Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Ξεκούρδιστα Μαντολίνα Μέσα μου Παίζουν…


Ξεκούρδιστα Μαντολίνα Μέσα μου Παίζουν…

Ξημέρωσε κι’ εγώ ακόμα παραμιλώ για τα χαμένα ιδανικά μου
Που γέμισαν τα μάτια σου με ματωμένα δάκρυα στο σκοτάδι
Πώς να σκεπάσουν τα νυχτολούλουδα με το γλυκό τραγούδι τους
Την σάτιρα μιας κομματιασμένης ψυχής

Και καθώς μανιασμένα τρέχουν τα ξωτικά της καινούργιας εποχής
Κοντέσες τραγουδούν λυσσασμένες άριες της γοτθικής εποχής
Και με το κάλεσμα των Σειρήνων ανασταίνουν τα βυθισμένα όνειρα μου

Αχ, το κάλλος σου πικρή ζωή!
Τόση άνθρωποι την επαινούν
Καθώς με τα χέρια αιματοβαμμένα τ’ αδέλφια τους δολοφονούν
Και πως μπορώ εγώ, ένα μικρό ποντίκι
Να καβαλήσω τα έθνη της ασυδοσίας
Πώς να πιαστώ όταν ο Αίολος με φυσάει με μανία
Σπρώχνοντας με σε κρυφά μονοπάτια της ανθρώπινης αβύσσου
Αναγκάζοντας το κάθε βήμα μου να επέρχεται μέσα από λυμένους γρίφους
Μα ο πόνος στην αυγή αμβλύνεται στα ξένα
Και η εθελούσια έξοδος γίνεται ολοένα και μια γλυκιά φυλακή

‘Πίστεψε κι’ αγάπησε’ μου είπε τ’ αηδόνι απόψε
Με τραχιά φωνή αναθάρρεψα για μια στιγμή μοναχά
κι’ αντάμωσα φαντάσματα στου παράδεισου τις πόρτες
Εμπαίζω τον ανούσιο ιδεαλισμό μιας μάζας
Και φορώντας μάσκα ενός Βάκχου υπηρέτη
Αποφασίζω να πηδήξω στο κενό της αθωότης
Ενδίδω ξανά με θάρρος και θυμό στους ερωτικούς ιλίγγους της πλάσης
Και μετουσιώνω το ανεξήγητο πνεύμα της σιωπής

Πέφτω…τώρα πέφτω…
Πιο βαθιά, πιο δυνατά…
Τώρα πια πέφτω…

Δεν υπάρχουν σχόλια: