Ο Χαμένος Βασιλιάς Μιλά…
Πυράκτωσης παλιά εβύθισε τα πλήθη
Και εχάθη η μιλιά στου ονείρου μας της λήθη
Όλα τα πουλιά στη άσφαλτο σφαγμένα
Να τραυλίζουν σιωπηλά «βοηθήστε με και μένα».
Πετούν οι γύπες κι’ οι αετοί σαν της κόλασης δεσμώτες
Και παραμονεύουν με οργή της αμάθειας άγνωστους πότες
Έπεσε η μορφωμένη Βαβυλώνα
Και γέμισαν με δάκρυα αίματος οι Μάγοι
Και βούτηξαν στην όνειδο με τα μάτια στο στομάχι
Η θυγατέρα σαν έσυρε το παρθενικό κορμί της
Αποκάλυψε τα έσχατα με το πρόστυχο φιλί της
Για όλα όσα εθρυμμάτισσε ο άνθρωπος με τα μαύρα χέρια του
Και για όλα όσα θα υποστεί στη θέληση του Άθλιου Πεπρωμένου του
Έλα χρόνε και κάλυψε ξανά την κόλαση του είδους
Έλα χρόνε και συννέφιασε ξανά το ξεπούλημα του πλήθους
Σαν γελάδια πάνε στην γλυκιά γκιλοτίνα
Και με ανοιχτά πανιά νομίζουν πως θα λυτρωθούν από την άχαρη τους πείνα
Σαν πέθανε κι ο Βασιλιάς σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους
Των ανθρώπων η σιγαλιά χίμηξε στους άσπρους υπονόμους
Και εκεί που τραγούδαγαν για έρωτα κι αγάπη
Τώρα εβουβάθηκαν σαν της Νύχτας ο Βασιλιάς έφυγε σα Πνεύμα της Απάτης
Και έπεσαν τα στίφη να τον φάνε μονομιάς
Με δίψα και με άπειρο μεράκι
Για ν’ αποδείξουν γι’ ακόμα μια φορά
Ότι για κείνους πλέει μοναχά του Ασώτου το Νεράκι
Και σα μας βλέπει ο Βασιλιάς από πέρα μακριά
Γελάει με δύναμη και τόλμη
Και λέει στο Δημιουργό του σα πέφτει η Νυχτιά
«Ναι, Χτύπα τους κι’ άλλο Ακόμη!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου