Το πουλί
Έφυγε….
Το μικρό ξανθό πουλί…
Για μια ανθρώπινη ψεύτικη όαση στη γη
Με όσα έμαθε και πάλεψε με αίμα και οργή
Επλάγιασε τη τελευταία του νύχτα με τα μάτια του σαν αστραπή
Εκείνη η νύχτα θυμάμαι….
Ήτανε σαν ανθρωποκτονία βουβής τέχνης
Με το πουλί να κοιτά στους Ουρανούς
Και με τα μάτια να γυμνώνει τις Θείες λέξεις
Σαν στράφηκε με δισταγμό
Στ’ ανθρώπινα παραμύθια
Έκλαψε με εγωισμό
Για της ζωής του τη συνήθεια
Επόνεσε και εμίσησε το ζοφερό παρελθόν του
Με λύπη και με κόλαση εγέμισε τ’ αγγείων των ονείρων του
Έπιασε και έσφαξε τα αισθήματα της άγνοιας
Και μες το κόκκινο φως βυθίστηκε για καθαρμό της άπνοιας
Ήταν όμορφο, μικρό και ολοζώντανο
Πριν τα ταξίδια της ανθρώπινης κλοπής.
Τον έκαναν μεγάλο, μαύρο και τρισκατάρατο
Για να κουρνιάζει μοναχό στα μονοπάτια της Άθλιας λήθης
Έφτυσε με βία κι’ αηδία το πικρό του γάλα
Σαν είδε στη κορφή του βουνού τη χαρωπή κρεμάλα
Με μανία η απέραντη κόλαση να διατρυπά την γήινη του καρδιά
Μα με σιωπές χαράς ν’ αλαλάζει για τη λύτρωση της ματωμένης σκιάς.
Κάνεις ποτές δεν νοιάστηκε
Εκείνο το πουλί να σώσει…
Με φοβέρες και βροντές
Μες τα κρύα το άφησαν να πετρώσει…
Μες τον κόσμο ετούτο της λησμονιάς
Έγειρε με προσμονή το αγέρωχο φριχτό κεφάλι του
Αφάνισε με τόλμη τ’ ασταθές αισθήματα της απανθρωπιάς
Ανοίγοντας με της υποκρισίας σιωπηλές πληγές στο φέρετρο του
Άθλιοι, δειλοί κατακτητές!
Το πουλί έτουτο δε το δάμασε το ανθρώπινο κεφάλι σας
Με πονηρές τεχνολογικές καταστροφές
Δε το λυγίσατε στους απεχθής θησαυρούς σας.
Το πουλί θα στέκεται στου γαλαξίες του σκότους
Με ξόρκια ζηλευτά θα σας μαγεύει
Μέσα από άστρα παράλογα ονειρικά
Πάντοτε τις ανεξήγητες μικρές ζωές σας θ’ ανατρέπει…
Πέταξε μικρό πουλί της Μαύρης Νιότης…
Και μοίρασε τη σιωπή…
Στους ανίδεους ιππότες της Ανθρωπότης….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου