Ωδή στην Ανυπομονησία
Αχ πόσο σε μισώ ανυπομονησία
Πέφτω στο βυθό και βουλιάζω με μανία
Πώς να σε παλέψω μιας και να κολυμπώ δε ξέρω
Μέσα στου χρόνου τη σκιά πάντα αγριεύω
Ανυπομονησία μου γλυκιά
Πολύ με κάνεις κι’ υποφέρω
Στο’ χω ξαναπεί πως εγώ
Απ’ του χρόνου τη ζημιά
Δύσκολα ξεφεύγω
Πάψε χρόνε πλέον να κυλάς
Άλλο μη με καταδιώκεις
Τα δαιμόνια σου είναι φοβερά
Στης λήθης τη συγγνώμη
Έλα χρόνε πιο κοντά
Κι’ αγκάλιασε με, με θάρρος σιωπηλά
Σαν πιστή σου σκλάβα μια βραδιά
Θα σε καρτερώ στης ερήμου τη νυχτιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου