Ναρκωμένα Βότσαλα
Πέτρινοι δίαυλοι σκεπάζουν την ήπειρο των Βασιλιάδων
Και όλα τα σκοτεινά μονοπάτια τρέμουν στο πέρασμα των υδάτινων αλόγων
Βράζουν τα ποτάμια των αρρωστημένων μυαλών
Και βάφονται με αίμα τα στομάχια των μικρών θνητών
Μορφίνη πλέει σαν πετιμέζι μες το γλυκόξινο κορμί
Και δίνει τη γαλήνη μιας λευκής ψευδαίσθησης
Τρέχουν και δε φτάνουν του Ιπποκράτη τα παιδιά
Και με ζήλο και απάτη προσφέρουν την αρρωστημένη τους σκιά
Χωλαίνει ο τόπος της υγείας
Και γίνεται η ελπίδα καημός
Κι’ ο καρχαρίας της θυρίδας
Με μαχαίρια και βρισιές «βοηθάει» σαν τρελός
Ράθυμοι και ψεύτες σ’ έναν πίσσα παιχνιδότοπο
Ψέλνουν με έκσταση την αφθονία του Μεγάλου Αρχηγού
Τρέμει και οδύρεται η Αθώα Περσεφόνη
Και πριν βρεθεί κι' αυτή στη κόλαση ψαλμωδίες ξεγυμνώνει
Πέφτουν τ’ αστεράκια στις σάρκες του Θείου Θαύματος
Και ξεσκίζει με μανία τη πηγή του Λευκού Χάους
Μα όσο και να κλαίνε σαν βότσαλα τραυματισμένα
Στη δύνη και την απελπισία θα ουρλιάζουν πάντα για βοήθεια τα καημένα
«Έλα εδώ, να γευτείς τη ζεστασιά και τη γαλήνη», είχε πει γλυκά η άσχημη Αδελφή
Μα όλο πόνο και σκατά έσταξε σαν έκλεισε η πέτρινη πόρτα με πυγμή
Τώρα μένει μόνο η πίστη και η θέληση της μοναξιασμένης θολής ψυχής
Να φύγει απ’ τη σκιά και να ξαναρχίσει τη ζωή στη Νέα Αυγή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου