Η Εταίρα

Η Εταίρα
(1ο Μέρος)

Μια πληγωμένη εταίρα αναζητά
Τις άδοξες εποχές του παρελθόντος
Ερωμένη του εαυτού της
Και καταδικασμένη στην απατηλή ζωή της

Μια ζωή στα ερείπια
Γεμάτη με τσουκνίδες κι’ αγκάθια στα μαλλιά
Γεμάτη με σύννεφα μαύρα
Κι’ ανούσια φιλιά της μοναξιάς

Το κενό της επιβίωσης δεν κρύβεται
Και τα βουβά ουρλιαχτά μαγνητίζουν τη πόλη που ολοένα και βυθίζεται
Μόνη επορεύτηκε στο κόσμο της ψευδαίσθησης
Μόνη εκαταράστηκε τους δαίμονες της αυτοεπαλήθευσης

Μάτια κόκκινα παραμονεύουν στο σκοτάδι
Για την αρχή του ζωντανού λίκνου να τα επιβάλλει
Μαύρες σκιές να χορεύουν στα νυφικά κρεβάτια
Με τη Βακχική τους ζάλη
Και ψέλνοντας ύμνους αιχμηρούς
Να ρίχνονται στη πύρινη στρατιά με αίμα στο κεφάλι

Πώς να ορθώσει το ανάστημα ενάντια στου κράτους τη κραιπάλη
Αφού τα όρνεα του Ιανού κατασπαράζουν το συκώτι της
Σα να’ χει άρωμα από θειάφι

Σαν η εταίρα της Αβύσσου εκίννησε
Για μέρη λαμπερά του μέλλοντος
Το σύμπαν εχλεύασε το θάρρος
Για τη ζωή που οι σοφίες της υπόδειξαν

Μάταια εγύρεψε στον κόσμο ετούτο
Να βρει Βασίλισσες με διαμάντια
Και ατσάλινη καρδιά

Οι τόποι οι μακρινοί την οδήγησαν
Στις σπηλιές του πολυπόθητου Άδη
Με τα φαντάσματα της μυθολογίας
Να βαδίζουν ασταμάτητα προς τα μέρη της απάτης

Οικοδέσποινα και μάνα του Σκότους
Την καλοδέχτηκε στη μοναχική της αγκάλη
Η νύφη του ατίθασου Εωσφόρου
Στο άρμα των τεράτων να ζωγραφίζει τη ζωή της με ανεξίτηλο μελάνι

Η πληγωμένη εταίρα εξαπόστασε
Το ανεμοδαρμένο κορμί της
Στα έγκατα της γης εκλείστηκε με βία
Για να σώσει την ανθρώπινη ψυχή της

Μα σα κατάλαβε την άπειρη ματαιότητα της ύπαρξης της
Όλες οι στιγμές έγιναν δικές της
Και κάθε απόφαση γραμμή της ζωή της

Μια γκραβούρα από θιάσους μαγικούς
Εξύπνησε το σταθερό κορμί της
Και μέσα απ’ τα απαίσια σκοτεινά λιβάδια ξεπροβάλλει
Επί τέλους η τρεμάμενη φωνή της

Η εταίρα ενέδωσε στην ηδονή των Σοφιστών του ένδοξου παρελθόντος
Με τον Απόλλωνα για Θεό οδηγό
Ανακαλύπτει τις ανθρώπινες απολύσεις του ξεχασμένου μέλλοντος

Ανατρεπόμενη η ζωή του κόσμου ετούτου
Πολλοί δοκίμασαν την τέχνη του να αλλάξουν
Η μοιραία ύπαρξη και η αβρότητα
Πάντα απ’ τις πληγές μας θα ξεπροβάλλει
Γιατί είναι γραφτό να μείνουμε
Εταίρες τις ανθρώπινης τάξης!