakness in my knees. I felt the sadness of watching that someone, my someone, my potential someone, to stare into another’s eyes and light up…I felt this emptiness that asphyxiates me every time I want to utter words of romance, words of blasphemy, words of sweet illusion…every time I am tempted to honey my someone up, I encounter a glorious bolder and then….a cliff…my cliff…that tells me that HE is not mine…that tells me that no one will ever be mine…and that all the people who truly love me are unjustly away from me…


I hate this weakness in the knees…I hate this addiction of an imperfect nothingness…being strapped upon an empty island with no survival kit…I hate having to suffocating insidious jokes just to get by…I hate being angry in the injustice around me…I hate wanting…and not having…I hate being made to choose when I do not wish to…I hate being forced to act when I don’t want to…


My heart is half…one big part of it had to be sacrificed for survival…a big part of it had to be kept away for selfishness…my heart is half…

“Women were not made to woo but to be wooed”…the fellow said. Women were made be toys in the puritanical ethics of the patriarchal society. They were made to be subjected to humiliation, degradation, lies, treason, adultery, betrayal…Women were made for the male’s sport…Nothing but to feast upon…Woman has conquered nothing since HER dawn…but controls everything human! I pity those who are unfortunate enough to exist in this era…for nothing will ever, nor ever, will change till this world is shuttered to pieces into the Divine unknown…

I long for a lover's touch to softly caress me in the wee hours…I long for my second psyche to stroke my mind in the eternal hours of my human life…someday all this will end…and I shall feel no more…

Confession of an Aristocratic Whore

Confession of an Aristocratic Whore

Dismemberment of life
Grant of no grace in our gutters
Sedated happiness in unreal words
Pitiful kings lie in human secrets

Allegiance of a false power to govern us all
Unrest of a restored mob
Riots in the pavements of glory’s past
The age of miracle has long passed

Anarchy pours in the isles of greed
Retirement of unpassionate parades storm in
Balck petals flow in an ethnicity’s battlements
And a white tiger waits to rule, in sin!

Emerald stones will take their course
In power and lust they shutter mankind’s fall
My Charles, how loathsome thy shape has gone
Thy eternal youth in blood they yield below

Decapitation of the phony rat has come
A lonely council kneels in Divinity
Forgotten poison lurks between the alleys
A Father’s Love and a Son’s Pride

Why let be bygone be bygone for a low blow whistle
The affairs of the Crown are hanged for one whisky lust
A thirst of hedonism to rule my Rebels
The vowed Throne be filled with ashy treasures

My Bathory sulks in the corridors of Youth
Eyeing atrocities of guilt to decorate the rotten Truth
Defy the Glorious luxury of gilded cages
Bury this Puritanism in obscurity of negligence

To thee, dark spirit thy minions dwell
To thee, creation has humankind bled
Thy scheme has already be perceived
Thy Myth of Decadence shall eternally live!

Dear Dark Stranger

Dear Dark Stranger,

We met but scattered moments and I instantly knew you were going to play a much more significant part in my life than I had hoped you would. Do not mistake this words for a mere personal vanity, but simply as an assessment of feelings ahead that should be trimmed down and put aside for the progression of our course. You represent everything I had wished I could avoid in coming back to my native land. However the carefree branch of your thoughts and actions, I must admit I found a great difficulty in accepting such an overwhelming idealism from a person who seeks to avoid so many experiences in life. You are swarmed by a light glow of darkness, an image which makes your sensitivity all the more appealing to my cynical views. No such words are to be uttered in public, as we are both very much aware that the situation cannot be helped, as it is not of a mutual point of view. I am sure that by now, you probably do not comprehend a word of what I so bashfully express on paper, but I shall try to be clearer; having battled with my mind and my heart, I have come to the conclusion that you could potentially make me fall…into an unwanted passionate love. This is not something I gracefully pursue, especially at this point in my life, as indeed life’s thrown me in a crossroads and being focussed on my future plans is of the utmost importance to me. Every person in their life is encircled by two things; their needs and their wants. I am your former in this instance. It is a great pity that most people do not take any great interest in their needs but instead they seek so passionately for their wants, which ultimately leads them to a dead-end. For me, unfortunately you are the latter. A want I cannot pursue at this point in my life, as indeed I embody vanity at this stage, since I am in search for professional progression. You, my dark stranger, embody a want I simply cannot pursue given my current situation. You are potentially everything I have so longed for, but which unfortunately arrived too little too late. A potentially great love that arrived at the wrong time, in the wrong place. My intentions are to keep things between us as is; be merely pleasant acquaintances and avoid any contraction of emotional interchange, as that would make matters all the more difficult and unpleasant for both parties. Indeed, in another world, we potentially might have been the mythic embodiment of a great long mad affair. We do know though, how myths turn out in this world¬; unwanted and filled with hatred for their “glorified” imagination. Such are the feelings battling inside me this period. No matter how much I long for attention and a sip of your lust to be directed to me, no matter if in my heart I know that what you require is patience and understanding, something which I could so willingly offer under different circumstances of course, no matter if you might be the single person in this god forsaken place who can make me believe again into something beautiful, even though all this can happen in a potential union of us, things will never unfold the way we hoped them to. That is our greatest tragedy; the possibility to live something so breathtakingly glorious but which will never happen because of human vanity and unnatural fear of jumping off the cliff called unknown.

One once upon a night....

insanity within the battered heart
hatred eats the worms of a good life

bless me father for i have sinned
and yet kill me for tempation's within

the path is drawn
whether the winds will it or not

the time is nigh
for all must happen tonight

encourage me Bachchus so strong
to glorify my pleasure in the storm

heat up body of lust
forget family, dreams and all that

brother, my brother so young and so bold
i fear for the bond that grows in our cold

misty secrets in this dark paradise
creation of art dies in the night

what next steps am i suppose to follow now
how am i suppose not to bleed in the yellow snow?!

Brandi Carlile - Tragedy

...but you know I'll defend, the tragedy that we knew us the END!

Νοεμβριακό Απόσπασμα

Νοεμβριακό Απόσπασμα
~Η εγκατάλειψη~

Έρχεται ξανά και ετούτος ο χειμώνας
Εχθρικός, όμορφος και ανένδοτος να με ξεκάνει

Με γέμισε πάλι έχθρες και καρφιά η καρδιά μου σήμερα το βράδυ
Σκοτείνιασε το μυαλό μου με πίκρα, θυμό και ζήλια για τη γήινο μου μονοπάτι

Πόσο θέλω να πληγώσω τον γνωστό εισβολέα μου
Που τριγυρίζει ανάμεσα μου και με καταδιώκει

Ουρλιαχτά να θέλουν να βγαίνουν από μέσα μου
Για την άδικη εγκατάλειψη των μικρών μου ονείρων

Εγώ δε χάρηκα φιλιά και αγκάλες
Εγώ σε ποδιές έκλαψα για πέντε ψωροδεκάρες

Τι να γίνει όμως αφού η μοίρα δε μου’ δωσε ομορφιά
Αλλά με προίκισε με «προσωπικότητα»

Τι παράπονο τώρα εγώ να λησμονώ
Σαν βίαια αναγκάζομαι το αντίο να πω στη χώρα που αγαπώ;

Η κλάψες είναι για τους αδύναμους
Για τους φοβισμένους και τους μη τολμηρούς

Δε ξέρω πώς να ουρλιάξω άλλο για τα όνειρα μου
Για όλα αυτά που έπρεπε, που πρέπει να ζήσω

Δε ξέρω πώς να βρω γαλήνη μέσα στη τόση βαβούρα
Για να αναγεννηθώ…να αναπνεύσω έξω από τον άδικο κλοιό που μου όρισαν

Δεν το διάλεξα αυτό.
Αποστροφή μου φέρνει η φυγή μου.

Κι όμως τώρα σε βλέπω από ψηλά
Μέσα στο μεταλλικό πουλί να χάνεσαι μπροστά μου

Ίσως, θα μου πεις.
Και τι κι’ αν γινόταν….θα γυρίσω να πω κάποια μέρα

Δεν έχει σημασία άλλο πια.
Η σιωπή κατοικεί πλέον στο κορμί μου.

Το μυαλό παλεύει τον άπληστο Χάρο να ξεφύγει
Και όλες τις πλάνες του ιδεαλισμού μου, με μιας να τις μαδήσει.

Η συνέχεια έπεται. Τα όνειρα λιγόστεψαν.
Οι φίλοι κοιμήθηκαν.

Και εγώ, ναυαγός στης καταπίεσης το πέλαγο αρμενίζω….
Μη με λησμονήσετε….
…θα ξανάρθω!

Crème Goût Amer Anglaise

To pen a thought of poverty is poor
To grudge against humanity is horror!

Fighting for goals constitutes myriads of canned food
Getting out of your "village" leaves the crowds in their noose

Castration of the masses for the ideal dream
Impalement of fascination for the working tranquility

Madames and Monsieurs strolling around the guillotine
Former presidents elect their Bills in Hell's pits

Growing to dream and hope only strangles the morality of the plebes
Performance of a false sensation blurs the reality of political thieves

No postal bird to carry the messages of hope across
Only boiled water for the poor whose eyes are gauged

Driven mad by imagination of words in verse
Manifestation of utopian glories create a dead human crest

Logic, we were given by the force of the Milky Way
Thank the Lord we use it to cheat, steal and murder our promiscuity away

Hysteria of laughter numbs our utopian pain
Giving our minds the chance to accept their burning

Culture of Europeanism flatters me in sleep
Waking up into the Western fatalism makes me wonder...
....what the hell are we?!?

Ρωγμή

Κουφός εν τη ερήμο εθεάθηκε.
Μαραμένο ζωντανό αποπλανήστηκε.
Μπροστά σε ανθρώπινα λόγια, εγκατάλειψε...
Τυφλός εγύρισε στην όαση της απιστίας.

Ένιωσε τη σιγή να τρέμει στα πόδια του
Φοβήθηκε για μια μόνο στιγμή τη μοίρα του
Όλα τα γιατί νεφέλη έγιναν στα χέρια του
Μάθημα δολοφονίας η κακία πορεία του.

Μάτια σφαλμένα τον έσπρωξαν στα άδυτα
Κόλπα ζεστά εμπαίζουν τη λογική του Παπά
Θεός τον επροσκάλεσε σε ματωμένο δείπνο
Μεραρχία δόγματος να του δώσει σε αλλουνού τον ύπνο

Φιλίες εθεάθησαν να παλεύουν τρομαχτικά στα υπόγεια
Κούκλες χαρωπές να κρέμονται σε ισόβια
Βιασμός μιας ψυχής να εξελίσσεται στα πανάκριβα μπαλκόνια
...Και να που βλέπει ένα γιατί να ξεπροβάλει ακόμα...

Η πίστη σαν εχάθηκε στα χείλη της άσπρη μάγισσας
Φώναξε πιο δυνατά, πως η αγάπη δε λύγισε ακόμα
Καθώς η εξουσία διασκεδάζει στα ανώτερα
Η φιλία παραμιλά για δόξες με αναπηρική ανεπάρκεια.

Mother, oh, Mother!

Mother, oh, Mother!

General vexation for the warmth of the taxation
Public education disrupts the system's affirmation

Laws of nature have gone down with an endless flu
Grandmothers of war have died without a clue

Hope was left at the bottom of Pandora's Box
For centuries humanity fights for the divine Horse

Mother, mother!, save us please...
Reap the ground and take us in

Wing up your embrace to the north
Forgive our disability of thought

Whilst Masters eat their golden food
The warms in the gutter simply eat their boots

Spare us all the theories of the One
When the belly speaks nothing is heard but its survival

Erase the smiles of dust
For they lead you on like a fat cat

Degradation of action puts the universe in halt
The galaxy will flee from our salvaged world...

Mother, mother!, console us please...
Spare us from harlatism and barbarism in our dreams

Plead our case to the arraignment of Chaos
Turn our guilt into a horrible mistake of pathos

You cry blood, and we merely abandon...
For absolution we shall have garbage and meltdown.

Within the Light of this Life we starve
For random human dreams we struggle till we rot

Resurrection of our kind is unavoidable
Desperation rules from our youthful call

Hope leaves us half empty and half full
By the time we grow old, the Bubble will have turned to Blue!

"Weep not my Children of Destruction", you shall chime
To your feet we'll lean for another day in the infinite time...

Crossing Over

The Bank is chasing me...
Money is unkind and cold...they have been for a while
My bees died a long ago, and draught draws me back.
The heat seems like a dazzling dream now.
Suppression offers me its sweet caress.
What is a youth? How should I be bold for them?

I was never a hero, nor ever will be.
All my medallions have turned to little ashes.
My bloody eyes have so much hate, anger...pain.

All friends vanish when possession takes over.
All friends yearn for freedom.
Friends with no strings attached.
Small mistakes that end in entrapment of heart.

Life leads in the reality of imprisonment...
Freedom is a state of mind...like peace.

Love is un-existable.
Passion can rule two bodies.
Tenderness can rule a mother and a babe.

Fathers neglect the happiness of the small fetus...
Mothers feel the bond to their eternal grave.

And I still stand alone.
On that mountain...
Gazing on the grey shadows.
Degraded for my forged desires.
Blazing my divine pleas...

St Peter looks at me and answers full of bewilderment:
"As if the welcome would soften your pain,
As if life would exist in your human mind again,
Weep my child, and accept with no words to meddle your heart.
Embrace the human judgment, betray it and win it!
Come in, my lonely child..."

I go in...
With no words,
With no sorrow and with no empathy.

I envy the dary, the tolerant and the obscure.
I pity the lowly, the lewd and the unsure!

Fly me now; fly me on your bicycle...
Steel me up...bury me down.

Freeze my silver stars
Burn this clown!

Ode to Draculia

Did you try sending me tears?
Did you find the courage to whisper?

Were you blind when I was dying...?
What happened when the monsters were eating me alive?

What did you do when Fire Feasted
on my transparent soul?

I gasped and you turned away
I looked and your back froze with my pain

Unbequethed love...
Unwanted obsession
Furious madness of secret confession

Oh! How you love me sweet Charon,
How you sip the drinks from my delectable flesh

Flow inside me like red water
Nurture me like a first-born rose

Fluidity rises and falls
Spurn me, my love, no, no more!

Upon this last hour of yours...
Treat me tenderly,
Like I was the one that gave you your first breath!

No more woeful songs...
My promise is thy Bible.

My love is your death.
Your life, is mine.

Pablo Neruda - Tonight I Can Write the Saddest Lines...Read by Andy Garcia

Three Syllables of Desperation

Three Syllables of Desperation

What if my dreams are all become of water

What if my passion is all translated in words

What if my fire burns my human entourage

What if this life of mine was a mistake all along?

The mirror no longer recognizes me...

The air withers my youthful face

...the river carries my tired ideals away

And diving is all that is left in me...

Europe passes through my wanton eyes

Longing for pleasurable work crying out in the night

Poetry flowing through my promiscuous veins

And blunders of anger management destroying all friends

Not a guided star shines in my sky

Grey rain circling the bus which distributes my life

Cockroach gasping for a hopeful air

Looking for holes to flight with no care

ATM my life's become

Consumerism looks at me like a powerful cat

Capitalism handles me like an indifferent mouse

With the black luck haunting me no chance I'll find a spouse

No golden rings nor any sapphires this Christmas

Only human spit and three colas on my whiskies

My warm memory of pink imagination has turned to purple

But there...

...There shines the light of a dawn, again, oh! So dreadful...

Navigation of Asymmetry

Dislocation of sensitivity

Deprivation of affinity

Bleeding in the social hypocrisy

Bleeding out the social depravity

Praying for progress in innocence

Praying for innovative forgiveness

Sacrilege of the bleak past

Bedazzlement of the future plans

Mistakes of the human vanity

Birth that leads to a coloured prosperity

There again, let the cool breeze flow

With all the harmful thoughts to wither in the darkly snow.

Go to the Mattresses!

Go to the Mattresses!

What you hunger for I give
What you fear for I live…

What you see as suicide
I see as life...

What people call lunatic
I call profound…

What society calls unacceptable
I call freedom…

What you dare not utter
I shout and yell it...

What your eyes don't want to see
I look at it with awe and amazement...

What you consider dull and profane
I call choice and adventure...

What religion calls vile and vulgar
I call experience and wholesome...

What I have been taught not to do...
I do...

And follow life by myself,
And you should too...
Before the current drags you too!

Η Δεύτερη Φορά

Η Δεύτερη Φορά

Οι γκρίζες φιγούρες βαδίζουν στα άσπρα σκοτάδια ξανά
Μέσα σε ένα ωκεανό με ανούσια υλικά αγαθά
Καθώς οι μεγάλοι λύκοι του κράτους με μανία τους καταδιώκουν
Αυτοί τα μυαλά τους με μπακατέλες και μπιχλιμπίδια παραφουσκώνουν

Όλα ένα ανθρώπινο όνειρο ήταν
Που βουτάει μέσα στο άπιαστο άγνωστο
Να κυνηγά ξωτικά μέσα στους άδικους βάλτους της ανθρώπινης σιωπής
Με μαύρους κύκλους το ψέμα να παριστάνει το σύμμαχο της ανοχής

Μικρές ανόητες αγάπες σαν φαντάσματα να μας στοιχειώνουν
Ψόφια λόγια να λησμονούν να μας αναστήσουν κάθε νεογέννητη αυγή
Μα πάντα στο γκρεμό της απληστίας να βαδίζεις
Με γυμνή ψυχή όλο «συγγνώμη , αυτή η ζωή δε μου αξίζει» να τραυλίζεις

Μέχρι ο καπνός από τα μάτια να πάει για τον αιώνιο του ύπνο
Εσύ κυλιέσαι στα κορυφή ενός άδικου λυκόφως

Μετάνοια, λέξη ζωής μεγάλη…
Συγχώρεση, που στέλνει τη ψυχή στην αιώνια κραιπάλη…

Αυτή τη φορά διαλέγουμε το φως….
Τα βάσανα και τα μαστιγώματα του.
Αυτή τη φορά τα μάτια μας θα είναι καθαρά…
Και θα φτύσουμε της υποκρισίας τ’ άγνωστα, τ’ άπειρα…τ’ απέραντα!

The Child of Aran

The Child of Aran

Two drops of honey
Into the mouse trap of the barley
Interventions of the sedated bunnies
Isolate and traumatize the libertines

Beggary of wisdom in the conceited sunlight
Caterpillars squeezing their freedom in the moonlight
Madame of Pain was the divine gift
Proclamations of a forged dream rises in the mist

Agony, little darling,
Is what burns us alive!
Resolutions of deceit
Leaves the murderer inside, and weeps!

Κόκκινη Γραμμή

Κόκκινη Γραμμή

Ποιος μίλησε για της απληστίας το στόμα;
Ποια κρατική κοιλιά πείνασε για τα μαύρα διαμάντια της Δύσης;

Πλέω σε πελάγη μακροθυμίας
Με δαίμονες των άπληστων αιώνων
Να παρελαύνουν στα πρησμένα πόδια μου

Παντού κοιτάζω κήπους τεχνολογικής ασυδοσίας
Το Τέρας το πανούργο να με κοιτά κατάματα
Και με το τραγούδι της Σειρήνας
Να μου μαγεύει ολοένα τα σάπια μου καράβια

Η πηγή της εισόδου μου δεν ήταν εθελούσια
Η φωνή της ζωής μου χάνεται στα μαρμαρωμένα κόκκινα κτήρια
Και το σώμα ετούτο το πολυφίλητο
Να παραλύει στων ανθρώπων το ασυνείδητο

Σαν φτάνω στα τείχη της δυτικής Αυγής
Οι απόστολοι κλαίνε για τη ζοφερή μου αρχή

Ποιος είπε πως η απληστία και η φιλοδοξία
Στα στήθια τα αθώα τα μικρά δε κατοικεί
Ποιος είπε πως ο κόσμος της ματαιότητας
Σταματάει στα τριάντα εννέα σκαλιά εκεί;

Για τη κόκκινη γραμμή συνεχίζουμε τυφλά τη πορεία μας
Και τα στίφη με πονηρή στοργή χαρίζουν απλόχερα την ανθρώπινη τιμωρία μας…

«Ελπίς»

Damien Saez - Chanson pour moi enterrement

Northern Nightingale

Northern Nightingale

Isolation withers this mind
Bleeds it out from its eternal tomb

Like a killer, the fear creeps into the night
Spreading the virus of indecision in the vain Greek life

Letters of past friends like dust in the wind
Blown away in the frayed memory

How to bow into the sadness of the Beast
When the heart compels me to fight against it

A pair of old dancers witnessing my fall
Reality await my heart at the end of the crash

Efforts of grasping colourful dreams have crossed paths with me
Journeying me into an Italian murder with eyes of the blue deep

I forgot the steps!
No breathing creature looks on this face with caresses…

The white witches have perished in the Dark
Leading the fragments of this life into halt!

Departure! What a sweet resolution
What a foolish absolution…

A dying Utopia trying to resurrect in this mind
A crying Nun encouraging me still to spread the wounded wings
…and fly high!

Angels of the Beastly Stars…
Lead me to the plain of the soul’s Divine hands!

Το Παιδί της Σιωπής

Τρέχουν οι χρόνοι και κυλούν
Σα νερό στο Τάμεση οι ζητιάνοι το κατουρούν
Ξεθωριάζουν τα λόγια κι οι στιγμές
Στα μάτια που μεγάλωσαν με άθλιες πληγές

Μικρέ αλησμόνητε σκυλοπνίχτη!
Κάποια μέρα τα βράχια τη ζωής θα καταπνίξεις
Μα σα πέσουν τα τείχη τα πελώρια
Θα ανακαλύψεις μια ζωή κενή γεμάτη με ανέκδοτα ανόητα

Η αφύπνιση του κράτους σου σαν όνειρο βαραίνει
Μέσα στα σκοτάδια τα φριχτά μια αγάπη που προσμένει
Μίλα στους κούφιους ποιητές για όλα τα χαμένα
Μα μη κοιτάξεις πίσω σαν θα δεις της ζωής
…τα κομμάτια να είναι πια λιωμένα

Μη γυρίσεις ποτέ στις ανούσιες Κίρκες
Και πάψε με καταραμένους ύμνους να δοξάζεις δαίμονες και δίψες
Φύγε! Μακριά, παιδί της σιωπής…

Όσο μέσα στη σκιά σκοτώνεις τα τσουβάλια της ντροπής
…η θύρα της αλήθειας θα παραμένει αιώνια κλειστή!

Blowing in the wind....

“Death has reared himself a throne
In a strange city lying alone
Far down within the dim West
Where the good and the bad and
The worst and the best
Have gone to their eternal rest.”

We are all pawns of the darkness…like streams of water bound to flow into an ocean greater than our will. Night brings with it emotions which the light of day conceals in the veil we call ‘fear’.

Life is like a table game. The dice of life is the choices that arise in a person’s life…some choices are not exactly what we have hoped for…and yet we are forced to choose…the pathways are many…some filled with desire, convenience and insouciance. Other pathways are harder; they are the thorny pathways which many dare not to follow. Their beauty is wild, majestic and filled obstacles.

Emotions are bound to arise through the process of us…of our making. Any joy, pain, suffering, agony, happiness has to undergo through a process…through the human system and the civilization that was passed on to us by our ancestors. To harness our intellect to comprehend the ‘whys’ of this world is pure human vanity. I believe that through all the human monstrosity, through the pain and the suffering that comes, the Night softens every brutal feeling; releases thoughts that our consciousness does not dare to yield to.

Many choose the pathway of flatine…because inside our Pandora’s box our human vanity thrives on fear…There will always be lambs as long as we allow certain people be the wolves, hence this results in the submission of the masses.

The pathway of the rollercoaster is like a grotesque theme park which hides a dazzling treasure at the end of it. It is like the never-ending story, filled with gothic mythical stories. Like a Tim Burton film, only the monsters are ten times more real and ten times more brutal. The strength one needs to have is beyond our human intellect, to fight the monsters which may come our way.

I do not believe that ignorance is bliss…for it prevents the freedom of the spirit and of the mind. Knowledge is power, albeit it offers pain in its discovery. One has to be wise to be able to master the pain of knowledge, and through its hell find the truth, its paradise.

Fear makes people yield to their small passions, and lets their spirit die silently in the sunlight. And that is what’s tragic today. Our spirits die in the sun; and we merely stand still and stare.

The rollercoaster pathway albeit dark and obscure, at the end of it, it offers the sweetest delight of human satisfaction…the spirit is alive, the withered spirit has tasted and lived, and through the lifetime of harshness has learned to dare to fly where other souls can only imagine every night in their dreams.

Η Εταίρα

Η Εταίρα
(1ο Μέρος)

Μια πληγωμένη εταίρα αναζητά
Τις άδοξες εποχές του παρελθόντος
Ερωμένη του εαυτού της
Και καταδικασμένη στην απατηλή ζωή της

Μια ζωή στα ερείπια
Γεμάτη με τσουκνίδες κι’ αγκάθια στα μαλλιά
Γεμάτη με σύννεφα μαύρα
Κι’ ανούσια φιλιά της μοναξιάς

Το κενό της επιβίωσης δεν κρύβεται
Και τα βουβά ουρλιαχτά μαγνητίζουν τη πόλη που ολοένα και βυθίζεται
Μόνη επορεύτηκε στο κόσμο της ψευδαίσθησης
Μόνη εκαταράστηκε τους δαίμονες της αυτοεπαλήθευσης

Μάτια κόκκινα παραμονεύουν στο σκοτάδι
Για την αρχή του ζωντανού λίκνου να τα επιβάλλει
Μαύρες σκιές να χορεύουν στα νυφικά κρεβάτια
Με τη Βακχική τους ζάλη
Και ψέλνοντας ύμνους αιχμηρούς
Να ρίχνονται στη πύρινη στρατιά με αίμα στο κεφάλι

Πώς να ορθώσει το ανάστημα ενάντια στου κράτους τη κραιπάλη
Αφού τα όρνεα του Ιανού κατασπαράζουν το συκώτι της
Σα να’ χει άρωμα από θειάφι

Σαν η εταίρα της Αβύσσου εκίννησε
Για μέρη λαμπερά του μέλλοντος
Το σύμπαν εχλεύασε το θάρρος
Για τη ζωή που οι σοφίες της υπόδειξαν

Μάταια εγύρεψε στον κόσμο ετούτο
Να βρει Βασίλισσες με διαμάντια
Και ατσάλινη καρδιά

Οι τόποι οι μακρινοί την οδήγησαν
Στις σπηλιές του πολυπόθητου Άδη
Με τα φαντάσματα της μυθολογίας
Να βαδίζουν ασταμάτητα προς τα μέρη της απάτης

Οικοδέσποινα και μάνα του Σκότους
Την καλοδέχτηκε στη μοναχική της αγκάλη
Η νύφη του ατίθασου Εωσφόρου
Στο άρμα των τεράτων να ζωγραφίζει τη ζωή της με ανεξίτηλο μελάνι

Η πληγωμένη εταίρα εξαπόστασε
Το ανεμοδαρμένο κορμί της
Στα έγκατα της γης εκλείστηκε με βία
Για να σώσει την ανθρώπινη ψυχή της

Μα σα κατάλαβε την άπειρη ματαιότητα της ύπαρξης της
Όλες οι στιγμές έγιναν δικές της
Και κάθε απόφαση γραμμή της ζωή της

Μια γκραβούρα από θιάσους μαγικούς
Εξύπνησε το σταθερό κορμί της
Και μέσα απ’ τα απαίσια σκοτεινά λιβάδια ξεπροβάλλει
Επί τέλους η τρεμάμενη φωνή της

Η εταίρα ενέδωσε στην ηδονή των Σοφιστών του ένδοξου παρελθόντος
Με τον Απόλλωνα για Θεό οδηγό
Ανακαλύπτει τις ανθρώπινες απολύσεις του ξεχασμένου μέλλοντος

Ανατρεπόμενη η ζωή του κόσμου ετούτου
Πολλοί δοκίμασαν την τέχνη του να αλλάξουν
Η μοιραία ύπαρξη και η αβρότητα
Πάντα απ’ τις πληγές μας θα ξεπροβάλλει
Γιατί είναι γραφτό να μείνουμε
Εταίρες τις ανθρώπινης τάξης!

Hunger

Materials, materials
How blindly you sob
Thy hanger out in myriads
They govern the angry mob

Consumerism running through their veins
And these living caricatures bathe with the diamonds of hate
Illusions dance in their shopping carts
And gluttony smothers their human hearts

No faith, no love
No contact in their blank lives
But things galore
To fill their pearly black boudoirs

Materials, my darling
For me and you
To sex us up
Like the king of Awe,
Our Stalin

With rusty arrows we shoot
Like beasts we madden up
To the greedy hunger of the profane products
Forgetting to scatter away our shinny loot!

Άγνωστη Κίνησης

Άγνωστη Κίνησης

Τώρα;
Και τώρα που έφτασα και σ’ αγάπησα;
Τώρα τι να την κάνω τη καρδιά μου που σπαράζει για σένα;
Τώρα που αναζητά διψασμένη τη μαύρη αγκαλιά σου;
Πώς να τη βυθίσω και πάλι μες την άβυσσο την αιματηρή;
Και πώς να καταπνίξω το συναίσθημα σε μια άβγαλτη διαθήκη;
Να γυρίσω πίσω δε μπορώ…το γνωρίζω καλά!
Ο χρόνος δε με θέλει πια…
Και ο καιρός της προσμονής είναι σκληρός κι’ άδικος
Σε αισθάνομαι. Να πάλλεσαι σαν αστείρευτος οργανισμός
Μέσα στο ατίθασο κορμί μου.
Να παλεύεις για την έξοδο της μάταιης λύτρωσης σου…
Σε νιώθω. Να χάνεσαι μέσα στο σκοτάδι μου.
Στον ανελέητο ορίζοντα των δικών μου των ματιών να τρέμεις από πάθος.
Ο χρόνος δε μας αγάπησε.
Κι η μοίρα σα Κίρκη μας εμπαίζει στο κάλεσμα της.
Έκλεψα τις ανούσιες στιγμές μας και τις πούλησα για του εγωισμού την προσταγή
Αναχαίτισα τα ρομάντζα του μέλλοντος μας
Και σα μικρόβιο σκορπίζω την ανομία της απληστίας μου.
Αλλά τώρα;
Τι να τα κάνω τα χρυσά κλουβιά;
Με τα ρουμπίνια και τα σμαράγδια να με κοιτάν κατάματα
Και να στολίζουν την άχρωμη καλύβα μου;
Όλα είναι πλάνα λόγια και τεμαχίζουν τη σπαρταριστή μου καρδιά.
Πώς να σταματήσω το αίμα που βγαίνει από τα χείλη μου καθώς λέω το σ’ αγαπώ;
Και στο άγνωστο της ασυδοσίας υποκύπτω θεληματικά
Για να ξεχάσω τον κολασμένο παράδεισο της δικής σου αποχής.
Και τώρα τι, αγάπη μου χαμένη….
Και τώρα, τι;

Kansas - Dust in the Wind

...all we are is dust in the wind...

Ξεκούρδιστα Μαντολίνα Μέσα μου Παίζουν…

Ξεκούρδιστα Μαντολίνα Μέσα μου Παίζουν…

Ξημέρωσε κι’ εγώ ακόμα παραμιλώ για τα χαμένα ιδανικά μου
Που γέμισαν τα μάτια σου με ματωμένα δάκρυα στο σκοτάδι
Πώς να σκεπάσουν τα νυχτολούλουδα με το γλυκό τραγούδι τους
Την σάτιρα μιας κομματιασμένης ψυχής

Και καθώς μανιασμένα τρέχουν τα ξωτικά της καινούργιας εποχής
Κοντέσες τραγουδούν λυσσασμένες άριες της γοτθικής εποχής
Και με το κάλεσμα των Σειρήνων ανασταίνουν τα βυθισμένα όνειρα μου

Αχ, το κάλλος σου πικρή ζωή!
Τόση άνθρωποι την επαινούν
Καθώς με τα χέρια αιματοβαμμένα τ’ αδέλφια τους δολοφονούν
Και πως μπορώ εγώ, ένα μικρό ποντίκι
Να καβαλήσω τα έθνη της ασυδοσίας
Πώς να πιαστώ όταν ο Αίολος με φυσάει με μανία
Σπρώχνοντας με σε κρυφά μονοπάτια της ανθρώπινης αβύσσου
Αναγκάζοντας το κάθε βήμα μου να επέρχεται μέσα από λυμένους γρίφους
Μα ο πόνος στην αυγή αμβλύνεται στα ξένα
Και η εθελούσια έξοδος γίνεται ολοένα και μια γλυκιά φυλακή

‘Πίστεψε κι’ αγάπησε’ μου είπε τ’ αηδόνι απόψε
Με τραχιά φωνή αναθάρρεψα για μια στιγμή μοναχά
κι’ αντάμωσα φαντάσματα στου παράδεισου τις πόρτες
Εμπαίζω τον ανούσιο ιδεαλισμό μιας μάζας
Και φορώντας μάσκα ενός Βάκχου υπηρέτη
Αποφασίζω να πηδήξω στο κενό της αθωότης
Ενδίδω ξανά με θάρρος και θυμό στους ερωτικούς ιλίγγους της πλάσης
Και μετουσιώνω το ανεξήγητο πνεύμα της σιωπής

Πέφτω…τώρα πέφτω…
Πιο βαθιά, πιο δυνατά…
Τώρα πια πέφτω…

My Men

My Men

My wanton heart remembers all this evening
My luscious Dorian Grays of my past revealing

Still waiting to drink their golden sip
Under an unstable weather this unruly heart grieves

Passion flees from my sacrilegious chambers
For the lustful liaisons have remained unwanted secrets

The spirits summon the ecstasy of ghostly shadows
That creep into the night until other hyenas decide to follow

Possession of an erroneous desire sleeps here
In the immoral bosoms of a misspelled fear

My wanton boys still wait for me
For entrance in the lonely gates of frenzy

And a rampage of rapture holds this flesh this night
Twisting it in its intoxicating dune of light

Come, lovers of this morbid mind
And exempt the ravished yearn of my humanity

Forgive the transgressions of this little love
And place it in the box of the unknown euphoria

Fly away, my dark lover boys
The dream of serenity shall have no more voice

My wanton dreams decay
And this heart will always be men’s pray!

Διψασμένος Λόγος

Διψασμένος Λόγος

Χαμένα όνειρα επλημμύρισαν κι απόψε τη ξένη κάμαρα μου
Γεμάτη με ακολασίες και διεφθαρμένες ιδέες άλλων εποχών
Χορεύουν και πλαγιάζουν μαζί μου στο μαξιλάρι μου χαμένοι ποιητές
Και μου τραγουδούνε μοιρολόγια μαύρα για τη σκυλίσια τη ζωή μας
Σε κατάρες καταφεύγουν κάθε αυγή για τα θεία και τ’ ανθρώπινα
Και με ματωμένη φωνή δακρύζουν σιωπηλά
Για τη κρεμάλα μιας κατακρεουργημένης κοινωνίας
Πλαστικά όνειρα σε μια ηλιόλουστη πόλη της αβύσσου επροσπάθησα ν’ αποφύγω
Έριξα τα τραυματισμένα τριαντάφυλλα τις καρδιάς μου στον ακάθαρτο Τάμεση
Και πότισα με κόκκινα δάκρυα τις βάναυσες όχθες του
Οι πλάνες της μικρής μου ζωής εφάνηκαν χρυσές την ψεύτικη αυγή
Το αίμα όμως πάντα ξεπροβάλει στο ανατριχιαστικό λυκόφως της άπληστης Δύσης
Μήδε θρόνος για ζωή, μήδε λόγος για ανθρώπινη εκλογή
Πόσο εύκολα δίνει κανείς το τίμημα για τον κακό σκοπό
Και πόσο εύκολα οι λιγόψυχοι αναστενάζουν για την άθλια γήινη ασυδοσία χρυσού μετάλλου
Μικροί πολιτικοί εκολάκεψαν τη μάζα μιας σκοτεινής πράξης
Με μελένια λόγια εποτίστηκαν τα μυαλά των αδαής ποντικιών
Καθώς οι γάτες περιφέρονται με σμαραγδένια στεφάνια στα μαλλιά...

Και’ γω να περιμένω να μπω στο ηλιόλουστο μου μνήμα
Να γευτώ τη σιγουριά του σταθερού του χρόνου
Τη σιγαλιά της γαλάζιας μάνας φύσης
Και το γλυκόπικρο κάλεσμα των τρυγονιών
Να αγκαλιάζει τα αλλοιωμένα όνειρα μου
Αχ! Χρυσαφένιε μου έρωτα….με οδηγείς ακόμα σε ποτάμια σκοτεινά
Σε ασταθές ταξίδια αρχαίων εποχών….
Με βρισιές και πάθος με κυνηγούν ακόμη οι Ερινύες της ψυχής μου
Για να μολογήσω τις μικρές μου ποιητικές ακολασίες
Πώς να το πω ψυχή μου κρύα….
Πως ακόμη ποθώ τον ακατάκτητο λόγο της σοφίας…
Για σκοτεινούς πρίγκιπες ανασαίνουν τα κύτταρα μου
Και λεύκες ζεστές με περιτριγυρίζουν στα ξασπρισμένα βήματα μου…
Αλλοίμονο! Που σ’ αγαπώ ακόμα….
Που είσαι της καρδιά ο προθάλαμος για χρόνια…
Φύγε μακριά, για τα ξένα δαίμονα γλυκέ μου
Και πάψε να τυραννάς ετούτο το κορμί που δεν έφταιξε ποτές του…

Την κακοποιημένη μου αλήθεια ξεστομώ….
Ήσουν η αρχή…κι’ ακόμα σ’αγαπώ…

Γιατί μ'αγάπησες - Μάδγα Πένσου

....μόνο γιατί μ'αγάπησες....

