Νεράιδες
Ήρθαν, είδαν, ζωντάνεψαν•
Μέσα από έτη χάους και σκιάς
Σαν πελώριες μπάλες φωτός
Εμφανίστηκαν οι δεκαπέντε Νεράιδες
Όμορφες, αγέρωχες,
Γεμάτες με μύθους και μαργαριτάρια στα μαλλιά
Ολοστόλιστες με κεχριμπάρια και σμαράγδια
Να πλέουν στου ονείρου τη μαύρη ομορφιά
Σαν τις είδα εκείνο το άγνωστο βράδυ της σιωπής
Δάκρυσα που με κατάκλυσε η πελώρια ανεπιθύμητη απεραντοσύνη
Τις πάλεψα, τις μάγεψα και τους έζεψα τη γαλάζια τους καρδιά
Με άπειρες γρατζουνιές και μώλωπες μου’ κλέψαν τη μεγάλη μου μιλιά
Πλούσιες σε χάρη, τρανταχτές και με θυμάρι
Σπέρνουν δέος μέσα στο μικρό τους Τυφώνα
Ξεγελούν και αναδιπλώνονται στα κόλπα του άπειρου Χρόνου
Μεθούν και λησμονούν για τη γνώση ενός γλυκού Εωσφόρου
Νεράιδες της ψυχής
Μητέρες, σύζυγοι, αδελφές και γυναίκες της εποχής
Γεννημένες στους δώδεκα αφρούς της Δημιουργίας
Έρχονται μπροστά με τρίαινες της αόρατης εξουσίας
Ήρθα, είδαν, και ενίκησαν•
Όλα όσα ο μικρός κόσμος δεν τους επέτρεπε εκατακρεούργησαν
Και σαν συνάντησαν τη πρόκληση της Μάνας Γνώσης
Σοφές επλάστηκαν…στης Άθλιας ψευδαίσθησης τη Τόλμη…
Μικρέ μου πεντάμορφες Νεράιδες…
Μες τα όνειρα σας σφάζετε θεριά και δράκοντες…
Και με τη λάμψη των ματιών στου δώδεκα ορίζοντες…
Ξεπερνάτε ανείπωτα δεινά, σαν είστε της Σοφίας Κόρες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου