Το Παιδί της Σιωπής

Τρέχουν οι χρόνοι και κυλούν
Σα νερό στο Τάμεση οι ζητιάνοι το κατουρούν
Ξεθωριάζουν τα λόγια κι οι στιγμές
Στα μάτια που μεγάλωσαν με άθλιες πληγές

Μικρέ αλησμόνητε σκυλοπνίχτη!
Κάποια μέρα τα βράχια τη ζωής θα καταπνίξεις
Μα σα πέσουν τα τείχη τα πελώρια
Θα ανακαλύψεις μια ζωή κενή γεμάτη με ανέκδοτα ανόητα

Η αφύπνιση του κράτους σου σαν όνειρο βαραίνει
Μέσα στα σκοτάδια τα φριχτά μια αγάπη που προσμένει
Μίλα στους κούφιους ποιητές για όλα τα χαμένα
Μα μη κοιτάξεις πίσω σαν θα δεις της ζωής
…τα κομμάτια να είναι πια λιωμένα

Μη γυρίσεις ποτέ στις ανούσιες Κίρκες
Και πάψε με καταραμένους ύμνους να δοξάζεις δαίμονες και δίψες
Φύγε! Μακριά, παιδί της σιωπής…

Όσο μέσα στη σκιά σκοτώνεις τα τσουβάλια της ντροπής
…η θύρα της αλήθειας θα παραμένει αιώνια κλειστή!