Τα παιδιά μας

Όμορφα, κομψά και ψυχολογικά βιασμένα
Εύθραυστα, ευαίσθητα και όλο θυμωμένα
Ταλαιπωρημένα, πεινασμένα κι’ αισιόδοξα
Μετρούν τις δεκάρες σαν καινούργια Χριστιανόπουλα

Η Δύση κι’ Ανατολή τα χωρίζουν
Τα μεν πεινούν για ύλη τα δε για πνεύμα γαυγίζουν
Κι’ όλο στο πεζοδρόμιο η ύλη κι’ η ψυχή τραυλίζουν
Βρισιές ακαταμάχητες και μόνα στο τέλος βαδίζουν

Τι να σου κάνει κι’ αυτό το πλάσμα που’ ναι όλο μονάχο
Που όλο παλεύει για δόξα κι’ όλοι το πετάνε σα σκουπίδι στο βράχο
Πότε επιτέλους θα έρθουν τα Πάνω Κάτω
Και τα Κάτω Πάνω;
Για να πάψουν να κλαίνε αυτά τα παιδιά στους δρόμους των Άλλων;