Μουσικη: Βασίλης Δημητρίου
Ποίηση/Στίχοι : Μαρία Πολυδούρη
Ερμηνεία : Μάγδα Πένσου

Carnival of Horrors

Carnival of Horrors


An exaltation of errors
A blessing in a Satan’s dress
A figment of rotten imagination
A home with poisonous flesh
Consuming obscurity in vain
Falling in traps of human penetration
A fleshing out of divine words
A blast of sun bean in Hell
A sharp nail in the bloody heart
A cross turned upside down for Love
A home with rotten suppressed worms
A monster in the sleep of injustice
A hole in the water of fire
A star at the feet of Cerberus
A fairy in the forest of oblivion
A nightmare in Heaven
And us…
In the third star of a Murdered requiem!

E.S. Posthumus - Nara

Maat = Isfet

Maat & Isfet

Isn’t it sad how life always catches up on you…how very little you realize you know by each minute you grow. Dream of love, of hope, of passion, of motherhood, of peace, of intellect, of art, of tranquillity, of family, of life….how vain is humanity in all its glory and yet how foolish in all its intelligence. Greed blinds human existence and overshadows its purpose; the meaning of life is life, birth, creation, continuation, self-preservation. Money is a man made slavery invented out of boredom and close minded societies to control the masses; alternatively chaos would occur. But how much of that is true? Are regulations of society there to control the masses or to suppress their free will, their freedom of thought, their freedom of speech and ultimately of living. Society is a man made creation as well. Hence, it is fragile and unstable, ready at every corner to alter its notions and adopt new ideas in order to protect the social-economical interests at hand.

Since our dawn, we have been struggling and fighting against time to resolve the unresolved mystery; why are we here? Why were we placed on this earth and what is our purpose? Who or what decided to place us here and how exactly was that succeeded? What is all about then?

Human intelligence will never reach the stage of dignifying the question with a logical answer. It is beyond our existence, beyond our understanding, beyond our tiny sphere of intelligence. Why must we put ourselves through the agony of struggling to find a logical answer for something which if we would accept it as a gift given by an unknown sender it would flatter and make us happy in the end.

The simplest form of happiness is coming back to our original status, back to our natural roots. Embracing our simple tasks in life; our survival, our emotions; the strongest of them all being a tiny word we decided to call it ‘love’.

They say that when Pandora opened her box with all the sorrows and the evils that spread in the world, at the bottom of that box there was the worst feeling of all; hope! Hope gives humans the strength to carry on, to endure even if they do not wish to any more; something which later on was analyzed and developed by Darwin as a theory; the ‘Survival of the Fittest’. It very much resembles the feeling of self-preservation, hope for life, for birth, for creation.

Our existence, our purpose is in front of our eyes. The only way to witness the miracle is to open our hearts, open our minds and free our spirit to the truth. It exists in all of us; if only we are courageous enough to accept it willingly….and that is where free will introduces itself…hence being given the gift of choice.

It is our call whether and how we want to live…a slave to a man made creation or a free man of senses and choices……today we decide our life…we decide our future… we decide a life of light or a life of in the shadows…

Free will, hope, gluttony, eros, laziness, envy, happiness, tenderness, affection, sympathy, malice, greed, generosity, kindness, selfishness, selflessness, passion, honesty, understanding, bitterness, hatred and….

...love...

Craig Armstrong feat Liz Fraser

...this love...
is unforgettable...
unextinguishable...
this love is a strange love...

Ανεξίτηλη αγάπη

"Τα γράμματά σου τα 'χω Αγάπη πρώτη
σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου
τα γράμματά σου πνέουνέ σου τη νιότη
κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου...

Τα γράμματά σου πάνε, Αγάπη πρώτη
βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου.
Τα γράμματά σου τάφοι, δεν τελειώνει
απάνω τους η λέξη του Θανάτου ..."

Κώστας Γ. Καρυωτάκης

Little Drops of Light

Little Drops of Light

Wake from thy dark slumber
Brush off thy earthly hesitations
Cry out for the long awaited spring
Hold tight the three divine Crystals in thy hand

Give in to the Light
With disregard for the fear of the West
Watch the dreamers of the sky and join them
And swim in the fields cherry blossoms

Hold tight! The journey is strong
With boulders and cliffs hiding beneath
But in the caves of oblivion
There will be glory and warmth in the hearth

Peel off thy decaying skin
Be born again for an ideally life
Flower again in the grey winter’s day
And glow in the mists for a new Summer’s day

Pity the souls who dare not to give in
To the blind light of their unexplored destiny
Fear for them, and let them be
For you should have known it by now…
For thee the luminous Eve is closing in…

Gabrielle

Gabrielle

It came that White night of Hell
The sinister Angel of Death
To beguile the human Souls with its Golden Flair
To flower them with opium and jest

It wept the night of the gilded earth
Like a Child of Darkness it begged for breath
The eerie sadness crept over its wrecked citadel
And waited there to steal its eyes’ firmament

It became known to the ghastly boulevard of spite
That the Carnival of Horrors would dance about it all night
Amongst the flowering hellfires of its unforgivable lies
Gabrielle would awake in the mists and rise

“My Children”, it would cry robustly
“Time is upon our tantalizing enterprise
My renegade followers of this musical mutilation
Break thy weak silence and embrace the Dark Scorn

Fly away from the New maniacs and the Old beasts
Disturb the fragmented moments of conventionalism
And reject the expected Travesty of Life
With the Dark Trick in thy souls to guide thee in the Light

The unadorned truth will be hidden in Ancient caves
Blasted and extracted away from thee like hate
Use thy beguiling voices to enter the Savage Garden
And distort their beatific smiles to cease their govern

Awake in the shadows of Mephistopheles
And battle the Monster’s magnanimous plan
Like fiddlers of this futile earth
Play on thy music, Children of the Night

With your embracing call
The Monster shall fall
Thy heart will mend its harms
And weaken its damnable life.”

And upon a nimbus moment the Angel went
Like a Dove in its crypt it lay
For the hope that Dawn would come some day
And embrace its twigged essence in the hay

Battling the black paranoia of existence
Had led it to this perfect horror of ambience
Ghastly weathers have ceased its Soul
And blew it in the corners of the Seven Worlds

The Light approached…
Quiet and warm, like a blanket in a snow
It covered the Crying Gabrielle,
And swept its body from the Monster’s hellish hands.

No more would the road lead
To the pits Underneath…
For Gabrielle had been wounded
Healed and risen in the New Lighted Eve!

By the time I see you again

By the time I see you again, I would be an old maid.
By the time I see you again, you will be a grown man.
By the time I see you again, you would have fallen in love with someone else.
By the time I see you again, someone else will have broken your heart.
By the time I see you again, I will be a cold shadow of your past.
By the time I see you again, I will not recognise your boyish look.
By the time I see you again, you will have forgotten my charms.
By the time I see you again, I will have seen so much without you.
By the time I see you again, I will have outgrown this unbearable thought of not seeing you.
By the time I see you again, you will have surpassed my idle idealism.
By the time I see you again, you will no longer be a cynic but a romantic.
By the time I see you again, you will have created a world of your own without me in it.
By the time I see you again, I will have locked my heart so much that I will not feel you inside of me again…
But the time we meet again, we will be like mere strangers in a social gathering of penguins.
By the time I see you again, you will have forgotten how to pronounce my name right.
By the time I see you again, you will be kissing someone else in the dark.
By the time we see each other again we won’t be each other again…
By the time we see each other again…we would have forgotten each other by then…


So in the time of here and now I say to you before we part…
I loved you once…
Only could not face up to the fact that I was too selfish to make it known…
I was too selfish to let my pride and my guard down…
I let you leave; and live your life as you should….
Without me in it…
So that when we see each other again…everything will be as it should!


You here and me there
Me here and you there….

Care

Care

When did you even care?
When you stayed silent?
Or when you talked about your miserable life?

When did you really care?
When you forgot to call?
Or when all you thought about how I should care for you?

When did you show me you cared?
When you’ve taken on new lovers and friends?
When you forgot to spell my name correctly in the mists?

Then why should I care
If you don’t...?
When you do care for me…
Then I’ll remember to care for you

I am not your toy for you to trash…
I am not your emotional ploy for you to have
I do not give a damn about you, ‘love’
So you can go to the ‘pits’ and die!


~for the people who don’t care and pretend that they do~

Theatre of Tragedy - And when He Falleth

A Sky Ode

A Sky Ode

It is the wrong allegiance of life
The temptation of giving in
Expecting to be swept away in sin
Like the soaring birds battling to breathe

Burning roses of a doomed earth
Holding a washed-out candle for a blue spell
Bellowing at divinity for the bestowed greed
Bowing to its call with myriad burdens amiss

Abandonment of the sweetest era has begun
The crowds roam like cattle to a lowly farm
Wooing the effort of the Master’s disguise
Hurting their feet with the nails of a spike

Fathers of Old age plead in despair
Frightened of the New unwelcoming Era
Cursing the youngsters’ demons and fears
Executing their wives rusty dreams

A journey in the cold core of existence
Guides the hope of a new love of distance
Scattering the ashes of hesitation away
Melting the ice-caps of the new born May

Leaving the heat of idealism in the shadows
Forging a blessed grin in humanity’s sordid arrows
Pushing the cocky florid gift of doom
Whilst holding for Bible the Galaxy Book

Forgiveness blends in shades of purple
In the nests of the Monster which is unheard of
A spidery scheme for the Graces of Grief
Prance like black lilies in the valley of thieves

Butcher thy soul!
Amazing immoral foes
And watch out thy slimy words
For thy end is born in the Infinite Awe!

(Inspired by Theatre of Tragedy – And when He Falleth)

Χάρις Αλεξίου - ΦΕΥΓΩ

....τώρα φεύγω.....

Το πουλί

Το πουλί

Έφυγε….

Το μικρό ξανθό πουλί…
Για μια ανθρώπινη ψεύτικη όαση στη γη
Με όσα έμαθε και πάλεψε με αίμα και οργή
Επλάγιασε τη τελευταία του νύχτα με τα μάτια του σαν αστραπή

Εκείνη η νύχτα θυμάμαι….
Ήτανε σαν ανθρωποκτονία βουβής τέχνης
Με το πουλί να κοιτά στους Ουρανούς
Και με τα μάτια να γυμνώνει τις Θείες λέξεις

Σαν στράφηκε με δισταγμό
Στ’ ανθρώπινα παραμύθια
Έκλαψε με εγωισμό
Για της ζωής του τη συνήθεια

Επόνεσε και εμίσησε το ζοφερό παρελθόν του
Με λύπη και με κόλαση εγέμισε τ’ αγγείων των ονείρων του
Έπιασε και έσφαξε τα αισθήματα της άγνοιας
Και μες το κόκκινο φως βυθίστηκε για καθαρμό της άπνοιας

Ήταν όμορφο, μικρό και ολοζώντανο
Πριν τα ταξίδια της ανθρώπινης κλοπής.
Τον έκαναν μεγάλο, μαύρο και τρισκατάρατο
Για να κουρνιάζει μοναχό στα μονοπάτια της Άθλιας λήθης

Έφτυσε με βία κι’ αηδία το πικρό του γάλα
Σαν είδε στη κορφή του βουνού τη χαρωπή κρεμάλα
Με μανία η απέραντη κόλαση να διατρυπά την γήινη του καρδιά
Μα με σιωπές χαράς ν’ αλαλάζει για τη λύτρωση της ματωμένης σκιάς.

Κάνεις ποτές δεν νοιάστηκε
Εκείνο το πουλί να σώσει…
Με φοβέρες και βροντές
Μες τα κρύα το άφησαν να πετρώσει…

Μες τον κόσμο ετούτο της λησμονιάς
Έγειρε με προσμονή το αγέρωχο φριχτό κεφάλι του
Αφάνισε με τόλμη τ’ ασταθές αισθήματα της απανθρωπιάς
Ανοίγοντας με της υποκρισίας σιωπηλές πληγές στο φέρετρο του

Άθλιοι, δειλοί κατακτητές!
Το πουλί έτουτο δε το δάμασε το ανθρώπινο κεφάλι σας
Με πονηρές τεχνολογικές καταστροφές
Δε το λυγίσατε στους απεχθής θησαυρούς σας.

Το πουλί θα στέκεται στου γαλαξίες του σκότους
Με ξόρκια ζηλευτά θα σας μαγεύει
Μέσα από άστρα παράλογα ονειρικά
Πάντοτε τις ανεξήγητες μικρές ζωές σας θ’ ανατρέπει…

Πέταξε μικρό πουλί της Μαύρης Νιότης…
Και μοίρασε τη σιωπή…
Στους ανίδεους ιππότες της Ανθρωπότης….

Μην τον ρωτάς τον Ουρανό...