…Εκείνη η Στιγμή… (1590 μ.Χ.)

…Εκείνη η Στιγμή…
(1590 μ.Χ.)

...Σκορπισμένα χαλίκια στην άμμο χορεύουν σαν κεριά
Και η αναίδεια κάποιου εραστή παραμονεύει σα σκιά
Τόσα δάκρυα, τόσος εκφοβισμός της ψυχής
Για μια στιγμή που απλά δεν υπήρξε ποτέ

Η πάλη και η επιμονή θα καθοδηγούν τον χαμένο εραστή
Για να βρει όλα όσα το Φεγγάρι του υποσχέθηκε
Και για όλα όσα ο Σκοτεινός Ήλιος του εστέρησε

Θα ιδρώσει κάτω απ’ τον ίσκιο της νυχτιάς
Σαν ετοιμάζει την ατσάλινη του τη καρδιά
Θα τη πλάση από φωτιά κι’ ατσάλι
Και θα έχει πάντοτε τον Ήφαιστο να τον προσέχει από τη ζάλη

Ετούτος ο μίζερος εραστής της νύχτας
Θα οπλιστεί με τις φοβέρες της Μητέρας νύχτας
Και σα θα απλώσει τα πλοκάμια του στο φως
Θα σκεπάσει με μπρίο τη καρδιά του σαν ωκεανός

Αρκετά εθρήνησε τη χαμένη εκείνη τη μικρή στιγμή
Και πίσω δε γυρνά σε μια καρδιά που ποτέ δε τον λησμόνησε η τρελή
Μα τώρα που θα ξεχυθεί και θα βρεθεί σαν άγριος ιππότης στης νύχτας τη σιγή
Θα λιώσει κα θα αναγεννηθεί για την Χρυσαφιά Αυγή

Θα λερωθεί ξανά με το αίμα των ασώτων
Και σα πουλί της Αυγής θα παλέψει για το καλό των ανθρώπων
Εκείνων, που σαν ορίστηκε από ψηλά, τον αγάπησαν χωρίς μιλιά
Μονάχα του σκούπισαν τα αίματα απ’ το πρόσωπο με τη μαύρη τους ποδιά

Έλα τώρα και συ Άρχοντα των Δέκα Θαλασσών
Κι’ αγκάλιασε ετούτο το παιδί
Που σαν εξέφυγε απ’ τη μωρουδιακή του κούνια
Έγειρε τις πλάτες του στη σφαγή των Δέκα Λύκων

Μα μέσα απ’ τις Αστραπές εφάνει
Σαν ηλιαχτίδα ζωηρή επροτοπήδηξε στο Βασίλειο του Τρίτωνα
Και με τη βέργα τη γερή συλλάβισε με μια γροθιά στο στόμα:

«Εγώ, χαμένος εραστής κι’ ιππότης της οργής, ήρθα για να μείνω
Μες το Χάος ετούτο το ανθρώπινο τη μαυρίλα να ξεπλύνω
Και πάντα θα με καθοδήγα η Μάνα μου η Γαία
Στων εχθρών μου τη σκιά η δικαίωση θα πέσει σα μάχαιρα»

Ετούτα είπε ο εραστής κι’ αγάπησε εκείνη τη στιγμή
Που τόσο εποθούσε κ’ άρπαζε μ’ οργή από τα μικρά αστέρια
Πως πλέον σαν έβγαινε στης Μέρας τη Φωνή
Δε θα ετερμάτιζε της ψυχής του το Ασημί ταξίδι...