Δίπλα μου σα κεραυνός
Σταλμένος από το Πατέρα,
Μα σε’ μένα ούτε αδελφική σημασία δε δίνεις.
Η καρδιά μου νεκρική στα μάτια σου,
Κι’ ένα μαύρο πέλαγο ξεφουσκώνει
Απ’ τα σωθικά μου και γεμίζει
Την απόσταση του εσύ και εγώ μας.
Στο είπα ένα βαθύ κίτρινο πρωινό.
Απλά με μειδίαμα μ’ αντιμετώπισες
Κι’ άπειρη ψυχραιμία.
Η τρεμάμενη φωνή στο λαρύγγι μου
Αναπήδησε στο φυλάρισμα
Του γαλάζιου βλέμματος σου.
Η ανακούφιση ήρθε μετά…
Η αγάπη έμεινα μακριά…
Έπαψα να κλαίω με λυγμούς
Και τώρα πλέον παλεύω με νύχια
Μαύρα και με άστατο μυαλό.
Δε μπορώ να σε ποτίσω άλλα παραμύθια
Δεν μου έχει μείνει ψυχή να σε κλείσω μέσα
Στην κόλαση σκέφτηκα να πάω
Να σε βρω μαζί με τον Οδυσσέα
Μα με στρέψαν οι σκέψεις μου πίσω
Είπα θα χαθώ μόνο αν χαθείς και’ συ μαζί
Δε τόλμησες βήμα να κάνεις
Κοντοστάθηκες τρομαγμένος στο γιαλό
Έχυσες το τελευταίο δάκρυ των μπλε σου των ματιών
Κουτσούφλησες και έπεσες στον Μαύρο Ωκεανό.
Μα σε φροντίζουν πάντα οι Ωκεανίδες
Με τα όμορφα λαμπερά μαλλιά τους
Κλαίνε για’ σένα καθημερινά
Όπως ποτέ δεν έκλαψα εγώ.
Σαγηνεύτηκες σαν άστατος ιππότης μπροστά τους
Και ξέχασες τις αληθινές δροσοσταλίδες της γης
Πειραματίστηκες σε μια γη χαμένη
Μέτρησες τις ουλές σου μια μια
Και αρνήθηκες να δώσεις ξανά τη καρδιά σου
Σε μια καινούργια, ακαλλιέργητη γη.
Πίστεψα σε’ σένα και στα πληγωμένα μάτια σου
Αλλά σου γύρισα ευχάριστα τη πλάτη
Με όλο μου το πάθος να πέφτει γύρω μου
Να γίνεται θρύψαλα μπροστά σου
Και να μην ανοίγει η γη μπροστά μου στα δυό
Για να πνιγώ μέσα στα σπλάχνα της.
Δε σε έσκαψα ποτέ…αν και ήσουν ότι είχα φανταστεί
Μέχρι την τώρα την ανούσια ζωή μου
Μα η βάρβαρη μορφή σου
Χάθηκε μια μικρή ημέρα του Αυγούστου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου