Navigation of Asymmetry

Dislocation of sensitivity

Deprivation of affinity

Bleeding in the social hypocrisy

Bleeding out the social depravity

Praying for progress in innocence

Praying for innovative forgiveness

Sacrilege of the bleak past

Bedazzlement of the future plans

Mistakes of the human vanity

Birth that leads to a coloured prosperity

There again, let the cool breeze flow

With all the harmful thoughts to wither in the darkly snow.

Go to the Mattresses!

Go to the Mattresses!

What you hunger for I give
What you fear for I live…

What you see as suicide
I see as life...

What people call lunatic
I call profound…

What society calls unacceptable
I call freedom…

What you dare not utter
I shout and yell it...

What your eyes don't want to see
I look at it with awe and amazement...

What you consider dull and profane
I call choice and adventure...

What religion calls vile and vulgar
I call experience and wholesome...

What I have been taught not to do...
I do...

And follow life by myself,
And you should too...
Before the current drags you too!

Η Δεύτερη Φορά

Η Δεύτερη Φορά

Οι γκρίζες φιγούρες βαδίζουν στα άσπρα σκοτάδια ξανά
Μέσα σε ένα ωκεανό με ανούσια υλικά αγαθά
Καθώς οι μεγάλοι λύκοι του κράτους με μανία τους καταδιώκουν
Αυτοί τα μυαλά τους με μπακατέλες και μπιχλιμπίδια παραφουσκώνουν

Όλα ένα ανθρώπινο όνειρο ήταν
Που βουτάει μέσα στο άπιαστο άγνωστο
Να κυνηγά ξωτικά μέσα στους άδικους βάλτους της ανθρώπινης σιωπής
Με μαύρους κύκλους το ψέμα να παριστάνει το σύμμαχο της ανοχής

Μικρές ανόητες αγάπες σαν φαντάσματα να μας στοιχειώνουν
Ψόφια λόγια να λησμονούν να μας αναστήσουν κάθε νεογέννητη αυγή
Μα πάντα στο γκρεμό της απληστίας να βαδίζεις
Με γυμνή ψυχή όλο «συγγνώμη , αυτή η ζωή δε μου αξίζει» να τραυλίζεις

Μέχρι ο καπνός από τα μάτια να πάει για τον αιώνιο του ύπνο
Εσύ κυλιέσαι στα κορυφή ενός άδικου λυκόφως

Μετάνοια, λέξη ζωής μεγάλη…
Συγχώρεση, που στέλνει τη ψυχή στην αιώνια κραιπάλη…

Αυτή τη φορά διαλέγουμε το φως….
Τα βάσανα και τα μαστιγώματα του.
Αυτή τη φορά τα μάτια μας θα είναι καθαρά…
Και θα φτύσουμε της υποκρισίας τ’ άγνωστα, τ’ άπειρα…τ’ απέραντα!

The Child of Aran

The Child of Aran

Two drops of honey
Into the mouse trap of the barley
Interventions of the sedated bunnies
Isolate and traumatize the libertines

Beggary of wisdom in the conceited sunlight
Caterpillars squeezing their freedom in the moonlight
Madame of Pain was the divine gift
Proclamations of a forged dream rises in the mist

Agony, little darling,
Is what burns us alive!
Resolutions of deceit
Leaves the murderer inside, and weeps!

Κόκκινη Γραμμή

Κόκκινη Γραμμή

Ποιος μίλησε για της απληστίας το στόμα;
Ποια κρατική κοιλιά πείνασε για τα μαύρα διαμάντια της Δύσης;

Πλέω σε πελάγη μακροθυμίας
Με δαίμονες των άπληστων αιώνων
Να παρελαύνουν στα πρησμένα πόδια μου

Παντού κοιτάζω κήπους τεχνολογικής ασυδοσίας
Το Τέρας το πανούργο να με κοιτά κατάματα
Και με το τραγούδι της Σειρήνας
Να μου μαγεύει ολοένα τα σάπια μου καράβια

Η πηγή της εισόδου μου δεν ήταν εθελούσια
Η φωνή της ζωής μου χάνεται στα μαρμαρωμένα κόκκινα κτήρια
Και το σώμα ετούτο το πολυφίλητο
Να παραλύει στων ανθρώπων το ασυνείδητο

Σαν φτάνω στα τείχη της δυτικής Αυγής
Οι απόστολοι κλαίνε για τη ζοφερή μου αρχή

Ποιος είπε πως η απληστία και η φιλοδοξία
Στα στήθια τα αθώα τα μικρά δε κατοικεί
Ποιος είπε πως ο κόσμος της ματαιότητας
Σταματάει στα τριάντα εννέα σκαλιά εκεί;

Για τη κόκκινη γραμμή συνεχίζουμε τυφλά τη πορεία μας
Και τα στίφη με πονηρή στοργή χαρίζουν απλόχερα την ανθρώπινη τιμωρία μας…

«Ελπίς»

Damien Saez - Chanson pour moi enterrement

Northern Nightingale

Northern Nightingale

Isolation withers this mind
Bleeds it out from its eternal tomb

Like a killer, the fear creeps into the night
Spreading the virus of indecision in the vain Greek life

Letters of past friends like dust in the wind
Blown away in the frayed memory

How to bow into the sadness of the Beast
When the heart compels me to fight against it

A pair of old dancers witnessing my fall
Reality await my heart at the end of the crash

Efforts of grasping colourful dreams have crossed paths with me
Journeying me into an Italian murder with eyes of the blue deep

I forgot the steps!
No breathing creature looks on this face with caresses…

The white witches have perished in the Dark
Leading the fragments of this life into halt!

Departure! What a sweet resolution
What a foolish absolution…

A dying Utopia trying to resurrect in this mind
A crying Nun encouraging me still to spread the wounded wings
…and fly high!

Angels of the Beastly Stars…
Lead me to the plain of the soul’s Divine hands!

Το Παιδί της Σιωπής

Τρέχουν οι χρόνοι και κυλούν
Σα νερό στο Τάμεση οι ζητιάνοι το κατουρούν
Ξεθωριάζουν τα λόγια κι οι στιγμές
Στα μάτια που μεγάλωσαν με άθλιες πληγές

Μικρέ αλησμόνητε σκυλοπνίχτη!
Κάποια μέρα τα βράχια τη ζωής θα καταπνίξεις
Μα σα πέσουν τα τείχη τα πελώρια
Θα ανακαλύψεις μια ζωή κενή γεμάτη με ανέκδοτα ανόητα

Η αφύπνιση του κράτους σου σαν όνειρο βαραίνει
Μέσα στα σκοτάδια τα φριχτά μια αγάπη που προσμένει
Μίλα στους κούφιους ποιητές για όλα τα χαμένα
Μα μη κοιτάξεις πίσω σαν θα δεις της ζωής
…τα κομμάτια να είναι πια λιωμένα

Μη γυρίσεις ποτέ στις ανούσιες Κίρκες
Και πάψε με καταραμένους ύμνους να δοξάζεις δαίμονες και δίψες
Φύγε! Μακριά, παιδί της σιωπής…

Όσο μέσα στη σκιά σκοτώνεις τα τσουβάλια της ντροπής
…η θύρα της αλήθειας θα παραμένει αιώνια κλειστή!

Blowing in the wind....

“Death has reared himself a throne
In a strange city lying alone
Far down within the dim West
Where the good and the bad and
The worst and the best
Have gone to their eternal rest.”

We are all pawns of the darkness…like streams of water bound to flow into an ocean greater than our will. Night brings with it emotions which the light of day conceals in the veil we call ‘fear’.

Life is like a table game. The dice of life is the choices that arise in a person’s life…some choices are not exactly what we have hoped for…and yet we are forced to choose…the pathways are many…some filled with desire, convenience and insouciance. Other pathways are harder; they are the thorny pathways which many dare not to follow. Their beauty is wild, majestic and filled obstacles.

Emotions are bound to arise through the process of us…of our making. Any joy, pain, suffering, agony, happiness has to undergo through a process…through the human system and the civilization that was passed on to us by our ancestors. To harness our intellect to comprehend the ‘whys’ of this world is pure human vanity. I believe that through all the human monstrosity, through the pain and the suffering that comes, the Night softens every brutal feeling; releases thoughts that our consciousness does not dare to yield to.

Many choose the pathway of flatine…because inside our Pandora’s box our human vanity thrives on fear…There will always be lambs as long as we allow certain people be the wolves, hence this results in the submission of the masses.

The pathway of the rollercoaster is like a grotesque theme park which hides a dazzling treasure at the end of it. It is like the never-ending story, filled with gothic mythical stories. Like a Tim Burton film, only the monsters are ten times more real and ten times more brutal. The strength one needs to have is beyond our human intellect, to fight the monsters which may come our way.

