Ακολασίες μιας Άσπρης Οχιάς

Ακολασίες μιας Άσπρης Οχιάς

…Και το λοιπόν πως ήρθες στο Γαλάζιο Μέγαρο
Και λοιπόν; Πες μου μάγισσα εσύ τι είδες στο μικρό ναό
Πολλά ξενόφερτα μάγια και μπουγιούμια σε κέντρισαν
Και μακριά από νεκροφόρες και νυχτερίδες σε πήραν

Έλα μαζί μου στου Αιγαίου το μαύρο και αφέσου
Πάρε τα δρακόντεια μαλλιά μου και επάνω τους καρφώσου
Να νιώσεις της αστάθειας την ασφάλεια του Πατέρα Ήλιου μας
Και να φτύσεις το αίμα που σε γέννησε στο αταξίδευτο μακελειό μας

Σκόρπιες λέξεις και αποβλακωμένα βλέμματα να χορεύουνε στα βουνά επάνω
Και με μια απαίσια λύτρωση να σε κοιτάει κατάματα με την ανηθικότητα σα πάγος
Να καθοδηγά τη κάθε της λευκή αμαρτία στα πέτρινα σκαλιά
Και κανείς να μη τολμά να ουρλιάξει τη φαρμακερή στριγκλιά

Μάθε να πονάς στα μονοπάτια του σκοτεινού Θεάτρου
Στα Παρίσια να γυρνάς με αδέσποτες σκέψεις του Θανάτου
Κράτα τη βλακεία πιο κοντά γιατί είναι πιο γλυκιά
Απ’ όλες εκείνες τις φιλοσοφημένες χρωματιστές πίπες της αμάθειας

Πέσε να κλάψεις λοιπόν μιας και είδες το φώς των πάντων
Και εάν σκεφτείς πως ο αγώνας δεν αξίζει λοιπόν
Κρύψε στης μοίρας τα οδύσσεια λάθη της καρδιάς
Για ν’ αφήσεις τα πουλιά του μυαλού να πετάξουν στην ερημιά της ξενιτιάς

Άνοιξε το μυαλό διάπλατα και φίλησε το καφέ το πάτωμα σου
Μην προτρέξει η καρδιά και πάλι για του αυθορμητισμού την γλυκιά μιλιά
Σαν σειρήνα που πλέκει τραγούδια του σκοτεινού γιαλού
μην την αφήσεις να σε δώσει χωρίς την έγκριση του Άλλου σ’ εαυτού

Και πες μου λοιπόν εσύ τώρα μικρή μου κολασμένη Μάγισσα
Που προστάζεις του πέντε αλύτρωτους ανέμους της ψυχής
Πως άραγε να νιώθεις σαν έσφαζαν τα παχουλά κριάρια
Της κοινωνίας ετούτης της Αθάνατης και μαγευτικά ψυχρής;

Σαν θα χτυπιέσαι λοιπόν Κίτρινη μου Μήδεια
Εκεί στις Μαύρες Αλμυρές Φωτιές
Να καταπιείς της Λήθης σου τη Μοίρα
Και ποτέ σου μη κοιτάξεις τις Άθλιες Γήινες Σκοπιές....