Σκληρός Έρως Επόνεσε

Όλο κυνηγάω το φάντασμα σου
Γύρω γύρω ξενυχτάω στη σιωπή μου
Έχω εγκλωβιστεί σε δυο μονάχα λέξεις
Που όλο και καρφώνονται σαν κόκαλα στο λαιμό μου
Αν αυτό που νιώθω για σένα το λένε κόλαση
Τότε πότε δε θα μπορέσω να αισθανθώ τον παράδεισο σου
Ήρθες κι’ έμεινες μέσα στη ψυχή μου
Σαν ακάλεστος επισκέπτης που ρίζωσες στη ανούσια ζωή μου
Αντιμετώπισα όλες τις Σκύλες και τι Χάρυβδες
Και ποτέ μου δε φοβήθηκα να παλέψω για το χαμόγελο σου
Κι όταν άνοιξαν τα ασκιά του Αιόλου
Σκορπίστηκε στους χίλιους άνεμους η θρυμματισμένη μου καρδιά
Πώς να στο πω, να το φωνάξω και να το ουρλιάξω
Μέσα από τα ματωμένα μου λαρύγγια να πετάξουν αυτές οι δυο μονάχα λέξεις
Δεν έχω άλλη δύναμη κι’ αντοχή για να στέκομαι σαν θέσπης μπροστά σου
Δεν είναι για μένα το σανίδι της καρδίας
Πολύ με έχει πονέσει τόσα χρόνια στη μοναξιά
Ζεστή είναι η δική μου μοναξιά
Και να την εγκλωβίσεις εσύ μ’ ένα αθώο χαμόγελο και δυο λαμπερά γαλάζια μάτια αυτό θα ήταν σκέτη κόλαση στη μικρή μου τη καρδιά
Δε θα μπορέσω ποτέ να σε σπάσω από μέσα
Γιατί απλά στη ζωή σου είμαι μια περαστική νεφέλη
Άπιαστη, παθιασμένη και μόνη
Αθεράπευτα λογική στέκομαι μπροστά στη καρδία σου
Και εξιστορώ θριάμβους αγάπης
Της πρώτης του τεχνολογικού αιώνα
Μα και της τελευταίας της Αναγέννησης
Δε θα ορκιστώ αιώνια πίστη και προσμονή στα επιπόλαια μάτια σου
Μα θα τα κοιτάξω μέχρι το βάθος τους σα τη απέραντη γαλάζια θάλασσα
Και τα κοράλλια της καρδίας μου θα παρέρχονται στα κύματα της δικιάς σου
Αλλά σύντομα θα κινήσουν για άλλους ωκεανούς
Πελώριους και με ανοιχτούς κόλπους
Θα μου δώσουνε αγάπη ζωντανή
Χωρίς πόνο ή λύτρωση
Πρόσχαρη και όχι κολασμένη
Το δάκρυ θα έχει διαγραφεί από τη λίθο μου
Και στη θέση του θα είναι μόνο η απόλαυση και το αισιόδοξο μέλλον
Γι αυτό αφήνω το κομμάτι του είναι μου που ξεσκίστηκε από πόνο
Στο δίνω και φεύγω για ένα καλύτερο φάρο
Που το φως του θα με οδηγεί μπροστά
Και όχι για να χαθώ στα σκοτεινά μονοπάτια της μαύρης αβύσσου σου…
Αντίο…..χαμένη ελπίδα…..
Αντίο…..λυπημένη καρδία……
Αντίο…..μικρέ μου εραστή……