I do not believe that ignorance is bliss…for it prevents the freedom of the spirit and of the mind. Knowledge is power, albeit it offers pain in its discovery. One has to be wise to be able to master the pain of knowledge, and through its hell find the truth, its paradise.

Fear makes people yield to their small passions, and lets their spirit die silently in the sunlight. And that is what’s tragic today. Our spirits die in the sun; and we merely stand still and stare.

The rollercoaster pathway albeit dark and obscure, at the end of it, it offers the sweetest delight of human satisfaction…the spirit is alive, the withered spirit has tasted and lived, and through the lifetime of harshness has learned to dare to fly where other souls can only imagine every night in their dreams.

Η Εταίρα

Η Εταίρα
(1ο Μέρος)

Μια πληγωμένη εταίρα αναζητά
Τις άδοξες εποχές του παρελθόντος
Ερωμένη του εαυτού της
Και καταδικασμένη στην απατηλή ζωή της

Μια ζωή στα ερείπια
Γεμάτη με τσουκνίδες κι’ αγκάθια στα μαλλιά
Γεμάτη με σύννεφα μαύρα
Κι’ ανούσια φιλιά της μοναξιάς

Το κενό της επιβίωσης δεν κρύβεται
Και τα βουβά ουρλιαχτά μαγνητίζουν τη πόλη που ολοένα και βυθίζεται
Μόνη επορεύτηκε στο κόσμο της ψευδαίσθησης
Μόνη εκαταράστηκε τους δαίμονες της αυτοεπαλήθευσης

Μάτια κόκκινα παραμονεύουν στο σκοτάδι
Για την αρχή του ζωντανού λίκνου να τα επιβάλλει
Μαύρες σκιές να χορεύουν στα νυφικά κρεβάτια
Με τη Βακχική τους ζάλη
Και ψέλνοντας ύμνους αιχμηρούς
Να ρίχνονται στη πύρινη στρατιά με αίμα στο κεφάλι

Πώς να ορθώσει το ανάστημα ενάντια στου κράτους τη κραιπάλη
Αφού τα όρνεα του Ιανού κατασπαράζουν το συκώτι της
Σα να’ χει άρωμα από θειάφι

Σαν η εταίρα της Αβύσσου εκίννησε
Για μέρη λαμπερά του μέλλοντος
Το σύμπαν εχλεύασε το θάρρος
Για τη ζωή που οι σοφίες της υπόδειξαν

Μάταια εγύρεψε στον κόσμο ετούτο
Να βρει Βασίλισσες με διαμάντια
Και ατσάλινη καρδιά

Οι τόποι οι μακρινοί την οδήγησαν
Στις σπηλιές του πολυπόθητου Άδη
Με τα φαντάσματα της μυθολογίας
Να βαδίζουν ασταμάτητα προς τα μέρη της απάτης

Οικοδέσποινα και μάνα του Σκότους
Την καλοδέχτηκε στη μοναχική της αγκάλη
Η νύφη του ατίθασου Εωσφόρου
Στο άρμα των τεράτων να ζωγραφίζει τη ζωή της με ανεξίτηλο μελάνι

Η πληγωμένη εταίρα εξαπόστασε
Το ανεμοδαρμένο κορμί της
Στα έγκατα της γης εκλείστηκε με βία
Για να σώσει την ανθρώπινη ψυχή της

Μα σα κατάλαβε την άπειρη ματαιότητα της ύπαρξης της
Όλες οι στιγμές έγιναν δικές της
Και κάθε απόφαση γραμμή της ζωή της

Μια γκραβούρα από θιάσους μαγικούς
Εξύπνησε το σταθερό κορμί της
Και μέσα απ’ τα απαίσια σκοτεινά λιβάδια ξεπροβάλλει
Επί τέλους η τρεμάμενη φωνή της

Η εταίρα ενέδωσε στην ηδονή των Σοφιστών του ένδοξου παρελθόντος
Με τον Απόλλωνα για Θεό οδηγό
Ανακαλύπτει τις ανθρώπινες απολύσεις του ξεχασμένου μέλλοντος

Ανατρεπόμενη η ζωή του κόσμου ετούτου
Πολλοί δοκίμασαν την τέχνη του να αλλάξουν
Η μοιραία ύπαρξη και η αβρότητα
Πάντα απ’ τις πληγές μας θα ξεπροβάλλει
Γιατί είναι γραφτό να μείνουμε
Εταίρες τις ανθρώπινης τάξης!

Hunger

Materials, materials
How blindly you sob
Thy hanger out in myriads
They govern the angry mob

Consumerism running through their veins
And these living caricatures bathe with the diamonds of hate
Illusions dance in their shopping carts
And gluttony smothers their human hearts

No faith, no love
No contact in their blank lives
But things galore
To fill their pearly black boudoirs

Materials, my darling
For me and you
To sex us up
Like the king of Awe,
Our Stalin

With rusty arrows we shoot
Like beasts we madden up
To the greedy hunger of the profane products
Forgetting to scatter away our shinny loot!

Άγνωστη Κίνησης

Άγνωστη Κίνησης

Τώρα;
Και τώρα που έφτασα και σ’ αγάπησα;
Τώρα τι να την κάνω τη καρδιά μου που σπαράζει για σένα;
Τώρα που αναζητά διψασμένη τη μαύρη αγκαλιά σου;
Πώς να τη βυθίσω και πάλι μες την άβυσσο την αιματηρή;
Και πώς να καταπνίξω το συναίσθημα σε μια άβγαλτη διαθήκη;
Να γυρίσω πίσω δε μπορώ…το γνωρίζω καλά!
Ο χρόνος δε με θέλει πια…
Και ο καιρός της προσμονής είναι σκληρός κι’ άδικος
Σε αισθάνομαι. Να πάλλεσαι σαν αστείρευτος οργανισμός
Μέσα στο ατίθασο κορμί μου.
Να παλεύεις για την έξοδο της μάταιης λύτρωσης σου…
Σε νιώθω. Να χάνεσαι μέσα στο σκοτάδι μου.
Στον ανελέητο ορίζοντα των δικών μου των ματιών να τρέμεις από πάθος.
Ο χρόνος δε μας αγάπησε.
Κι η μοίρα σα Κίρκη μας εμπαίζει στο κάλεσμα της.
Έκλεψα τις ανούσιες στιγμές μας και τις πούλησα για του εγωισμού την προσταγή
Αναχαίτισα τα ρομάντζα του μέλλοντος μας
Και σα μικρόβιο σκορπίζω την ανομία της απληστίας μου.
Αλλά τώρα;
Τι να τα κάνω τα χρυσά κλουβιά;
Με τα ρουμπίνια και τα σμαράγδια να με κοιτάν κατάματα
Και να στολίζουν την άχρωμη καλύβα μου;
Όλα είναι πλάνα λόγια και τεμαχίζουν τη σπαρταριστή μου καρδιά.
Πώς να σταματήσω το αίμα που βγαίνει από τα χείλη μου καθώς λέω το σ’ αγαπώ;
Και στο άγνωστο της ασυδοσίας υποκύπτω θεληματικά
Για να ξεχάσω τον κολασμένο παράδεισο της δικής σου αποχής.
Και τώρα τι, αγάπη μου χαμένη….
Και τώρα, τι;

Kansas - Dust in the Wind

...all we are is dust in the wind...

Ξεκούρδιστα Μαντολίνα Μέσα μου Παίζουν…

Ξεκούρδιστα Μαντολίνα Μέσα μου Παίζουν…

Ξημέρωσε κι’ εγώ ακόμα παραμιλώ για τα χαμένα ιδανικά μου
Που γέμισαν τα μάτια σου με ματωμένα δάκρυα στο σκοτάδι
Πώς να σκεπάσουν τα νυχτολούλουδα με το γλυκό τραγούδι τους
Την σάτιρα μιας κομματιασμένης ψυχής

Και καθώς μανιασμένα τρέχουν τα ξωτικά της καινούργιας εποχής
Κοντέσες τραγουδούν λυσσασμένες άριες της γοτθικής εποχής
Και με το κάλεσμα των Σειρήνων ανασταίνουν τα βυθισμένα όνειρα μου

Αχ, το κάλλος σου πικρή ζωή!
Τόση άνθρωποι την επαινούν
Καθώς με τα χέρια αιματοβαμμένα τ’ αδέλφια τους δολοφονούν
Και πως μπορώ εγώ, ένα μικρό ποντίκι
Να καβαλήσω τα έθνη της ασυδοσίας
Πώς να πιαστώ όταν ο Αίολος με φυσάει με μανία
Σπρώχνοντας με σε κρυφά μονοπάτια της ανθρώπινης αβύσσου
Αναγκάζοντας το κάθε βήμα μου να επέρχεται μέσα από λυμένους γρίφους
Μα ο πόνος στην αυγή αμβλύνεται στα ξένα
Και η εθελούσια έξοδος γίνεται ολοένα και μια γλυκιά φυλακή

