Και’ γω που δε μπορώ…

Και’ γω που δε μπορώ…

Και’ γω αγάπη μου…
Γιατί να μη μπορώ να σ’ αγαπήσω
Εσένα που βλέπω ηλιοφώτιστο
Εσένα που πικρό νεράκι στ’ όνομα σου πίνω
Γιατί το κουράγιο να μη μπορώ να βρω
Τη σκοτεινή καρδιά μου να φωτίσεις
Εσένα που στα μάτια μου είσαι η χρυσαφιά σκιά
Να μη μπορώ να σ’ αφήσω
Να μπεις σ’ αυτήν την άστατη καρδιά
Που έχει σπάσει σε μυριάδες κόκκινα γυαλιά
Και σκόρπισαν στον ουρανό
Στα χιλιάδες κρυστάλλινα αστέρια…μικρά και ματωμένα
Δε μπορώ να συνεχίσω…
Να σ’ αγαπήσω δε μπορώ, να με αφήσω δε μπορώ…
Γιατί μου σουβλίζει τη καρδιά το μέγεθος σου
Και απλά δε γίνεται η πέτρινη μου η καρδιά
Να αφεθεί στα σκοτεινά
Με τα μάτια του πελάγους σου σα με κοιτάς
Να πιστέψω, πως δε θα με πληγώσεις άλλο πια!