Διψασμένος Λόγος

Διψασμένος Λόγος

Χαμένα όνειρα επλημμύρισαν κι απόψε τη ξένη κάμαρα μου
Γεμάτη με ακολασίες και διεφθαρμένες ιδέες άλλων εποχών
Χορεύουν και πλαγιάζουν μαζί μου στο μαξιλάρι μου χαμένοι ποιητές
Και μου τραγουδούνε μοιρολόγια μαύρα για τη σκυλίσια τη ζωή μας
Σε κατάρες καταφεύγουν κάθε αυγή για τα θεία και τ’ ανθρώπινα
Και με ματωμένη φωνή δακρύζουν σιωπηλά
Για τη κρεμάλα μιας κατακρεουργημένης κοινωνίας
Πλαστικά όνειρα σε μια ηλιόλουστη πόλη της αβύσσου επροσπάθησα ν’ αποφύγω
Έριξα τα τραυματισμένα τριαντάφυλλα τις καρδιάς μου στον ακάθαρτο Τάμεση
Και πότισα με κόκκινα δάκρυα τις βάναυσες όχθες του
Οι πλάνες της μικρής μου ζωής εφάνηκαν χρυσές την ψεύτικη αυγή
Το αίμα όμως πάντα ξεπροβάλει στο ανατριχιαστικό λυκόφως της άπληστης Δύσης
Μήδε θρόνος για ζωή, μήδε λόγος για ανθρώπινη εκλογή
Πόσο εύκολα δίνει κανείς το τίμημα για τον κακό σκοπό
Και πόσο εύκολα οι λιγόψυχοι αναστενάζουν για την άθλια γήινη ασυδοσία χρυσού μετάλλου
Μικροί πολιτικοί εκολάκεψαν τη μάζα μιας σκοτεινής πράξης
Με μελένια λόγια εποτίστηκαν τα μυαλά των αδαής ποντικιών
Καθώς οι γάτες περιφέρονται με σμαραγδένια στεφάνια στα μαλλιά...

Και’ γω να περιμένω να μπω στο ηλιόλουστο μου μνήμα
Να γευτώ τη σιγουριά του σταθερού του χρόνου
Τη σιγαλιά της γαλάζιας μάνας φύσης
Και το γλυκόπικρο κάλεσμα των τρυγονιών
Να αγκαλιάζει τα αλλοιωμένα όνειρα μου
Αχ! Χρυσαφένιε μου έρωτα….με οδηγείς ακόμα σε ποτάμια σκοτεινά
Σε ασταθές ταξίδια αρχαίων εποχών….
Με βρισιές και πάθος με κυνηγούν ακόμη οι Ερινύες της ψυχής μου
Για να μολογήσω τις μικρές μου ποιητικές ακολασίες
Πώς να το πω ψυχή μου κρύα….
Πως ακόμη ποθώ τον ακατάκτητο λόγο της σοφίας…
Για σκοτεινούς πρίγκιπες ανασαίνουν τα κύτταρα μου
Και λεύκες ζεστές με περιτριγυρίζουν στα ξασπρισμένα βήματα μου…
Αλλοίμονο! Που σ’ αγαπώ ακόμα….
Που είσαι της καρδιά ο προθάλαμος για χρόνια…
Φύγε μακριά, για τα ξένα δαίμονα γλυκέ μου
Και πάψε να τυραννάς ετούτο το κορμί που δεν έφταιξε ποτές του…

Την κακοποιημένη μου αλήθεια ξεστομώ….
Ήσουν η αρχή…κι’ ακόμα σ’αγαπώ…