‘Πίστεψε κι’ αγάπησε’ μου είπε τ’ αηδόνι απόψε
Με τραχιά φωνή αναθάρρεψα για μια στιγμή μοναχά
κι’ αντάμωσα φαντάσματα στου παράδεισου τις πόρτες
Εμπαίζω τον ανούσιο ιδεαλισμό μιας μάζας
Και φορώντας μάσκα ενός Βάκχου υπηρέτη
Αποφασίζω να πηδήξω στο κενό της αθωότης
Ενδίδω ξανά με θάρρος και θυμό στους ερωτικούς ιλίγγους της πλάσης
Και μετουσιώνω το ανεξήγητο πνεύμα της σιωπής

Πέφτω…τώρα πέφτω…
Πιο βαθιά, πιο δυνατά…
Τώρα πια πέφτω…

My Men

My Men

My wanton heart remembers all this evening
My luscious Dorian Grays of my past revealing

Still waiting to drink their golden sip
Under an unstable weather this unruly heart grieves

Passion flees from my sacrilegious chambers
For the lustful liaisons have remained unwanted secrets

The spirits summon the ecstasy of ghostly shadows
That creep into the night until other hyenas decide to follow

Possession of an erroneous desire sleeps here
In the immoral bosoms of a misspelled fear

My wanton boys still wait for me
For entrance in the lonely gates of frenzy

And a rampage of rapture holds this flesh this night
Twisting it in its intoxicating dune of light

Come, lovers of this morbid mind
And exempt the ravished yearn of my humanity

Forgive the transgressions of this little love
And place it in the box of the unknown euphoria

Fly away, my dark lover boys
The dream of serenity shall have no more voice

My wanton dreams decay
And this heart will always be men’s pray!

Διψασμένος Λόγος

Διψασμένος Λόγος

Χαμένα όνειρα επλημμύρισαν κι απόψε τη ξένη κάμαρα μου
Γεμάτη με ακολασίες και διεφθαρμένες ιδέες άλλων εποχών
Χορεύουν και πλαγιάζουν μαζί μου στο μαξιλάρι μου χαμένοι ποιητές
Και μου τραγουδούνε μοιρολόγια μαύρα για τη σκυλίσια τη ζωή μας
Σε κατάρες καταφεύγουν κάθε αυγή για τα θεία και τ’ ανθρώπινα
Και με ματωμένη φωνή δακρύζουν σιωπηλά
Για τη κρεμάλα μιας κατακρεουργημένης κοινωνίας
Πλαστικά όνειρα σε μια ηλιόλουστη πόλη της αβύσσου επροσπάθησα ν’ αποφύγω
Έριξα τα τραυματισμένα τριαντάφυλλα τις καρδιάς μου στον ακάθαρτο Τάμεση
Και πότισα με κόκκινα δάκρυα τις βάναυσες όχθες του
Οι πλάνες της μικρής μου ζωής εφάνηκαν χρυσές την ψεύτικη αυγή
Το αίμα όμως πάντα ξεπροβάλει στο ανατριχιαστικό λυκόφως της άπληστης Δύσης
Μήδε θρόνος για ζωή, μήδε λόγος για ανθρώπινη εκλογή
Πόσο εύκολα δίνει κανείς το τίμημα για τον κακό σκοπό
Και πόσο εύκολα οι λιγόψυχοι αναστενάζουν για την άθλια γήινη ασυδοσία χρυσού μετάλλου
Μικροί πολιτικοί εκολάκεψαν τη μάζα μιας σκοτεινής πράξης
Με μελένια λόγια εποτίστηκαν τα μυαλά των αδαής ποντικιών
Καθώς οι γάτες περιφέρονται με σμαραγδένια στεφάνια στα μαλλιά...

Και’ γω να περιμένω να μπω στο ηλιόλουστο μου μνήμα
Να γευτώ τη σιγουριά του σταθερού του χρόνου
Τη σιγαλιά της γαλάζιας μάνας φύσης
Και το γλυκόπικρο κάλεσμα των τρυγονιών
Να αγκαλιάζει τα αλλοιωμένα όνειρα μου
Αχ! Χρυσαφένιε μου έρωτα….με οδηγείς ακόμα σε ποτάμια σκοτεινά
Σε ασταθές ταξίδια αρχαίων εποχών….
Με βρισιές και πάθος με κυνηγούν ακόμη οι Ερινύες της ψυχής μου
Για να μολογήσω τις μικρές μου ποιητικές ακολασίες
Πώς να το πω ψυχή μου κρύα….
Πως ακόμη ποθώ τον ακατάκτητο λόγο της σοφίας…
Για σκοτεινούς πρίγκιπες ανασαίνουν τα κύτταρα μου
Και λεύκες ζεστές με περιτριγυρίζουν στα ξασπρισμένα βήματα μου…
Αλλοίμονο! Που σ’ αγαπώ ακόμα….
Που είσαι της καρδιά ο προθάλαμος για χρόνια…
Φύγε μακριά, για τα ξένα δαίμονα γλυκέ μου
Και πάψε να τυραννάς ετούτο το κορμί που δεν έφταιξε ποτές του…

Την κακοποιημένη μου αλήθεια ξεστομώ….
Ήσουν η αρχή…κι’ ακόμα σ’αγαπώ…

Γιατί μ'αγάπησες - Μάδγα Πένσου

....μόνο γιατί μ'αγάπησες....

Μουσικη: Βασίλης Δημητρίου
Ποίηση/Στίχοι : Μαρία Πολυδούρη
Ερμηνεία : Μάγδα Πένσου

Carnival of Horrors

Carnival of Horrors


An exaltation of errors
A blessing in a Satan’s dress
A figment of rotten imagination
A home with poisonous flesh
Consuming obscurity in vain
Falling in traps of human penetration
A fleshing out of divine words
A blast of sun bean in Hell
A sharp nail in the bloody heart
A cross turned upside down for Love
A home with rotten suppressed worms
A monster in the sleep of injustice
A hole in the water of fire
A star at the feet of Cerberus
A fairy in the forest of oblivion
A nightmare in Heaven
And us…
In the third star of a Murdered requiem!

E.S. Posthumus - Nara

Maat = Isfet

Maat & Isfet

Isn’t it sad how life always catches up on you…how very little you realize you know by each minute you grow. Dream of love, of hope, of passion, of motherhood, of peace, of intellect, of art, of tranquillity, of family, of life….how vain is humanity in all its glory and yet how foolish in all its intelligence. Greed blinds human existence and overshadows its purpose; the meaning of life is life, birth, creation, continuation, self-preservation. Money is a man made slavery invented out of boredom and close minded societies to control the masses; alternatively chaos would occur. But how much of that is true? Are regulations of society there to control the masses or to suppress their free will, their freedom of thought, their freedom of speech and ultimately of living. Society is a man made creation as well. Hence, it is fragile and unstable, ready at every corner to alter its notions and adopt new ideas in order to protect the social-economical interests at hand.

Since our dawn, we have been struggling and fighting against time to resolve the unresolved mystery; why are we here? Why were we placed on this earth and what is our purpose? Who or what decided to place us here and how exactly was that succeeded? What is all about then?

Human intelligence will never reach the stage of dignifying the question with a logical answer. It is beyond our existence, beyond our understanding, beyond our tiny sphere of intelligence. Why must we put ourselves through the agony of struggling to find a logical answer for something which if we would accept it as a gift given by an unknown sender it would flatter and make us happy in the end.

The simplest form of happiness is coming back to our original status, back to our natural roots. Embracing our simple tasks in life; our survival, our emotions; the strongest of them all being a tiny word we decided to call it ‘love’.

They say that when Pandora opened her box with all the sorrows and the evils that spread in the world, at the bottom of that box there was the worst feeling of all; hope! Hope gives humans the strength to carry on, to endure even if they do not wish to any more; something which later on was analyzed and developed by Darwin as a theory; the ‘Survival of the Fittest’. It very much resembles the feeling of self-preservation, hope for life, for birth, for creation.

Our existence, our purpose is in front of our eyes. The only way to witness the miracle is to open our hearts, open our minds and free our spirit to the truth. It exists in all of us; if only we are courageous enough to accept it willingly….and that is where free will introduces itself…hence being given the gift of choice.

It is our call whether and how we want to live…a slave to a man made creation or a free man of senses and choices……today we decide our life…we decide our future… we decide a life of light or a life of in the shadows…

Free will, hope, gluttony, eros, laziness, envy, happiness, tenderness, affection, sympathy, malice, greed, generosity, kindness, selfishness, selflessness, passion, honesty, understanding, bitterness, hatred and….

...love...