Η Απογοήτευσης της Αγνής
Και πάλι σαν κύκνος μοναχός στέκεσαι στη κορυφή
Εκείνη που σε γέννησε η αμαρτωλή αυγή
Κι ουρλιάζεις κάτω από τον ίσκιο της με τρεμάμενη φωνή
Μα κανένας δεν ακούει την βουβαμένη σου κραυγή
Όλα άλλαξαν σου είχε πει ο Σοφός μάγος κείνη τη νυχτιά
Να μη φοβάσε ν’ αγαπήσεις τη κρύα τη ζωή άλλο πια
Γιατί σαν πέσουν οι γιγάντιες ψιχάλες στα γερασμένα σου μαλλιά
Θα μπορείς και πάλι να κοιτάς τον Ουρανό με μάτια καθαρά
Άλλο να μη στέκεσαι κ να μοιρολογάς σα Μαύρη Χήρα
Γιατί και πάλι έπεσες σα θύμα σα κριάρι στων ανθρώπων την απάτη
Και με το που έδωσες αγάπη εκείνοι οι Άθλιοι σου έκοψαν την χείρα
Και όλα σε μια στιγμή έσταξαν πόνο και δάκρυ για όλα τα ξεχασμένα λάθη
Πληρωμένα συναισθήματα τρέχουν στους αδιέξοδους δρόμους
Και σα μανιασμένα κοράκια σε τρέχουν από πίσω με καταδικασμένους κόπους
«Αφήστε το συκώτι μου!, να ησυχάσει πια,» έκραζες μες τους υπονόμους
Και όλα γύρω βυθίζονταν στις Αναγέννησης του χρόνου
Έλα και σε με Πολύ-Χαρη Αντιγόνη
Και μαζί θα’ μαστε μαζί στου Άδη την γαμήλιο βραδιά
Και σα πέφτουν οι λάβες στο σκοτάδι
Θα μελετούμε του μέλλοντος την πονηριά
Και πάλι σα κύκνος μοναχός κλαις κι’ οδύρεσαι στη κορυφή
Εκείνη εκεί που ο Δάντης δολοφονούσε με μάτι σα γυαλί
Κι ο Ουρανός επλάκωσε με μαύρους κύκλος τη μικρή Αγνή
Και κατασπάραξε κάθε ίχνος από το μικρό Αγγελικό κορμί
Όλα μοιάζουν να χουν βουβαθεί
Και σε κηδεία Θεϊκή
Έχουν σωρευτεί οι Άγγελοι οι Σκοτεινοί
Να πουν Αντίο στη Παρθένα Αγνή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου