Μικρό Φαράγγι
Τ’ αντίθετα τοξάκια κατάκλυσαν τη ζωή μου
Και σαν παιδί πονηρό με μάτια που φέγγουν
Θα πέσω στην αγκαλιά του ανθρώπινου δράκοντα μου
Και σαν χρυσάφι θα κοιτά για τρία μερόνυχτα τα δάκρυα σα πέφτουν
Σαν ένα σπουργίτι θα κλειστώ
Κι’ εγώ μέσα στη καινούργια μου σπηλιά
Και θ’ αφήσω και πάλι τη καρδιά
Να δεχτεί τα πιο πικραμένα «Σ’ αγαπώ!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου