Νοεμβριακό Απόσπασμα

Νοεμβριακό Απόσπασμα
~Η εγκατάλειψη~

Έρχεται ξανά και ετούτος ο χειμώνας
Εχθρικός, όμορφος και ανένδοτος να με ξεκάνει

Με γέμισε πάλι έχθρες και καρφιά η καρδιά μου σήμερα το βράδυ
Σκοτείνιασε το μυαλό μου με πίκρα, θυμό και ζήλια για τη γήινο μου μονοπάτι

Πόσο θέλω να πληγώσω τον γνωστό εισβολέα μου
Που τριγυρίζει ανάμεσα μου και με καταδιώκει

Ουρλιαχτά να θέλουν να βγαίνουν από μέσα μου
Για την άδικη εγκατάλειψη των μικρών μου ονείρων

Εγώ δε χάρηκα φιλιά και αγκάλες
Εγώ σε ποδιές έκλαψα για πέντε ψωροδεκάρες

Τι να γίνει όμως αφού η μοίρα δε μου’ δωσε ομορφιά
Αλλά με προίκισε με «προσωπικότητα»

Τι παράπονο τώρα εγώ να λησμονώ
Σαν βίαια αναγκάζομαι το αντίο να πω στη χώρα που αγαπώ;

Η κλάψες είναι για τους αδύναμους
Για τους φοβισμένους και τους μη τολμηρούς

Δε ξέρω πώς να ουρλιάξω άλλο για τα όνειρα μου
Για όλα αυτά που έπρεπε, που πρέπει να ζήσω

Δε ξέρω πώς να βρω γαλήνη μέσα στη τόση βαβούρα
Για να αναγεννηθώ…να αναπνεύσω έξω από τον άδικο κλοιό που μου όρισαν

Δεν το διάλεξα αυτό.
Αποστροφή μου φέρνει η φυγή μου.

Κι όμως τώρα σε βλέπω από ψηλά
Μέσα στο μεταλλικό πουλί να χάνεσαι μπροστά μου

Ίσως, θα μου πεις.
Και τι κι’ αν γινόταν….θα γυρίσω να πω κάποια μέρα

Δεν έχει σημασία άλλο πια.
Η σιωπή κατοικεί πλέον στο κορμί μου.

Το μυαλό παλεύει τον άπληστο Χάρο να ξεφύγει
Και όλες τις πλάνες του ιδεαλισμού μου, με μιας να τις μαδήσει.

Η συνέχεια έπεται. Τα όνειρα λιγόστεψαν.
Οι φίλοι κοιμήθηκαν.

Και εγώ, ναυαγός στης καταπίεσης το πέλαγο αρμενίζω….
Μη με λησμονήσετε….
…θα ξανάρθω!