Gloriana, Ω!, mon Anglettere…

Μέσα στα κόκκινα πέτρινα σπιτάκια

Χτίζονται συνέχεια της ψευδαίσθησης παλάτια

Με μεγάλη υπεροψία και με μπρίο

Νομίζουν ότι θα ξεφύγουν απο το κρύο

Γεμίζουν σακούλες μιας άθλιας απάτης

Και εμπλέκονται σε μια πάλη ανισοτιμίας

Παλεύουν για το όνειρο μιας πλάνης

Και υποκύπτουν στης καταπίεσης την ευκολία

Περπατάν με τα μάτια σφαλισμένα

Και μέσα στη γκριζάδα τους προσπαθούν να βγάλουν αποθημένα

Τα όμορφα κουστούμια τους πάλλονται σε γραφεία ασυδοσίας

Και όλα τους τα όνειρα πεθαίνουν στις ράγες με μανία

Έλα σου' παν στο όνειρο του καπιταλισμού

Και άνοιξ’τα φτερά σου διάπλατα

Μα γρήγορα κατάλαβες τι είχαν κατά νου

Σαν είδες του κόσμου τ’Άθεα

Δίψα για τη σκλαβιά του τέρατος

Και υποταγή στην αναμφισβήτητη μοίρα της υποκρισίας

Λόγια δειλά, στολισμένα με ψέμα και μια άστατη πορεία ενός βλέμματος

Χωρίς ενέργεια και θέληση, υποκριτές της αμαθείας

Αδαής περπατούν με το κεφάλι ψηλά

Σα κότες κοιτάν το γαλάζιο ουρανό απο μακρυά

Μέσα στην απελπισία και στην εξάντληση είναι όλοι ντυμένοι

Και μόνο με την άρνηση προχωρούν ενωμένοι

Πάγος ;eχει καταντήσει πλέον η μάταιη ζωή τους

Χωρίς εν δια φέρον για να σβήσουν την άθλια σιωπή τους

Τρέχουν ολοένα και δε φτάνουν

Να προλάβουν να μη βουλιάξουν

Έρχομαι και γω με χέρια κρύα και κοιτώ

Την ‘άστατη’ χλιδή και τα ανέραστα κορμιά τους

Και τότε είναι που σκέφτομαι "Αχ! πότε θα σπάσει αυτή η σιωπή

Και να εκραγούν πλέον τα ανούσια κύτταρά τους!"

~Αφιερωμένο στη Τεκέλα των Aστεριών~