Τα παιδιά μας

Όμορφα, κομψά και ψυχολογικά βιασμένα
Εύθραυστα, ευαίσθητα και όλο θυμωμένα
Ταλαιπωρημένα, πεινασμένα κι’ αισιόδοξα
Μετρούν τις δεκάρες σαν καινούργια Χριστιανόπουλα

Η Δύση κι’ Ανατολή τα χωρίζουν
Τα μεν πεινούν για ύλη τα δε για πνεύμα γαυγίζουν
Κι’ όλο στο πεζοδρόμιο η ύλη κι’ η ψυχή τραυλίζουν
Βρισιές ακαταμάχητες και μόνα στο τέλος βαδίζουν

Τι να σου κάνει κι’ αυτό το πλάσμα που’ ναι όλο μονάχο
Που όλο παλεύει για δόξα κι’ όλοι το πετάνε σα σκουπίδι στο βράχο
Πότε επιτέλους θα έρθουν τα Πάνω Κάτω
Και τα Κάτω Πάνω;
Για να πάψουν να κλαίνε αυτά τα παιδιά στους δρόμους των Άλλων;

The girl in the Corner

Woman in darkness staring away
Trying to find the strength to stay
Playing again with herself odd novelty games
Always stumbling on the same stupid lane

Captures the magic which blows away
Feeling the sadness of forcing pay
Letting her dreams fade to shades
And holding again a cross for a friend

Agonized and lonely she prepares
Facing now all the monsters and fears
Marching to the unknown dark pitch
But her pale lips can mutter no speech

Yet!, She wills herself to try the new
She grows obsessed but with faith too,
Battles away her old desires and fears new
But always recalls what she came here for; to find the truth!

Λύκοι και Πρόβατα

Οι εγωιστές και οι ρυθμιστές παλεύουν το ανθρώπινο μέλλον με βία
Όλο ύλη και ισοτιμία λαχταρά το θνητό τους σώμα
Μα όλα σε μια ατέλειωτη ευθεία ξεδιπλώνονται σα να ναι ποτάμι από αίμα
Και να χουν ξεμείνει έξω από την εκκλησιά μόνο κορμιά πεινασμένα

Τι χάθηκε στο παρελθόν δεν είναι πλέον εδώ
Μόνο η δίψα για πρόοδο και ύλη
Τι να σου κάνει η παρακμασμένη σου καρδία όμως
Πώς να πλησιάσεις την νιρβάνα της ψυχής αφού σε μεγάλωσε η πλαστική ύλη

Τα σκυλιά του δρόμου γαυγίζουν στην δύση της Ανατολής
Τα γατιά της Δύσης αναπαύονται καθώς παραπονιούνται για περισσότερη άνεση
Και οι δυο καταδικασμένοι σε χρωματιστά κελιά
Οι μεν μένουν σε χρυσά κελιά με αλυσίδες σα χρώμα πίσσα
Οι δε πιεσμένοι σε γαλάζια κελιά δεμένοι με άσπρα σχοινιά προορισμένα για την αγχόνη

Ποιανού τα δάκρυα και τα παρακάλια να πιστέψεις
Αφού κι οι δυο μολύνθηκαν από της ύλης τ’ αγαθά
Απαίτηση και κατανάλωση υπάρχει κατά νου
Μα όλα θα θρυμματιστούν στης Ανεξαρτησίας τα πέτρινα πόδια

Δώρα να λάμπουν κάτω από χρωματιστές μπάλες στη γκρίζα Δύση
Καθώς πέτρες ξεχύνονται στα χαντάκια και τα κεφάλια της γαλάζιας Ανατολής
Κάποτε η χώρα ήταν μια πλημμύρα από ηρωισμό κι αγώνα απαράμιλλο
Τώρα έχει γίνει πλέον μια νωθρή και παθητική συνήθεια

Μα δεν αργεί να εκραγεί η οργή της Ανατολής
Και καθώς τα γαλάζια νερά θα πετρώσουν με το αίμα των αθώων
Η Δύση θα μείνει άπρακτη και ναρκωμένη
Γεμάτη με ψεύτικα χρώματα και με μη εμπνευσμένες συνήθειες

Το παιδί έχει τώρα ξεψυχήσει περιτριγυρισμένο από παπαρούνες
Και το γαύγισμα ηχεί στους δρόμους της καταπίεσης και της ανισοτιμίας
Άλλοι αλληλοεπαινούνται με υποκρισία και ασυδοσία ψεύτικής τιμής
Και άλλοι ξεσκίζουν τις σάρκες τους για την «Νέα Γη».

David Cook - Billie (Billy) Jean

the rock version...

Fiction and Reality

So here's the thing; as I was walking today home from the doctor's office I realized one thing; the reason I like to write and create characters and think about fantastic stories and watch fictional tales and all that has led me to come to realize that my single insignificant life is most of the times so grey that I like to fill it up with colours, laughter and passion. Full of exciting and interesting moments that don't usually occur in real life. I'm not suggesting that they don't happen ever but they usually don't happen every day. Maybe that's why they are so precious and so rare. But the thing is that; is it so bad to live through my fictional characters? To live what they live, to experience what they experience, to fall in love whenever they do, to get their hearts broken all the time, to get excited or cry whenever they do?! Is it really so bad to live a part of your life through fantasy, through stories and through characters which exist inside you and not around you?

I may be called a dreamer or someone who lives life full of illusions instead of a realist, but deep down I believe that reality and fantasy are interrelated somehow. You create the world you want to live in. And even if that world does not come true in your reality that doesn't mean it cannot come true thru either the written world or thru the visual world. Everyone loves to hear someone else's story and every one carries their own baggage, their own unique tale to tell. Everyone has a fantastical world they like to escape to, and this is mine.

I love creating characters. I love to listen to them talk, cry, laugh, kiss, make love, eat, dance, yell, be angry, hate, smash things, being bad or being naughty/bad. I like the fact that they live in me, therefore they hold a part of me; they are me. I like the fact that I can make them say whatever they want to say without any taboos or any censorship involved. But most of all I like the fact that thru them I get to enjoy my day. I get to laugh, cry, laugh, fall in love etc etc. I like the way they make me feel inside even if they are not real to the outside world. Because for me they are very much alive; flesh and bones, heart and mind. Full of life and soul, just like me. Only difference is I am the only one who can understand them totally and completely because to me are like my children, my own flesh and blood, my unique alter ego.

So is living thru someone else's life (fictional or not) so bad?....

I think not....

What do you think?
.......

First Rain

First Rain

Skies shadowed in grey strips of clouds

Moaning echoes from the west

As birds stride away in a melancholic march

Nature decides to strike in the cloudless land

And will its power with mighty and grandeur

Fly! Fly away little sun with your burning suit of arms

Let earth speak its cause and may be filled with its proper wetness

Let the race of man be soaked again

And flee this scorching fate which you have bestowed

Let those tiny vaporised drops flow and dance among the men

Let them feast upon their waterless bodies

And taste the atmosphere’s moisty gift

Breathe the delightful oxygen which springs from the humid earth

So will the heart of men will be reborn through their wetness

They shall be purified and absolved of any sins

Their burdens will scatter among the shadows

And time will come when man will rise again

Reborn through the dark clouds and raise stature

To all the blackness and the obscurity of the sun

And through the power of rain he will overcome the shadows

Sun will no longer blind man in its crossing

But it will subject to his will

As man will bow as well to the wet call of Nature

And all that was bound into darkness will fall to its doom

And guilt and fear will no longer shadow the skies of man

But instead Nature will gift Man with courage and mighty

To rule again the wet lands of the earth

And the sweet odour of rain will overflow in Man’s heart

Feelings of a blue renaissance will arise

And those grey drops that march their way to earth from Heaven’s doors

Will settle on this wondrous land of Man

And overwhelm his soul with a flood of feelings

Resurrecting the Race from the shadows of the Past

Into the Dawn of the First Rain of Man

Language in this day age

Exhilaration and passion is what drives every human on this planet. Why do we love? Why do we hate? Why do we feel pain or why is it that we feel happiness with such an overwhelming sense that we forget about the misery and the awfulness of this world.

Many think that words are fake, a mere illusion. Words can be considered the opposite of action. Many say the words without see them through, and that is what makes words in 21^st c so insignificant, so meaningless. People treat them as something so common. They do not realise that what distinguishes man from animal is letters, words.

Language is powerful. Yet we live in a visual era, where words are often underestimated and mistreated. Language suffers in our society today and what do we do to keep language alive? We give in to the spectacle more than we do in language.

The world without me

Am I really here?
Am I really worth to be?
Am I merely to pass by and drown in the inhumanity of nothingness of fortune?
Is it worth being?
Why no one speaks to this?
And everything petrifies in the question in be!
Words, words, mere words are written down daily
The reason?
No one speaks again.
Silence fills the surface of humans.
Silence is their only gold.
The rest is filled with their vanity.
People and me;
Two different kinds of existence
Cannot co-operate with this nature
This one which they have me trapped in.
I prefer to see me rotten and chopped in cubes
Rather than be like a zombie among them.
Living like dead is not fulfilling as they promised.
It eats you away day by day.
Melts your skin and poisons your heart.
Makes your mind powerful and wont
And feeds on your self-destruction.
So to grow away is not an easy task
But one must try
Or else let others perish upon its body
All it takes is will and courage
But only with fear they can be achieved
And through it, prevail among the shadows
Through the Scylla and the Charybdis
Pass and fight your way through their claws
And let your heart lead your mind
Not your mind reign your heart!
Fight and you shall not lose,
Even if your battle is won upon
You will not have failed!
You will have learned
What other considered unthinkable;
Courage and faith helps
The people who dare to prevail through the light!

The wish

I wish I knew your name. I wish I knew if you’re happy or sad. If you have love or hollowness inside of you. I wish I knew what makes you mad and what drives you wild. I wish I could be there when you smile in the morning. I wish I could see your eyes in the sunlight without fear or shame. I wish I could know what makes you cry and what song makes your heart melt. I wish I knew the girl who makes you not sleep at night.
And the one who makes you not want to leave your bed in the morning. I wish I could be the one who you would say the last of word of your day and the one to wipe your tiredness with one syllable or a smile. I wish we had met another time, in another place, in another universe; where I wouldn’t be your stranger and your funder but your eerie angel of heart. I wish I knew what makes you live and what has brought you here. I wish your eyes could see mine and know that this is it. I wish I had you for a day…I wish you had me too. I wish this was not our world. I wish you were not in it without me. I wish I knew why your voice never flints and your face is always so austere. I wish it wasn’t so. I wish I could touch you…I wish you would let me touch you…I wish society was not against my wishes…but most of all I wish I did not live in such an imperfect society where to you I am not a wish but just a mere passer-by. Pity that! Oh how I wish you could bessame and ambrace me like the Spaniards do in passion. I wish I had never laid my dull eyes on you, for now I cannot look away and I am force in sadness to do so! I wish I was in you and you in me…but that will never be…for apart we shall always be!

*For the red-vested waiter,
Who I never got to know…*

The red-vested-waiter

Bare standing in your flinty presence
With your cold brown sparkling eyes
Behold me as a mere another one
My voice dares not exclaim my admiration
Yet it petrifies upon your northern grace
Your austere face gives such pleasantness
For my dull eyes’ spectacles.
Desire fills my hollow heart,
Which longs to feel your silky lips upon my own
And I fall in the trap of your velvety dour sounds
Mine eyes catch thy self in moments of unimportance
Yet there is so much life in there for one to see
I cannot help but notice…
Why little man you stay away?
Come closer one minute and cuddle thy stranger,
This stranger who worships you in silence.
Refuse the norms and give in to the unknowness of passion
Fall hard but fall with your heart
Like I have the moment my eyes first encountered yours.
Unknown visitor whom I shall not behold upon thee no more
Promise to eternalise your youth to my self
For you are always…always going to be fresh to me
Always young and unexplored
Always fiery and mysterious
And always not mine own!

Count the minutes of our first encounter
Count the minutes of my departure
Close thy eyes and look away
Look to your own…
…and forget I once existed!

Coop

Like lambs in slaughterhouse thy eyes glitter
My bitter grin looks on thee satisfied
Once I was tempted of becoming one myself
But resistance fell hard on me
Yet I prevailed till this minute
The system did not pull me to its greyscale nest
I will it and I pull through it
Thou wilt not put your rotten claws on my fresh alabaster skin
My will shall not yield to your decaying commands
May the stronger prevail
May the rotten pioneers die of their own suffocation
And may the sun burn the earth’s vain humanity
I am fed from the forbidden fruit
My sin is young and vast and my will lives for today
I look not to my back past
But to the horizons beyond of power
Rotten rascals! Thy weakness will be your end
Thy forgery selves will be exposed under the sun’s undying eye
And thy rusty smell will burn in the eternal firmament
Hate has obliterated you all
Darkness reigns your petty souls
And thy pitiful lives are led by chaos and insipidity
Inglorious bastards! Thy time shall come
And the light shall rule your disintegrated selves
Unison of youth shall prevail and light will resolve your dark purpose
No more atonement shall be accepted
For all the obscurity you spread today
Shall be repaid in the double in the tomorrow
Your dawn approaches and no more sins can cure the errors of today
Light will scatter and dazzle your darkness
No more chaos, but serenity!
Oppression!, your time is up…
Free will…this is your time to stand up!

A True Friend

A true friend is the one that wil make u laugh even when u r stuck in an unpleasant situation
A true friend is the one who isnt afraid of telling you the truth no matter how bad it might hurt you
A true friend is the one who will guide you and support you with every means possible when you're in an hour of need or anxiety
A true friend is the one who no matter how bad you might screw things up will understand you and still forgive you
A true friend is the one who loves you unconditionally, and even if your flaws list is bigger than the Sping Top Shop Catalogue
A true friend is the one who will ditch everything and everyone for you when you need them the most
A true friend is the one who will not laugh or mock at your loses or take any pleasure in seeing you failling
A true friend is the one who will offer you their company when you need a shoulder to cry on
A true friend is the one who at the end of the day no matter how bad things might be they will tell you that everything's gonna be alright and that you'll get through the rough times together
A true friend is the one who will do the first step for making up after a huge row youu had the previous day
A true friend is the one that acknowledges the fact that indeed your friendship is MORE important than their latest relationship
A true friend is the one who will come in the middle of the night to comfort you after a heartbreak you've just experienced
A true friend is the one who will think of you first above anything else and who will try their best not to disappoint you
A true friend is the one who will show you their love through the small and ordinary things everyday
A true friend is the one who will tell you that they are there for you in case you need them
A true friend is the one who will give you an affirmation of your friendship without you asking for it
If you think that all the above statements are aplicable to your friendships then yes YOU ARE A TRUE FRIEND!

Relationships come and go but friendships...they tend to come once every decade maybe longer...but if you lose them...
then the damage might cost youu a lifetime to repair what you might have broken...Do not let your friends drift apart or try NOT to hurt them so much that the
damage might be irrepairable...Learn to love and appreciate your friends...becasue without them...YOUR life will be fragmented by millions of dazed episodes
that youu won't be able to fit into...Learn to love your friends!!!

Friendship is trully the salt and pepper of life!

"Friendship isn't how you forget, but how you forgive.
Not how you listen, but how you understand.
Not how you see, but how you feel.
No how you let go but how you hold on."

Forbidden Fruit of My Soul

I’ve stopped loving you yesterday
The day that the sun grew tall
And told me to move on
Because your love shall kill me one day

I forgot how to write down your name
I only remember your blood in me
Your pulsing veins running against my skin
Your smell haunting my every breath

I left you behind
Because I had no right to take you with me
Only your printed image in my mind stays
And comes every dawn to bewitch me to your abyss

Dark and obscure you tried not to be
But you’re so much more than what you seem
Like Creon you’ll haunt your Antigone
And bury my lifeless body in your desert

You showed signs of caring once
Perhaps my mistaken heart was too eager to love
Too ready to expose this insanity of passion
And it remained silent in the rain when you stayed behind

Unable to let myself love your self
Unable to let the goodness run through my life
Unable to speak any words of love to you
Unable to ever be with you

Damien Rice - Accidental Babies

Boldness of a bare soul...

These black waters are overflowing out of me
They cover the distance of the you and me.
A bitter happiness has circled me that day
When I stood like a sun before your earth
And flooded you with bashful words
I kept away for eternities
Scorching in my blood
Staring at your blue rocks
Wishing for you to look upon my star
Engaging in small talk to avoid
The bloodshed of my heart, I tried…
Impossible it was for the sun perchance
Emptied I was after the fatal day
Which I tried to lure you in with words
Wicked soul of mine…
You tried words in this modern abyss
So hopeless am I, without my soul…

Lovers without a face...

Δίπλα μου σα κεραυνός
Σταλμένος από το Πατέρα,
Μα σε’ μένα ούτε αδελφική σημασία δε δίνεις.
Η καρδιά μου νεκρική στα μάτια σου,
Κι’ ένα μαύρο πέλαγο ξεφουσκώνει
Απ’ τα σωθικά μου και γεμίζει
Την απόσταση του εσύ και εγώ μας.
Στο είπα ένα βαθύ κίτρινο πρωινό.
Απλά με μειδίαμα μ’ αντιμετώπισες
Κι’ άπειρη ψυχραιμία.
Η τρεμάμενη φωνή στο λαρύγγι μου
Αναπήδησε στο φυλάρισμα
Του γαλάζιου βλέμματος σου.
Η ανακούφιση ήρθε μετά…
Η αγάπη έμεινα μακριά…
Έπαψα να κλαίω με λυγμούς
Και τώρα πλέον παλεύω με νύχια
Μαύρα και με άστατο μυαλό.
Δε μπορώ να σε ποτίσω άλλα παραμύθια
Δεν μου έχει μείνει ψυχή να σε κλείσω μέσα
Στην κόλαση σκέφτηκα να πάω
Να σε βρω μαζί με τον Οδυσσέα
Μα με στρέψαν οι σκέψεις μου πίσω
Είπα θα χαθώ μόνο αν χαθείς και’ συ μαζί
Δε τόλμησες βήμα να κάνεις
Κοντοστάθηκες τρομαγμένος στο γιαλό
Έχυσες το τελευταίο δάκρυ των μπλε σου των ματιών
Κουτσούφλησες και έπεσες στον Μαύρο Ωκεανό.
Μα σε φροντίζουν πάντα οι Ωκεανίδες
Με τα όμορφα λαμπερά μαλλιά τους
Κλαίνε για’ σένα καθημερινά
Όπως ποτέ δεν έκλαψα εγώ.
Σαγηνεύτηκες σαν άστατος ιππότης μπροστά τους
Και ξέχασες τις αληθινές δροσοσταλίδες της γης
Πειραματίστηκες σε μια γη χαμένη
Μέτρησες τις ουλές σου μια μια
Και αρνήθηκες να δώσεις ξανά τη καρδιά σου
Σε μια καινούργια, ακαλλιέργητη γη.
Πίστεψα σε’ σένα και στα πληγωμένα μάτια σου
Αλλά σου γύρισα ευχάριστα τη πλάτη
Με όλο μου το πάθος να πέφτει γύρω μου
Να γίνεται θρύψαλα μπροστά σου
Και να μην ανοίγει η γη μπροστά μου στα δυό
Για να πνιγώ μέσα στα σπλάχνα της.
Δε σε έσκαψα ποτέ…αν και ήσουν ότι είχα φανταστεί
Μέχρι την τώρα την ανούσια ζωή μου
Μα η βάρβαρη μορφή σου
Χάθηκε μια μικρή ημέρα του Αυγούστου…

Dream of a black butterfly...

Σε ερωτεύομαι δειλά, σιωπηλά και με πάθος
Το ανήσυχο σου το κορμί αγγίζει με σταθερό ρυθμό τα γυναικεία μου ένστικτα
Τι λόγο να σου πω που όλα δεν έχουν νόημα πλέον
Μ’ έχεις ξελογιάσει με το κοφτερό σου δόρυ
Σαν παιδούλα που κυνηγάει μια παράξενη πεταλούδα
Μα όλο πετάς μακριά μου και δε μ’ αφήνεις να σε πλησιάσω
Λες πως οι κόσμοι μας είναι διαφορετικοί
Μα όλοι πλάσματα από την ίδια μήτρα είμαστε
Και θέλω μόνο να μ’ ανακαλύψεις σαν να ήμουν άγνωστη χώρα για σένα
Δε μπορώ να σε πω αγάπη ακόμα μα σε λέω έκσταση και πάθος.
Παλεύω αγάπη μου….ακόμα….
Είσαι το ανίκητο μου βουνό που μοχθώ για να σε φτάσω
Σκόρπια λόγια εδώ και εκεί
Απορροφούν την παθιασμένη μου αίσθηση
Κρυφέ μου εραστή σε θέλω σαν να είσαι η αμαρτία η πιο γλυκιά
Να μ’ αγγίζεις, να με φιλήσεις, να μου πάρεις τη ζωή με όλο σου το πάθος
Δε μπορώ να ξεστομίσω ακόμα τις δυο αυτές λέξεις
Μα τις νιώθω τόσο δυνατά, τόσο έντονα και ερωτικά
Τίποτα δε σημαίνουν τα λόγια πλέον
Κι’ ούτε και λύτρωση ή παρηγοριά μου φέρνουν
Παρά μόνο γλυκιές φαντασιώσεις και μεθυσμένους πειρασμούς.
Ορφέα μου όμορφε! Τράνταξε το γλυκό μου το κορμί
Κι’ άφησε με να χωθώ σαν σιωπή στα στήθια σου
Σαν μαραμένο λουλούδι….και μαζί μες την χαρά…
Μαζί θα αναγεννηθούμε μέσα από τη φωτιά.
Και να γίνουμε αστέρια με παθιασμένη καρδιά!

The world, the trap and the gift

Θέλω να δω τ' αστέρια μες το φως
Και τον ήλιο στο σκοτάδι
Θέλω να πετάξω απ' τον γκρεμό
Και να πιαστώ απ' το κλωνάρι
Βάναυσα αστεία κρυφές φαντασιώσεις
Και που περίμενα το μυαλό μου να μειώσει
Μα η ευχαρίστηση της πλατωνικής κενότητας σου
Λυγίζει τη καρδιά μου μέχρι να ενδώσει
Δε πιστεύω πλέον σε πρίγκιπες και όμορφα παλάτια
Μα πιστεύω σε δράκοντες και σκοτεινά μονοπάτια
Οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές
Μα δε παλεύονται με την υλιστική ομορφιά
Με απομακρύνουν από κάθε τι όμορφο και απλό
Και γίνομαι ολοένα και πιο κυνική και ανήθικη
Σαν αράχνη παλεύω να ξεφύγω, να βρω το δρόμο προς τον ιστό μου
Μα το γυάλινο τείχος μ’ έχει εγκλωβίσει
Σ’ ένα ματαιόδοξο αδιέξοδο
Πολέμησα τους λύκους και τις ύαινες
Αλλά το πρόσωπο του προβάτου γδάρθηκε άσχημα
Και με ματωμένη τη σάρκα σέρνεται
Να βρει το δικό του κομμάτι γαλήνιας γης
Όσο κι’ αν ψάχνει κανείς, τόσο δε βρίσκει
Όσο πράττει για υλισμό αντί για πνεύμα τόσο πιο πολύ ξεθωριάζει
Η απώλεια μνήμης…το πιο αδαής δώρο δε δίνεται
Κι’ αντί γι’ αυτό όλο με αισχρότητες γεμίζει ο νους
Αποβλακώνεται και ουρλιάζει
Μα μες την καταιγίδα κανείς δε κοιτάζει πίσω
Μόνο τα βήματα που έπονται για να ευημερήσεις
Στου Διαβόλου το «δώρο»
Και μ’ ανοιχτή καρδιά
Πάντα θα σε καρφώνει ο πόνος

Σκληρός Έρως Επόνεσε

Όλο κυνηγάω το φάντασμα σου
Γύρω γύρω ξενυχτάω στη σιωπή μου
Έχω εγκλωβιστεί σε δυο μονάχα λέξεις
Που όλο και καρφώνονται σαν κόκαλα στο λαιμό μου
Αν αυτό που νιώθω για σένα το λένε κόλαση
Τότε πότε δε θα μπορέσω να αισθανθώ τον παράδεισο σου
Ήρθες κι’ έμεινες μέσα στη ψυχή μου
Σαν ακάλεστος επισκέπτης που ρίζωσες στη ανούσια ζωή μου
Αντιμετώπισα όλες τις Σκύλες και τι Χάρυβδες
Και ποτέ μου δε φοβήθηκα να παλέψω για το χαμόγελο σου
Κι όταν άνοιξαν τα ασκιά του Αιόλου
Σκορπίστηκε στους χίλιους άνεμους η θρυμματισμένη μου καρδιά
Πώς να στο πω, να το φωνάξω και να το ουρλιάξω
Μέσα από τα ματωμένα μου λαρύγγια να πετάξουν αυτές οι δυο μονάχα λέξεις
Δεν έχω άλλη δύναμη κι’ αντοχή για να στέκομαι σαν θέσπης μπροστά σου
Δεν είναι για μένα το σανίδι της καρδίας
Πολύ με έχει πονέσει τόσα χρόνια στη μοναξιά
Ζεστή είναι η δική μου μοναξιά
Και να την εγκλωβίσεις εσύ μ’ ένα αθώο χαμόγελο και δυο λαμπερά γαλάζια μάτια αυτό θα ήταν σκέτη κόλαση στη μικρή μου τη καρδιά
Δε θα μπορέσω ποτέ να σε σπάσω από μέσα
Γιατί απλά στη ζωή σου είμαι μια περαστική νεφέλη
Άπιαστη, παθιασμένη και μόνη
Αθεράπευτα λογική στέκομαι μπροστά στη καρδία σου
Και εξιστορώ θριάμβους αγάπης
Της πρώτης του τεχνολογικού αιώνα
Μα και της τελευταίας της Αναγέννησης
Δε θα ορκιστώ αιώνια πίστη και προσμονή στα επιπόλαια μάτια σου
Μα θα τα κοιτάξω μέχρι το βάθος τους σα τη απέραντη γαλάζια θάλασσα
Και τα κοράλλια της καρδίας μου θα παρέρχονται στα κύματα της δικιάς σου
Αλλά σύντομα θα κινήσουν για άλλους ωκεανούς
Πελώριους και με ανοιχτούς κόλπους
Θα μου δώσουνε αγάπη ζωντανή
Χωρίς πόνο ή λύτρωση
Πρόσχαρη και όχι κολασμένη
Το δάκρυ θα έχει διαγραφεί από τη λίθο μου
Και στη θέση του θα είναι μόνο η απόλαυση και το αισιόδοξο μέλλον
Γι αυτό αφήνω το κομμάτι του είναι μου που ξεσκίστηκε από πόνο
Στο δίνω και φεύγω για ένα καλύτερο φάρο
Που το φως του θα με οδηγεί μπροστά
Και όχι για να χαθώ στα σκοτεινά μονοπάτια της μαύρης αβύσσου σου…
Αντίο…..χαμένη ελπίδα…..
Αντίο…..λυπημένη καρδία……
Αντίο…..μικρέ μου εραστή……

Unrequitted Love

My boredom sits me down
And mine eyes cannot depart from yours,
And a wicked feeling is bringing my bossom to a shut down
But alas it cannot be helped unless mine lips are in unison with yours
I hate thee, for I cannot extract your spirit from mine
But thy heart belongs to a different womanhood, who nartures your sweet self.
I cannot lie that I desire what wounds me the most
But I shall remain on the side
For thy happiness for me is above all
Bloody!,Bloody day you pranced through my life,
Thy golden hair and your blue devil's eyes,
Have captured mine heart in a crystal glass,
Suffocating me by each passing minute
Squeezing the life out of me
Holding my half heart in your giant's hands
Unbelievable Belzebub!, you have charmed me into your inferno
Holding mine spirit into sweet slavery
Making it impossible to release myself from this glorious sinful hell which I was lured in
Exterior you hate me,
But in your dark pit of a heart you desire for what I provide
I don't have the charming weapons to lure you into my sin
But with half a heart
I can shake thy universe
My loins growl for your sinful phyicality
And my spirit is departing slowly,
Unable to try your taste on my lustful lips.
You're guarded by another hyena
Which my subtle self cannot exterminate
Tarry I here, for my sweet release by a shaky confession
Grudging you, won't aid mine heart overcoming you
Enticing you, won't do neither with my feeble appearance.
To thine eyes' , tiny pebble am I
Indifferent I may seem
But full of desire I'm in.
Love thee I cannot yet admit
Yearn for thee it is achieved
How to discard the sensations building within my bossom
Hurt thee I yet cannot
Feel thee I shall not.

Lustful words

Powerless before this hollow man
Gazing down on me with those devilish eyes
Succumbing to this inwardly wicked feeling that he has awaken
Penatrating my every thought with his smile
Not letting me escape
This luscious bearded man shall drag me down
And like a Dr. Faustus I shall give in to temptation
My lust will build up fires
My heart will battle every overwhelming war
And my sinful body will makeearthly sounds shake
Two bodies spitting fires
Two bodies lustful growing into sin
Two bodies making the beast with two backs
The luscious Moor inside of me, desires your innocent death
But my alabaster heart yearns for your military hunger.

The fiery dream - Το πύρινο όνειρο

The fiery dream

This overflowing sensation of feelings has overwhelmed my body, my entire entity. I dreamed of far of hedonistic desires that I thought my body would never be able to taste. And yet in my dream land I have felt, sensed and tasted this luscious, glorious, spectacular and full of nectar emotions. I found a safe heaven in dreams, where I could touch, and taste the pleasure, succumb and deny my fears and inhibitions and give in to this powerful hand which grips me and leads me in an abyss of ecstatic experiences. I sensed your body touching mine, have felt you take me in, suck me from head to toe and overwhelmed all my buried sensations. You dazed my brain and froze anything cold and unwilling. You freed the hotness in me, the fiery passion and the obsession of my unwilling body and have led me slowly to give in to all the pleasure without looking back. Driven by the fire in my heart, and not the coldness of my head…but I have only tasted you in my dreams, my watery, earthy dreams. Nothing actual, but the glorious dreamy pleasure that you offer me. Your luscious lips have circled my reality within and your big beautiful physique dazzles me over and over again, not letting me look away. Heart-throbbing and folding my insides in two and no matter how I pine and perish there’s only the coldness in my eyes for you to see, because this luscious monster, this glorious heat that you have awaken cannot be discerned in daylight. Nighttime is my dawn; the time where I can spit fires and fly in passionate worlds.


Το πύρινο όνειρο

Πέρασες τα τείχη της φοβίας και ξύπνησες τα πιο καλά μου παθιασμένα ένστικτα. Έψαξες και βρήκες όλα τα κολασμένα μου αισθήματα και με ανέστησες στα γήινα όνειρα μου. Πάλεψες με κάθε τι κρύο και απόμακρο μέσα μου και βγήκες νικητής με όλο μου το πάθος να αντανακλά στην γυάλινη ατμόσφαιρα. Φιλιά γεμάτα φωτιά και ακλόνητος πόθος σκορπίστηκε στο τρομαγμένο μου κορμί και εσύ σα γίγαντας έγειρες απάνω μου να με προστατέψεις με την πεινασμένη ασπίδα του υπέροχου, απέραντου κορμιού σου. Έγινα νεφέλη μέσα στο ηφαίστειο σου και αναδύθηκα μέσα από τους κρυστάλλινους αφρούς της ηδονιστικής κόλασης που με παράσυρες. Ανακάλυψα την έκσταση και την απόλαυση χωρίς ντροπή. Γεύτηκα όλο σου το είναι και εγκατέλειψα το κρύο χθες για το πύρινο σήμερα. ……πόθος…πάθος….και ηδονή….της μονότονης ζωής μου εσύ!

~Για τον Niko~

Saint's damnation

You buy my spirit with those shameless eyes
That burn my soul
You lose the torrent stream of my desire
You make my lips your prize

And on them burns the whole life's hope:
you deem; you buy a heart;
but I am well aware how my damnation dwells in that supreme

Passion to fell upon your shoulder's bear
And pass the dewy delight of our sin
In the intorelable flames of hair
That clothe my body from your head; you win
The devil's bargain; I am yours to kill
Yours for one kiss

Oh bitter Love! Consuming all my will
Oh Love destroying, that hast drained my life
Of all those fountains of dear blood that fill

My heart! Oh woman, would thy called you wife?
Would thy content you with one touch divine
To float your spirit with clinging strife
Of perfect passionate joy
The joy of wine
The drunkness of extreme pleasure
Filled from sin amazing cup
Oh mine, mine, mine!
Mine if your kisses maddened me or killed me
Mine at the prize of my damnation deep
Mine if you will as once your glances wilt
Take me or break me, slay or soothe to sleep

If only yours one hour, one perfect hour
Rememberance and despair and hope to sleep

In the infernal potion of that flower
My poisonous passion for your blood
Behold! How utterly I yield
How gladly dower our sin with my own spirts
Quenched gold clothed love with my own soul's immortal power
Give thee my body, as a fire to hold
Oh Love!, no words, no songs--your breasts my bower!

~Aleister Crowley~

He was despised and rejected by men; a man of sorrows, and acquainted with grief; and as one from whom men hide their faces he was despised, and we esteemed him not. He was oppressed, and he was afflicted, yet he opened not his mouth; like a lamb that is led to the slaughter, and like a sheep that before its shearers is dumb. Surely he has borne our griefs and carried our sorrows; yet we esteemed him stricken, smitten by God, and afflicted. But he was wounded for our transgressions, he was bruised for our iniquities; upon him was the chastisement that made us whole, and with his stripes we are healed, and born again!

«Παραμονές ήλιου»

«Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο. Κάθε άνθρωπος έχει ένα ουρανό πάνω από τη πληγή του, κι ένα μικρό παράπονο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη.»
~Γιάννης Ρίτσος~

Flickr

This is a test post from , a fancy photo sharing thing.

Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

Απόσπασμα από το βιβλίο του Στρατή Μυριβήλη

“Προχώρεσα ως την άκρη του χαρακώματος του λόχου μας. Ως την έβγαση των συρματοπλεγμάτων. Εκεί είναι μια μυστική πόρτα που σφαλνά μ’ ένα αδράχτι οπλισμένο με αγκαθωτά τέλια. Επειδή το μέρος είναι ένα νταμάρι όλο πέτρα και δε σκάβεται, σήκωσαν ένα προκάλυμμα με γεώσακους. ’Ετσι λένε κάτι σακιά γεμάτα με χώμα που μ’ αυτά οχυρώνουν τα πετρώδικα χαρακώματα. Τα τσουβάλια αυτά κείτουντ’ εδώ χρόνον - καιρό έτσι. Θα φάγαν υγρασίες, βροχάδες, χιόνια και ήλιους. ’Ηρθαν και σάπισαν από νερά, ο ήλιος τα τσουρούφλισε και τα ’καψε. Τραβώ το δάχτυλό μου πάνω τους. Λιώνει η λινάτσα. Σαν τα ξεθαμμένα ρούχα των πεθαμένων που ξεφτάνε, σταχτωμένα, με το πρώτο άγγιγμα. Είναι τσουβαλάκια φουσκωμένα κάργα, όπως τα πρωτογέμισαν. Αλλά πάλι κρεμάζουν σαχλά, μισοαδειανά. Κάτου από το δυνατό φεγγάρι μοιάζουν με ψοφίμια σκυλιών, άλλα πρισμένα κι άλλα ξαντεριασμένα, σωριασμένα τόνα πάνου στ’ άλλο.

Από δω το θέαμα θα ’ναι πιο όμορφο. Τώρα το κρυμμένο ποτάμι ακούγεται καλύτερα όπως φωνάζει μακριά, μες από τη βαθιά κοίτη του. Θέλω να βγάλω το κεφάλι ψηλά από το προπέτασμα, να ιδώ πέρα. Αν μπορούσα μάλιστα θα καβαλίκευα το χαράκωμα. Ακουμπώ το μπαστούνι στο τοίχωμα, σηκώνουμαι στη μύτη της αρβύλας του γερού μου ποδιού και γαντζώνω τα δάχτυλα στους γεώσακους που ’ναι πάνω - πάνω. ’Ενας απ’ αυτούς λιώνει με μιας κι αδειάζει τον άμμο του πάνω μου. Λοιπόν τότες έγινε μιαν αποκάλυψη! Μόλις ξεφούσκωσε αυτό το σακί, χαμήλωσε η καμπούρα του και ξεσκέπασε στα μάτια μου μια μικρήν ευτυχία. Αχ, μου ’καμε τόσο καλό στην ψυχή, λίγο ακόμα και θα πατούσα μια τσιριξιά χαράς.

’Ηταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. ’Ενα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που ’ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ’ άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα.

Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα ’βλεπε πως ήταν άλικη, μ’ έναν μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση. Είναι καλοθρεμμένο λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα και γεροσύνη. Το τσουνί* του είναι ντούρο και χνουδάτο. ’Εχει κι ένα κόμπο που δεν άνοιξε ακόμα. Κάθεται κλεισμένος σφιχτά μέσα στην πράσινη φασκιά του και περιμένει την ώρα του. Μα δεν θ’ αργήσει ν’ ανοίξει κι αυτός. Και θα ’ναι δυο λουλούδια τότες! Δυο λουλούδια μέσα στο περιβόλι του Θανάτου. Αιστάνουμαι συγκινημένος ξαφνικά ως τα κατάβαθα της ψυχής.

Ακουμπώ πάνω στο προπέτασμα σαν να κουράστηκα ξαφνικά πολύ.

Από μέσα μου αναβρύζουν δάκρυα απολυτρωτικά. Στέκουμαι έτσι πολλήν ώρα, με το κεφάλι όλο χώματα, ακουμπισμένο στα σαπισμένα σακιά. Με δυο δάχτυλα λαφριά, προσεχτικά, αγγίζω την παπαρούνα. Ξαφνικά με γεμίζει μια έγνια, μια ζωηρή ανησυχία πως κάτι μπορεί να πάθει τούτο το λουλούδι, που μ’ αυτό μου αποκαλύφθηκε απόψε ο Θεός. Παίρνω τότες στη ράχη ένα γερό τσουβάλι (δαγκάνω τα χείλια από την ξαφνική σουβλιά του ποδιού), και τ’ ακουμπώ με προφύλαξη μπροστά στο λουλούδι. ’Ετσι λέω θα ’ναι πάλι κρυμμένο για όλους τους άλλους. Χαμογελώ πονηρά. Κατόπι σηκώνουμαι ξανά στα νύχια κι απλώνω το μπράτσο έξω. Ναι. Το άγγισα λοιπόν πάλι! Τρεμουλιάζω από ευτυχία. Νιώθω τα τρυφερά πέταλα στις ρώγες των δαχτύλων. Είναι μια ανεπάντεχη χαρά της αφής. Μέσα στο χέρι μου μυρμιδίζει μια γλυκιά ανατριχίλα. Ανεβαίνει ως τη ράχη. Είναι σαν να πεταλουδίζουν πάνω στην επιδερμίδα τα ματόκλαδα μιας αγαπημένης γυναίκας. Φίλησα τις ρώγες των δαχτύλων μου. Είπα σιγά σιγά:

-Καληνύχτα… καληνύχτα και να ’σαι βλογημένη.

Γύρισα γρήγορα στ’ αμπρί. Ας μπορούσα να κάμω μια μεγάλη φωταψία… Να κρεμάσω παντού σημαίες και στεφάνια! ’Αναψα στο λυχνάρι τέσσερα φιτίλια και τώρα πασχίζω να τη χωρέσω εδώ μέσα, μέσα σε μια τόσο μικρή γούβα, μια τόσο μεγάλη χαρά. Η ψυχή μου χορεύει σαν μεγάλη πεταλούδα. Χαμογελώ ξαπλωμένος ανάσκελα. Κάτι τραγουδάει μέσα μου. Τ’ αφουγκράζομαι. Είναι ένα παιδιάτικο τραγούδι:

Φεγγαράκι μου λαμπρό….”

Across the Universe

My favorite Clips from the film 'Across the Universe' (2007)

some rgoughts of mine

No morrow for thee
In the spring thou shall flee
In the land of emeralds your star was hatched
But soon demolished by the greedy pleebes.

Hast thou got the strength to lead on
For time and nature
Are in the constant battle of the fiends

Thou hast promised thy heart long ago
On the day of the universe
And to engulf your soul in the dark pathway
Will be the most menacing task

But thou hast to hold hard
To rise above the stars.
--------------------------------------------------

Αν μπορούσα να κρατήσω τον ουρανό που σ'αγκαλίαζει θα το έκανα.
Αφού όμως χλευάζεις τον δικό μου και τον απορρίπτεις συνεχώς,
Τότε δεν αξίζει να υπάρχουν μαύρες νεφέλες στον ουρανό μου για σένα.
-------------------------------------------------------------------------

Grounded in a seedless land
Trapped under this eternal stormy wave
Trying always to grasp the edge of a cliff
Unable to hold on this burning ferry

Who could imagine that in my golden years
I would be so rusty
And whilst everyone sees the dullness of me
I always try to prevent them from observing just my surface

Growing in the gutter like an purposeless plant
Being stepped upon always for being generous to offer its beauty
Thus always sad for being ignored.
-----------------------------------------------------------------

Οι πιο συναρπαστικές στιγμές της ζωή μας
Γεννιούνται μέσα απο την ανία
-------------------------------------------------------------
Psychedellic music is pure noise. R'n'B is a little less noisy.
And I cannot dance to something that has no melody and rhythm in it.
Dance is an impulse, an expression of feeling!
=====================================================

Some pictures I'm fond of

Back home, Paphos, Cy
Favorite flower
The Rosetta Stone
The National Ballet
American Beauty

To Papaki

El Mudo - Chacarron Macarron

s1NgLEs Quotes!

«Κάθε τέλος και μια καινούργια αρχή»

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε.

Για το τέλος κανείς δεν μπήκε στον κόπο να βγάλει μια παροιμία.

Αλλά τι είναι πιο δύσκολο; Ν’αρχίζεις κάτι καινούργιο ή να τελείωνεις κάτι παλίο;

Θεωρία 201 και ½

Αν η ζωή μας είχε ένα κουμπί restart τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα.

Θα μπορούσες να διωρθώσεις όλες τις λάθος κινήσεις σου και να πετύχεις ένα πολύ καλύτερο σκορ.

Αλλά αυτό το κουμπί δεν υπάρχει κι έτσι πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες των πράξων μας χωρίς επιστροφή στην αφετηρία.

Κάθε τέλος είναι οριστικό.

Αλλά και κάθε αρχή καινούργια.

Θεωρία 1

Αξίωμα θεμελιώδες.

Η ζωή είναι σαν το τάβλι.

Άσπρα και μάυρα πούλια που προσπαθούν να ταξιδεύψουν απο τη μία μερία του ταμπλό στην άλλη εμπλέκονται σ’έναν αγώνα ταχύτητας για το ποιος θα φτάσει πιο γρήγορα στον προορισμό του.

Και ήτε παίζεις πλακωτό, φεύγα ή πόρτες ένα πράγμα δεν αλλάζει ποτέ:

Το παιχνίδι παίζεται πάντα μ’αντίπαλο, και για κάθε παρτίδα που τελειώνει, αρχίζει μια καινούργια που πρέπει να κερδιθεί.

Γιατί όπως στη ζωή, έτσι και στο τάβλι ο αγώνας ποτέ δεν τελείωνει.

Κάθε τέλος και μια καινούργια αρχή.

Γιατί η ζωή, κάνει κύκλους.

Και εκεί που νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο τέλος, μια καινούργια αρχή ανοίγεται μπροστά σου. Κάθε καινούργια εποχή, ξεκινά με το τέλος της προηγούμενης.

Κι αν μερικές αρχές είναι πιο δύσκολες απο άλλες, πρεπέι πάντα να είμαστε έτοιμοι ν’αφήσουμε όλα όσα είμαστε για όλα όσα μπορούμε να γίνουμε.

Καλωσήρθατε στον κόσμο των s1NgLEs!

Η ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ

"Πάντα μ'αρεσε να βασίζομαι στην ευγενική καλοσύνη των ξένων."

Εκφράζει την ευαισθησία ενός ανθρώπου που κρύβεται απο μια σκληρή πραγματικότητα σε μια επίπλαστη, εύθραυστη μαγεία.

Είναι όμορφο να βασίζεσαι στην ευγενική καλοσύνη των ξένων. Αλλά, πότε ήτανε η τελευταία φορά που εσείς την είδατε να συμβαίνει;

Τελικά είναι σίγουρο ότι η ευγενική καλοσύνη υπάρχει ακόμα, η είναι μήπως απλά κάτι που σταμάτησε να υπάρχει, όπως εκείνες οι ωραίες καραμέλες γάλακτος με την αγελαδίτσα στάμπα απο πάνω;

Μπορεί οι δυσκολίες να είναι μεγαλυτερες πάνω στο αναπηρικό κάθισμα, αλλά για όλα υπάρχει τρόπος αμα έχεις θέληση. Όταν

είσαι σ'αναπηρικό κάθισμα ότι και να κάνεις έχει διπλή δυσκολία απ'οτι για όλους τους υπόλοιπους.Αλλά και γι'αυτό ότι

καταφέρνεις έχει διπλή αξία. Δεν φαντάζεστε πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος όταν μετακινήσε με αναπηρικό καροτσάκι. Είναι

σαν να έχει βρεθεί σ'ενα εντελώς καινούργιο κόσμο. Ένα κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος για σένα.

Θεωρία Νούμερο 206

Η ευγενική καλοσύνη των ξένων είναι ένας αστικός μύθος. Οι περισσότεροι ξένοι δεν παρατηρούν οτι καν υπάρχεις.

Μπορείς να ζεις το μεγαλύτερο δράμα της ζωής σου και εκείνοι να κάνουν πως δεν είδαν.

Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο πια για ευγενική καλοσύνη, δεν έχουν διάθεση.

Η ίσως έχουν πληγωθεί πολύ και δεν θέλουν να δίνουν όταν κανείς δεν είναι διαθετημένος να δώσει κάτι και σ'αυτούς.

Αλλά όπως κάθε αστικός μύθος, έτσι και η ευγενική καλοσύνη των ξένων έχει μια μικρή αλήθεια κρυμμένη πίσω της.

Είναι έιδος ανεκλήψη αλλά είναι και το είδος με την πιο εύκολη αναπαραγωγή.

Κάθε ευγενική κίνηση μπορεί να ομορφείνει τη μέρα ενος τελείως άγνωστου ανθρώπου.

Κάθε ευγενική κίνηση ξεκινάει ένα ντόμινο καλοσύνης.

Και ναι, κάποιοι δεν ξέρουν να εκτιμόυν την καλοσύνη και το ντόμινο πέφτει στο κενό.

Αλλά κάθε φορά που στέλνεις θετική ενέργεια στο σύμπαν, ποτέ δεν ξέρεις πότε και πως θα στην γυρίσει πίσω.

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Η Βίβλος λέει, πως όταν έρθει η ώρα της κρίσεως, όλοι θα αποδόσουν λόγο για τις πράξεις τους.

Ώρες κρίσεως παιρνάμε όμως και στην καθημερινή μας ζωη.

Είναι όλες αυτές που τα πράγματα φτάνουν στ'ακρα, που οι ζωές μας τεντώνονται στη πιο κρίσιμη γραμμή τους.

Άλλες φορές οι ώρες αυτές χτυπούν απρόσμενα, κι'αλλες φορές ξέρεις ακριβώς πότε θα κτυπήσει η καταιγίδα.

Τι κάνεις λοιπόν, όταν βλέπεις την καταιγίδα να έρχεται κατά πάνω σου;

Επιστρατεύεις όλες σου τις δυνάμεις για να την αποφύγεις, ή μήπως περνάς τις τελευταίες στιγμές της ζωής σου όσο πιο ήρεμα μπορείς;

Οι ναυτικοί το ξέρουν καλά: υπάρχει πάντα ένα διάστημα γαλήνης πριν απο κάθε καταιγίδα.

Άλλοι προσπαθούν να προετοιμαστούν, και άλλοι αποφασίζουν να την απολαύσουν.

Άλλοι την αντιμετωπίζουν με φίλους,και άλλοι προτιμούν να την αντιπετωπίζουν μόνοι τους.

Αλλά ότι και να επιλέξεις, ακόμα κι αν γνωρίζεις την ακριβής στιγμή που θα έρθει η καταιγίδα, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις απο ποιά μεριά θα σε χτυπήσει.

Η Βίβλος λέει ότι όταν έρθει η ώρα της κρίσεως θα αποδοθεί δικαιοσύνη σε όλους τους ανθρώπους που έζησαν ποτέ.
Οι νεκροί θα ανατηθούν απο θάλασσα και γή, οι άγγελοι θα ανοίξουν το βιβλίο της ζωής και κάθε άνθρωπος θα κριθεί σύμφωνα με τις πράξεις τους.
Οι καλοί κερδίζουν αιώνια ζωή, οι κακοί αίωνια τιμωρία.
Το ερώτημα είναι : Υπάρχει δικαιοσύνη σ’αυτή τη ζωή ή πρέπει να περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία;

Υπάρχει δικαιοσύνη σ’αυτή τη ζωή;
Τελευταίες έρευνες δέιχνουν πως όχι.
Οι καλοί πεφτουνε στους πιο σκληρούς κριτές.
Και πολύ συχνά οι κακοί είναι υπεράνω κάθε κρίσεως.
Όταν η δικαισύνη καθορίζεται απο εκείνον που έχει την περισσότερη δύναμη, οι καλοί σπάνια κερδίζουν.
Κι όταν χάνεις συνέχεια, είναι δύσκολο να μην το βάλεις κάτω.
Αλλά αν το βάλεις κάτω δεν κερδίζεις ποτέ.
Οπότε τι κάνουμε μέχρι να’ρθει η Δευτέρα Παρουσία;
Προσπαθούμε!
Γιατί εκεί που νομίζουμε ότι η ζωή είναι πολύ άδικη, μπορεί ξαφνικά να μας εκπλήξει.
Απλώς η έκλπληξη δεν είναι πάντα ευχάριστη.

"ΔΟΙΣ ΜΟΙ ΜΟΧΛΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΓΑΝ ΚΙΝΗΣΩ"

Πρίν δυόμιση χιλιάδες χρόνια, ο Αρχιμήδης είπε μια φράση που εφαρμόζεται στην μηχανική, αλλά ισχύει σε όλα τα επίπεδα της ζωής.

Δώσμου ένα μοχλό και θα κινήσω τον κόσμο!

Τι γίνετε τώρα όταν δυο αντίπαλοι προσπαθόυν να κινήσουν τον κόσμο προς αντίθετες κατευθήνσεις;

Θεωρία Νούμερο 210

Μοχλός σύμφωνα με την μηχανική, είναι το άκαμπτο σώμα που περιστρεφόμενο γύρω απο έναν άξωνα ασκεί κινητήρια δύναμη πάνω σε μια αντιστάμενη ύλη.

Στη μηχανική του σύμπαντος, η αντιστάμενη ύλη είναι ο κόσμος.

Ένω η κινητηρια δύναμη είμαστε εμείς!

--------------------------------------------------

Τι γίνετε όταν μια παρέα σπάει σε κομμάτια;

Μπορεί να ξανακολλήσει το γυαλί;

Η μήπως ορισμένες ζημιές είναι ανεπανώρθωτες;

Θεωρία 208

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν κομμάτια γυαλί.

Πρέπει να τις τοποθετείς στα πιο ψηλά σου ράφια και να τις φροντίζεις, γιατί ειναι εύθραυστες.

Τι σημβαίνει όταν σπάσουν;

Λένε ότι γυαλί που σπάει δεν ξανακολλάει.

Αν βρεθεί όμως σε συνθήκες υψηλής θερμοκρασίας και επιστρέψει στην πρωταρχική του μορφή, μπορείς να ενώσεις και τα πιο ραγισμένα κομμάτια.

Και μερικές φορές αν είναι απαραίτητο, το κολλάς προσωρινά με σελοτεϊπ, και ελπίζεις οτι θα δωθεί κάποια στιγμή η ευκαιρία να ασχολήθείς με περισσότερη προσοχή.

--------------------------------

«Κηνηγώντας το αδύνατον»

Απο τότε που ο Δαυίδ βάρεσε το Γολιάθ με τη κωτρώνα, οι άνθρωποι προσπαθούν να καταφέρουν το αδύνατον. Και σ’αυτό το σημείο να πούμε ότι εαν δεν πρωταγωνιστείς σε παραγωγή της Βίβλου και πας να τα βάλεις με κάποιον που έχει το διπλάσιο μέγεθος απο’σένα, είναι πολύ πιθανό να φας πάρα πολύ ξύλο.

Μπορούν οι συνηθισμένοι άνθρωποι να πετύχουν νίκες πάνω απο τις δυνάμεις τους;

Η μήπως είναι καλύτερα να κάνουν το κορόιδο και ν’αφήνουν κάποιους άλλους να κάνουν την βρωμωδουλειά;

Θεωρία Νούμερο 208 και ½

Οι άνθρωποι που έχουν ξεχωρίσει στη παγκόσμια ιστορία ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι.

Μέχρι που αποφάσισαν να κάνουνε κάτι που όλοι οι άλλοι πίστευαν ότι δεν μπορεί να γίνει.

Γιατί ο μόνος τρόπος να μάθεις αν μπορείς να καταφέρεις το αδύνατο, είναι να το δοκιμάσεις.

----------------------------------------------

«Η Τέχνη της Αποτυχίας»

Υπάρχουν άνθρωποι που το βάζουν κάτω με την πρώτη αποτυχία.

Και μετά υπάρχουν κι οι άλλοι, που δεν το βάζουν κάτω!

Που όσες φορές και να αποτύχουν, ξανασηκώνονται και ξαναπροσπαθούν.

Είναι οραματιστές αυτοί, η απλά ηλίθιοι;

Η ζωή μας είναι γεμάτη καταστροφές.

Άλλες είναι μικρές και άλλες μεγαλυτερες.

Αλλά όσες ήττες κι αν υποστείς, χάνεις πραγματικά μόνο όταν επιλέξεις να τα παρατήσεις και να βγεις απο το παιχνίδι.

Θεωρία Νούμερο 209

Η ζωή είναι άδικη μόνο όταν δεχτείς τις αποφάσεις που έχει πάρει για σένα.

Ο Τόμας Έντισον ήταν για τους περισότερους σύγχρονους του ένας ηλίθιος που προσπαθούσε να κάνει ένα λαμπάκι ν’ανάψει.

Κατασκεύασε πάνω απο δύο χιλιάδες μοντέλα που δεν λειτουργούσαν πριν καταλήξει στο σωστό.

Όταν τον ρώτησαν αν νίωθει αποτυχημένος είπε, "καμία απο τις προηγούμενες προσπάθειες μου δεν ήταν αποτυχία.

Τώρα ξέρω δυο χιλιάδες τρόπους που δεν ανάβει μια λάμπα."

Συνέχισε να προσπαθεί μέχρι που τα κατάφερε. Κι ακόμα και σήμερα όλοι ξέρουν τ’ονομά του. Ενώ κανείς δεν θυμάται το όνομα όλων αυτών που τον έλεγαν ηλίθιο. Γιατί επιτυχία είναι να περνάς απο τη μια αποτυχία στη άλλη χωρίς να χάνεις το κουράγιο σου.

Κάθε λάμπα μπορεί ν’ανάψει αν προσπαθήσεις πολλές φορές!

--------------------------------------------------------------------

Θεωρία Νούμερο 1

Η ζωή είναι σαν το τάβλι.

Άλλες φορές έχεις ρέντα, κι’αλλες γκίνια.

Αλλά ακόμα κι αν χάνεις 4-0, αν είσαι καλός παίχτης, όσο δύσκολες κι αν είναι οι ζαρίες, πάντα βρίσκεις ένα τρόπο να γυρίσεις το παιχνίδι.

----------------------------------------------------

«ΝΤΟΜΙΝΟ»

Οι άνθρωποι είναι σαν κομμάτια ντόμινο. Κάθε ένα είναι μοναδικό και κπορούν να συνδιαστούν με πολλύς διαφορετικούς τρόπους. Κάθε συνδιασμός βγάζει διαφορετικά αποτελέσματα.

Και το ερώτημα είναι : όταν αντι για ντόμινο παίζουμε με ανθρώπους, μπορούμε να δοκιμάσουμε όλους τους συνδιασμούς ή μήπως υπάρχουν κάποιοι που πρέπει να αποφεύγονται πάσι θυσία.

Οι άνθρωποι έχουν περίεργους τρόπους να συνδέονται. Κάποιοι ταιρίαζουν απ’την πρώτη στιγμή. Κάποιοι φαίνονται αταίριαστοι, και κάποιοι πρέπει ν’αποφεύγονται με κάθε τρόπο.

Κι υπάρχουν και κάποιοι συνδιασμοί που μπορούν να κερδίσουν οποιοδήποτε παιχνίδι.

Βάλε δυο ανθρώπους μαζί, δυο οποιουσήποτε ανθρώπους, όσο αταίριαστοι και να είναι, πάντα έχουν να κερδίσουν κάτι ο ένας απ’τον άλλον.

------------------------------------------------

“Backspace”

Λάθη.

Μπορούμε να τα σβήσουμε;

Κι αν δεν μπορούμε εμείς μήπως μπορούν τα λάθη μας να σβήσουν εμάς;

Θεωρία Νούμερο 203

Το να φέρνεις ένα καινούργιο άνθρωπό στο κόσμο είναι σα να καλείς ένα φίλο σοθ σ’ένα πάρτυ που δεν ξέρει κανέναν.

Δεν το αφήνεις μόνο του ανάμεσα σ’αγνώστους επειδή φοβάσε ότι δε θα μπορέσεις εσύ να του κάνεις εσύ τις σωστές συστάσεις.

Όλοι κάνουμε λάθοι. Άλλα είναι ασήμαντα, κι άλλα σημαντικά.

Άλλα διωρθώνονται, κι’άλλα οχι.

Στα πληκτρολόγια υπάρχει το κουμπί μπακ-σπέις. Σου δίνει την δυνατότητα να γυρίσεις πίσω και να διωρθώσει όλα τα λάθη σου.

Στη ζωή δεν υπάρχει τέτοιο κουμπί. Έτσι για να διωρθώσεις τα λάθη σου, δεν μπορείς απλά να σβήσεις τα παλία κεφάλαια, αλλά μπορείς να τα διωρθώσεις γράφωντας καινούργια.

Κι υπάρχουν μερικά λάθη που κανείς δεν θέλει να παραδεχθεί, μέχρι να τον αναγκάσεις.

Και αν μερικές φορές νόμισες ότι ξέφυγες απο τα λάθη σου.

Αυτά γυρίζουν πίσω και σε ξαναβρίσκουν όπου και να έχεις κρυφτεί.

--------------------------------------------------

«Έγκλημα στο Mayhem Express»

Ο πόνος είναι σαν βιβλίο σε δανειστική βιβλιοθήκη.

Άλλοι βυθίζονται μέσα του, άλλοι τ’αφήνουν στο ράφι, άλλοι το μοιράζονται, κι άλλοι το επιστρέφουν ακριβώς όπως το πήραν.

Θεωρία 205 και ½

Από τότε που οι άνθρωποι θυμόμαστε τον εαυτό μας, μας αρέσει να λέμε ιστορίες, και να τις μοιραζόμαστε με τους άλλους.

Να λυτρωνόμαστε απ’τις δικές μας, και να μαθαίνουμε απο τις ιστορίες των άλλων. Οι ιστορίες είναι διαφορετικές αλλά προχωράνε με την ίδια ερώτηση: και μέτα;

Όσο σκληρές και να γίνονται καμία φορά οι ζωές μας τις ζούμε με την ίδια αγωνία που διαβάζουμε μια πάρα πολύ καλή ιστορία.

Γυρίζουμε σελίδα για να μάθουμε τι θα γίνει πάρα κάτω.

Και μετά;

-----------------------------------------------------------

«Στα σκουπίδια»

Ότι δε χρειαζόμαστε πια καταλήγεί στα σκουπίδια.

Δυστηχώς αυτό δε συμβαίνει μόνο με τα πράγματα.

Πολύ συχνά συμβαίνει και στους ανθρώπους.

Και όταν βρεθείς στον πάτο του σκουπιδοτενεκέ, μπορείς πάντα να βγεις έξω, ή μήπως είναι καλύτερα να αράξεις εκεί και ν’αρχίσεις να συνηθίζεις στο περιβάλλον;

Σκουπίδια. Ότι δεν χρειαζόμαστε στη ζωή μας, το πετάμε. Όμως λένε, ότι τα σκουπίδια ενός ανθρώπου είναι ο θησαυρός κάποιου άλλου.

Κι αν μερικές φορές κάποιοι μας βγάζουν έξω μαζί με τα σκουπίδια τους, υπάρχει για όλους μα ένας άνθρωπος που θα δεί το θησαυρό που κρύβουμε μέσα μας.

Άλλες φορές τον βρίσκουμε, άλλες τον χάνουμε αλλά έχουμε πάντα τις στιγμές που ζήσαμε μαζί του, κι άλλες φορές τον αναζητάμε μια ολόκληρη ζωή.

Αλλά αλόμα και στον πάτω του σκουπιδοτενεκέ, περνάς ωραιότερα όταν φτάνεις με παρέα.

«Άνθρωποι Μόνοι»

Άνθρωποι.

Αυτοί που αγαπάμε περισσότερο, έχουν την τάση να φεύγουν και να μας αφήνουν μόνους.

Μπορούμε να τους κρατήσουμε;

Κι αν όχι, μπορούμε να ζήσουμε μακριά τους;

Λέμε ότι είμαστε μόνοι όταν δεν υπάρχει κανείς άλλος στο δωμάτιο.

Μερικές φορές όμως, όσους περισσότερους ανθρώπους έχουμε γύρω μας, τόσο πιο έντονη γίνετε η μοναξία μας.

Γιατί ακόμα κι όταν είμαστε δυο, είμαστε πάντα μισοί.

Κάποια μισά μας συμπληρώνουν σωστά, και κάποια όχι.

Άλλα για κάθε άνθρωπο που μας πήρε ένα κομμάτι ευτυχίας φεύγοντας μακριά μας, υπάρχει ένας καινούργιος που μπορεί να μπει ξαφνικά στη ζωή μας.

Γιατί το ωραίο με τα μισά, είναι πως όσα κι αν έχεις χάσει μπορείς πάντα να δοκιμάζεις καινούργια.

Άνθρωποι, Μόνοι.

Απ’ολα όσα μπορεί ν’αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος στη ζωή του, η μοναξία είναι ο χειρότερος αντίπαλος.

Αλλά σε μια πόλη, που είναι γεμάτη μόνους ανθρώπους, είναι δυνατόν να είμαστε πραγματικά μόνοι μας;

Ποτέ δεν είσαι πραγματικά μόνος, όσο υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που νιώθουν ακριβώς το ίδιο μ’εσένα.

Κι αν η μοναξία είναι ο μόνος αντίπαλος που δεν νικίεται, γίνετε πιο ευχάριστη όταν την μοιράζεσαι με φίλους.

Καλωσήρθατε στον κόσμο των s1NgLEs!

«Το ανθρώπινο είδος και ο Έρωτας»

Δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, ο Πλάτωνας προσπαθώντας να εξηγήσει το μυστήριο της ανθρώπινης φύσης που λέγεται Έρωτας, έγραψε το περίφημο ‘Συμπόσιο’. Ο μύθος που διηγήθηκε δια στόματος Αριστοφάνη για να εξηγήσει την ανθρώπινη φύση και τις περιπέτειες της παει ως εξής:

Στις αρχές του χρόνου, οι άνρθωποι ήταν σφαιροειδή αντρόγηνα όντα με δύο πρόσωπα, δυο γεννητικά όργανα και οχτώ άκρα. Στρογγυλοί σαν πούλια απο τάβλι που με τα τέσσερα χέρια και πόδια τους όταν ήθελαν να τρέξουν πήγαιναν σαν τροχός. Τα πλάσματα αυτά ήταν τόσο δυνατά που οι Θεοί τα φοβήθηκαν και ο Διας αποφάσισε να τα σκίσει στα δυο μ’ένα κεραυνό. «Εξ ενός δύο». Τα δύο κομμάτια ονομάζονταν ημίτομα. Και ο Απόλλωνας τα έραβε ενώνοντας τα τελιώματα στον αφαλό. Απο τότε, σύμφωνα με τον μύθο του Πλάτωνα, οι άνρθωποι είναι μισοί.

Ημίτομα.

Που προσπαθούν να ολοκληρωθούν στην αρχική τους ενώτητα αναζητώντας το άλλο τους μισό.

Ο πόθος για το ολόκληρο και η ορμή μας να επιστρέψουμε στην πρωταρχική μας φύση ενώνωντας τα δυο μισά σ’ένα ολόκληρο, ονομάζεται και Έρωτας.

Και το ερώτημα είναι: Υπάρχει κάπου σ’αυτό το κόσμο το άλλο μας μισό;

Κι αν υπάρχει, πως θα καταλάβουμε ποιός είναι.

Κι αν το καταλάβουμε, θα μπορέσουμε να μείνουμε μαζί του;

Θεωρία 201 και ½

Λένε πως λίγο πριν πεθάνεις περνάει όλη σου η ζωή μπροστά απ’τα μάτια σου.

Κάτι σα να ξεκινάς ταξίδι στην αιωνιότητα και να έχεις δικαίωμα να πάρεις μαζί σου ένα μόνο dvd.

Κάποιες σκηνές τις βρήκαμε γραμμένες και κάποιες τις έχεις γράψει μόνος σου.

Αυτή τη ταινία θα βλέπεις ξανά και ξανά.

Οι σκηνές που έπαιξες σωστά θα σου χαρίζουν απόλυτη ευτυχία.

Κι αυτό το κομμάτι της ταινίας θα λέγεται παράδεισος.

Και σε όσες έπαιξες λάθος θα νιώθεις το ακριβές ποσό δυστηχίας που προκάλεσες στου άλλους ξανά και ξανά και αυτό το κομμάτι της ταινίας θα λέγεται κόλαση.

Μια ταινία για μια ολόκληρη αιωνιότητα.

Φρόντισε να την φτιάξεις καλή.

---------------------------------------------------

«Το Φαινόμενο της Πεταλούδας»

Πριν απο σαράντα χρόνια περίπου στα πλαίσια ενος προγράμματος έρευνας για την πρόβλεψη του καιρού, ο μετεωρολόγος ΄Εντουαρντ Λώρενς πάτησε κατά λάθος κάτι κουμπία κι έκανε κατά τύχη μια πολυ σημαντική ανακάληψη.

Αυτός ο τύπος μελετούσε ένα απλουστευμένο μοντέλο προσομοίωσης της ατμόσφαιρας του πλανήτη σ’ένα πολύ ισχυρό ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Με βάση τα δεδομένα που πληκτρολογούσε ο Λώρενς ο υπολογιστής δημιουργούσε ένα σενάριο εξέλιξης των καιρικών μεταβολων στο συγκεκριμένο σήστημα. Το σήστημα ήταν ντετερμινιστικό.

Ντετερμινιστικό σήστημα πάει να πει αν κάθε φορά έβαζες τα ίδια στοιχεία στον υπολογιστή τότε θα έπρεπε κάθε φορά να πάρεις και το ίδιο αποτέλεσμα.

Κάποια στιγμή ο Λώρενς παρατήρησε ότι ένα απο τα σενάρια πρόβλεψης του καιρού σημείωνει τεράστιες και γεωμετρικά αυξανόμενες διαφορές απο τα προηγούμενα.

Ξαναελέγχοντας τις ρυθμίσεις διαπίστωσε ότι σ’ένα αριθμό που είχε πληκτρολογήσει είχε ξεχάσει κάτι δεκαδικά. Αντι για 506.127 είχε πλητρολογήσει 506.

Τ’ότι μια τόσο μικρή αλλάγη στα δεδομένα της μονάδας μπορούσε ουσιαστικά ν’αλλάξει τον καιρό ολόκληρο του πλανήτη ονομάστηκε το Φαινόμενο της Πεταλούδας.

Κι αποτέλεσε μια απο τις βασικές ανακαλύψεις για τη Θεωρία του Χάους.

Αν το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στο Πεκίνο μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην Άνισα Μπέμπα, τότε ίσως να μην είμστε τόσο ασήμαντοι όσο νομίζουμε.

Μπορούμε λοιπόν να πούμε πραγματικά πως την τύχη μας την φτάχνουμε εμείς;

Στα σχεδιαγράμματα του Λώρενς μετά απο κάποιο χρόνο, οι περισσότερες τροχιές είχαν την τάση τελικά να συγκεντρώνονται στην ίδια φράκταλ περιοχή. Αυτή η περιοχή ονομάστηκε παράξενος ελκυστής.

Θεωρία 204 και ½

Το πεπρωμένο είναι κάτι σαν παράξενος ελκυστής.

Σαν ένας μαγνήτης που μας τραβάει προς το μέρος του.

Κι η ζωή μας τρέχει σαν τρένο πάνω σε στρωμένες γραμμές προορισμένο να περάσει απο σταθμούς πολύ συγκεκριμένους.

Άλλες φορές χάνουμε το τρένο του πεπρωμένου μας κι άλλες αγωνιζόμαστε να το οδηγήσουμε προς εντελώς δική μας πορεία.

Θα ξανασυναντήσεις τις γραμμές σε πολλές διασταυρώσεις και χρειάζεται μεγάλη θέληση για να μείνεις στο μονοπάτι που διάλεξες.

Το να πηγαίνεις κόντρα στο πεπρωμένο σου είναι σα να είσαι φταγμένος απο μέταλλο και να τρέχεις αντίθετα σ’ένα τεράστιο μαγνήτη.

Είναι δύσκολο, αλλά αν έχεις αρκετή θέληση, μπορείς να τα καταφέρεις.

"Το σημάδι του Κάιν"

‘ας υπάγωμεν εις την πεδιάδα’

Και είπε ο Κύριος προς τον Κάιν:

« Που είναι ο Άβελ, ο αδελφός σου;»

Και απάντησε ο Κάιν:

«Δεν ηξέβρω.Μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;»

Και απάντησε ο Θεός: (χτύπώντας τον Κάιν)

«Αυτό για να μάθεις να λες ψέμματα!»

Η έννοια της αδελφικής αγάπης υπάρχει απο αρχαιοτάτων χρόνων.

Βέβαια μάλλον κανείς δεν έκανε το κόπο να το εξηγήσει αυτό στο Κάιν με τα γνωστά αποτελέσματα.

Και το ερώτημα είναι: Είμαστε υποχρεωμένοι ν’αγαπάμε τ’αδελφια μας μόνο και μόνο επειδή κάποτε φιλοξενηθήκαμε στην ίδια μήτρα, ή μήπως μπορούμε να ζήσουμε μια χαρά ευτυχισμένοι και χωρίς αυτά;

----------------------------------------------------

Ying, Yang,

Άσπρο, Μαύρο,

Ήλιος Φεγγάρι,

Αρσενικό, Θηλυκό,

Κωμωδία, Δράμα,

Κίνηση, Αδράνεια,

Καλό, Κακό,

Δημιουργία, Καταστροφή,

Ζωή, Θάνατος.

Ζούμε σ’ένα κόσμο που κυριαρχείται απο ζευγάρια αντιθέτων.

Δίδυμες δυνάμεις που παλεύουν ενάντια η μια στην άλλη.

Άσπρα και μαύρα πούλια απο δαύλι παγιδευμένα σε μια ατέρμονη μάχη μέχρι το τέλος του χοροχρόνου.

Σύμφωνα με τον Ταοισμό, η κάθε αλλαγή προκείπτει απο μια δύναμη που ανατρέπει η μια την άλλη σε μια αέναη αλληλοδιαδοχή.

Οι μέρες γίνονται νύχτες κι’έτσι έχουμε το χρόνο.

Οι χειμώνες γίνονται καλοκαίρια κι’έτσι έχουμε εποχές.

Και κάπως έτσι συνεχίζονται οι ζωές μας.

Σε κύκλους που διαγράφονται απο μια διαρκώς ανατρεπόμαινη ισσορροποία αντιθέτων.

Γιατί η ζωή κάνει κύκλους.

Και εαν η εναλλαγή τους είναι σταθερή το αποτέλεσματα τους δεν είναι.

Κάθε κύκλος σε στροβυλλίζει στη δύνη του αλλά στο τέλος σ’αφήνει σε κάποιο καινούργιο σημείο.

Ποτέ δε ξέρεις τι σε περιμένει στη επόμενη στροφή.

Κι αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι.

Καλωσήλθατε στον κόσμο των s1NgLEs!

Θεωρία 211 και ½

Στο Ταϊτζίτου το ταοϊστικό σήμα του καλόυ και του κακού, το άσπρο και το μάυρο μισό γίνονται το ένα μέσα στο άλλο για να υποδηλώσουν ότι είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Μέσα σε κάθε μισό υπάρχει μια τελία του αντίθετου χρώματος που υποδηλώνει ότι κάθε ένα εμπεριέχει και τ’άλλο.

Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι μονό καλοί ή κακοί. Όλοι έχουμε κι’απ’τα δυο μέσα μας. Κι’η μεγαλύτερη μάχη είναι πάντα αυτή που γίνεται μέσα μας.

Αν η ζωή είναι παιχνίδι με χαρτιά, ο γκρουπιέρης είναι κουφός.

Γιατί όσο και να φωνάζεις ‘stop’ με όλη τη δύναμη που λεχεις στα λαρύγγια σου, τα χαρτιά συνεχίζουν να έρχονται.

Καλωσήλθατε στον κόσμο των s1NgLEs!

Όπου θες δεν θες, η ζωή πάντα συνεχίζεται.

Και ποτέ δε ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη στροφή!

Γιώργος Β. Φειδάς