Κόκκινη Γραμμή
Ποιος μίλησε για της απληστίας το στόμα;
Ποια κρατική κοιλιά πείνασε για τα μαύρα διαμάντια της Δύσης;
Πλέω σε πελάγη μακροθυμίας
Με δαίμονες των άπληστων αιώνων
Να παρελαύνουν στα πρησμένα πόδια μου
Παντού κοιτάζω κήπους τεχνολογικής ασυδοσίας
Το Τέρας το πανούργο να με κοιτά κατάματα
Και με το τραγούδι της Σειρήνας
Να μου μαγεύει ολοένα τα σάπια μου καράβια
Η πηγή της εισόδου μου δεν ήταν εθελούσια
Η φωνή της ζωής μου χάνεται στα μαρμαρωμένα κόκκινα κτήρια
Και το σώμα ετούτο το πολυφίλητο
Να παραλύει στων ανθρώπων το ασυνείδητο
Σαν φτάνω στα τείχη της δυτικής Αυγής
Οι απόστολοι κλαίνε για τη ζοφερή μου αρχή
Ποιος είπε πως η απληστία και η φιλοδοξία
Στα στήθια τα αθώα τα μικρά δε κατοικεί
Ποιος είπε πως ο κόσμος της ματαιότητας
Σταματάει στα τριάντα εννέα σκαλιά εκεί;
Για τη κόκκινη γραμμή συνεχίζουμε τυφλά τη πορεία μας
Και τα στίφη με πονηρή στοργή χαρίζουν απλόχερα την ανθρώπινη τιμωρία μας…
«Ελπίς»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου