Η Δεύτερη Φορά
Οι γκρίζες φιγούρες βαδίζουν στα άσπρα σκοτάδια ξανά
Μέσα σε ένα ωκεανό με ανούσια υλικά αγαθά
Καθώς οι μεγάλοι λύκοι του κράτους με μανία τους καταδιώκουν
Αυτοί τα μυαλά τους με μπακατέλες και μπιχλιμπίδια παραφουσκώνουν
Όλα ένα ανθρώπινο όνειρο ήταν
Που βουτάει μέσα στο άπιαστο άγνωστο
Να κυνηγά ξωτικά μέσα στους άδικους βάλτους της ανθρώπινης σιωπής
Με μαύρους κύκλους το ψέμα να παριστάνει το σύμμαχο της ανοχής
Μικρές ανόητες αγάπες σαν φαντάσματα να μας στοιχειώνουν
Ψόφια λόγια να λησμονούν να μας αναστήσουν κάθε νεογέννητη αυγή
Μα πάντα στο γκρεμό της απληστίας να βαδίζεις
Με γυμνή ψυχή όλο «συγγνώμη , αυτή η ζωή δε μου αξίζει» να τραυλίζεις
Μέχρι ο καπνός από τα μάτια να πάει για τον αιώνιο του ύπνο
Εσύ κυλιέσαι στα κορυφή ενός άδικου λυκόφως
Μετάνοια, λέξη ζωής μεγάλη…
Συγχώρεση, που στέλνει τη ψυχή στην αιώνια κραιπάλη…
Αυτή τη φορά διαλέγουμε το φως….
Τα βάσανα και τα μαστιγώματα του.
Αυτή τη φορά τα μάτια μας θα είναι καθαρά…
Και θα φτύσουμε της υποκρισίας τ’ άγνωστα, τ’ άπειρα…τ’ απέραντα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου