Άγνωστη Κίνησης

Άγνωστη Κίνησης

Τώρα;
Και τώρα που έφτασα και σ’ αγάπησα;
Τώρα τι να την κάνω τη καρδιά μου που σπαράζει για σένα;
Τώρα που αναζητά διψασμένη τη μαύρη αγκαλιά σου;
Πώς να τη βυθίσω και πάλι μες την άβυσσο την αιματηρή;
Και πώς να καταπνίξω το συναίσθημα σε μια άβγαλτη διαθήκη;
Να γυρίσω πίσω δε μπορώ…το γνωρίζω καλά!
Ο χρόνος δε με θέλει πια…
Και ο καιρός της προσμονής είναι σκληρός κι’ άδικος
Σε αισθάνομαι. Να πάλλεσαι σαν αστείρευτος οργανισμός
Μέσα στο ατίθασο κορμί μου.
Να παλεύεις για την έξοδο της μάταιης λύτρωσης σου…
Σε νιώθω. Να χάνεσαι μέσα στο σκοτάδι μου.
Στον ανελέητο ορίζοντα των δικών μου των ματιών να τρέμεις από πάθος.
Ο χρόνος δε μας αγάπησε.
Κι η μοίρα σα Κίρκη μας εμπαίζει στο κάλεσμα της.
Έκλεψα τις ανούσιες στιγμές μας και τις πούλησα για του εγωισμού την προσταγή
Αναχαίτισα τα ρομάντζα του μέλλοντος μας
Και σα μικρόβιο σκορπίζω την ανομία της απληστίας μου.
Αλλά τώρα;
Τι να τα κάνω τα χρυσά κλουβιά;
Με τα ρουμπίνια και τα σμαράγδια να με κοιτάν κατάματα
Και να στολίζουν την άχρωμη καλύβα μου;
Όλα είναι πλάνα λόγια και τεμαχίζουν τη σπαρταριστή μου καρδιά.
Πώς να σταματήσω το αίμα που βγαίνει από τα χείλη μου καθώς λέω το σ’ αγαπώ;
Και στο άγνωστο της ασυδοσίας υποκύπτω θεληματικά
Για να ξεχάσω τον κολασμένο παράδεισο της δικής σου αποχής.
Και τώρα τι, αγάπη μου χαμένη….
Και τώρα, τι;