Deseo

Sólo tu corazón caliente,

y nada más.

Mi paraíso un campo

sin ruiseñor

ni liras,

con un río discreto

y una fuentecilla.

Sin la espuela del viento

sobre la fronda,

ni la estrella que quiere

ser hoja.

Una enorme luz

que fuera

luciérnaga

de otra,

en un campo

de miradas rotas.

Un reposo claro

y allí nuestros besos,

lunares sonoros

del eco,

se abrirían muy lejos.

Y tu corazón caliente,

nada más.

Federico García Lorca

Elvis Costello - I want you

Και τώρα;

Και τώρα;
Σου αρέσει τώρα που χάθηκαμε;
Σου αρέσει που με κυριεύουν μπάλες;
Κάπου μέσα σου ξέρεις πως υπάρχω.
Κάπου μέσα σου ξέρεις πως πονώ.
Κάπου μέσα σου ξέρεις πως υποφέρω.
Το άγαλμα σου στέκει και με κοιτά, αμίλητο, αγέρωχο, σκοτεινό.
Έχω τους τρόπους μου να σε διώχνω. 
Τι να σε κάνω άμαν είσαι φανταστικός; 
Δε μπορώ αλλιώς...

Και τώρα;
Σε ποιές αγκάλες να γύρω τα πυρωμένα δάκρυα μου να χύσω;
Σε ποιού τον ώμο να στηριχθώ όταν η γη με πέρνει κάτω;
Έγινες και εσύ τώρα χώμα...
Όλοι έτσι θα γίνουμε.
Το δικό σου ήρθε πιο νωρίς.
Δεν ήθελα να το δω. 
Το είδα. Δε λύγισα.
Το αντιμετώπισα.
Τώρα πεθαίνω κάθε ξημέρωμα. 
Φλέγομαι τα βράδυα, βογγώ για οξυγόνο.

Και τώρα; 
Τα μαραμένα σου φτερά που να’ναι, τώρα;
Μάτια μου θολά, εξαντλημένα.
Ζεις, εδώ. Μέσα μου.
Σιωπηλά. Δυνατά.

Και τώρα;
Μ’αγαπάς ακόμα;

Μετά...

Εξέφτισα. Μόνη μου. Θέλω τα ούλα.

Τζιαι τζίνον, τζιαι τον άλλον. Τζιαι τους θκιο.

Τζιαι κανένας τους εν έρκεται.

Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος.

Τζιαι σκέφτουμαι μαλακίες.

Ανοησίες, γαμώτο.

Γιατί μέσα στη νύχτα, παγώνει το γαίμα μου.

Τζιαι σκέφτουμαι την.

Τζιαι μόνο τζίνη υπάρχει.

Μόνο τζίνην αγαπώ πλέον.

Τζιαι μουθκιάζω. Ξέρεις, τζίντο γλυτζί μούθκιασμα.

Τζίντο μούθκιασμα που οδηγεί στον αέναο ύπνο.

Στα παράξενα όνειρα. Τους φρικιαστικούς εφιάλτες.

Τζιαι στα χάπια. Τζιαι στις εξόδους. Τζιαι στα ποτά.

Τζιαι στις εξάρσεις. Τζιαι στις εξαλλότητες.

Τζιαι στα όνλαϊν τσατ. Τα ανούσια τετριμένα.

Τζιαι λαλείς τους, ‘εν είμαι καλά, εξέφτισα’.

Αλλά να μεν το καταλάβει κανένας.

Τζιαι να τον θέλεις να σε αγκαλιάσει.

Τζίνος, ή ο άλλος. Τζιαι να εν δειλοί τζιαι οι θκιο.

Φαντάσματα του μυαλού.

Τζιαι υποπέφτεις. Ας πούμε γιατί;

Για ένα γαμήσι;;;;

Όι. Είπαμε, όι πλέον.

Η καρδιά σου επέθανε.

Εκάμαν σου ψυχο-κτομή/ψυχη-κτομή/ψυχε-κτομή.

Τζιαι στέκεις ακόμα. Το πως μεν με ρωτάς.

Εν το ξέρω γιατί στέκεις ακόμα.

Ενώ τζίνη εν παγωμένη.

Απλά μια δυνατή ανάμνηση.

Τζιαι μυρίζεις την το πρωί.

Τζιαι νιώθεις την το δείλις.

Τζιαι αγαπάς την ακόμα τη νύχτα.

Μες το σκοτάδι. Όταν κανένας εν θωρεί.

Όταν κανένας εν νοιάζεται.

Θέλεις ν φύεις που ούλους, που ούλα.

Θέλεις να τσιριλήσεις. Να τους τσιριλήσεις.

Που εν δειλοί, τζιαι εν παίρνουν ευκαιρίες.

Μαλάκα, γιατί εν τόσο δειλοί;;;;

Εκουράσαν με. Πραγματικά.

Αγαπώ την...

A Poem for the Grieving...

Do not stand at my grave and weep.

I am not there, I do not sleep.

I am a thousand winds that blow,

I am the diamond glints on snow.

I am the sunlight on ripened grain,

I am the gentle autumn's rain.

When you awaken in the morning's hush,

I am the swift uplifting rush

of quiet birds in circled flight.

I am the stars that shine at night.

Do not stand at my grave and cry,

I am not there, I did not die...

--Mary Frye--

Να' σαν όλα αληθινά - ΜΕΡΟΣ ΙΙ

Έλα τώρα, γιατί είσαι έτσι;
Μη γκρινιάζεις. Όλο γκρινιάζεις.
Πως θα προχωρήσουμε όταν γκρινιάζεις τόσο.

Ξάπλωσε εδώ.
Ξεκουράσου λίγο.
Ίσως το χρειάζεσαι. 

Ξέρεις είναι λεπτές οι γραμμές.
Ποιές γραμμές; 
Οι γραμμές της φαντασίας και της πραγματικότητας. 
Είναι όλα ανατρεπτικά. 
Τι είναι αληθινό...τι είναι ψεύτικο.

Ναι, έχεις δίκαιο.
Τον αγάπησα. Σφόδρα.
Αλλά να που δεν ήταν πραγματικότητα.
Ήταν όλα ένα γλυκό ψέμα.
Ξέρεις, απ' αυτά που σε σκοτώνουν. 
Αλλά εσύ τα καλοδέχεσαι έτσι κι' αλλιώς.

Τη μέρα που η ζωή σου αλλάζει
είναι απλά μια μέρα σαν τις άλλες.
Τίποτα το διαφορετικό. 
Ξεκινά σα μια κανονική μέρα.
Τα συντρίμμια στο τέλος όμως σε κάνουν να 
αντιληφθείς ότι τελικά δεν είναι απλά μια μέρα σαν τις άλλες.

Για δες. Ένα σπουργίτι.
Τι τυχερό. Πετάει. Και φεύγει.
Ναι, χαζό. Το ξέρο πως δεν είμαι δέντρο.
Και άμα θέλω και γω μπορώ να φύγω.
Ελευθερία. Αχ, πόσο σε πεθυμάω. 
Μια λέξη. Μια ολόκληρη οδύσσεια.
Πάει, πέταξε το πουλί. Έφυγε. 
Κρίμα...

Τι; Τι να του πω;
Άπαπαπαπα. Δεν είσαι στα καλά σου.
Τι ν' ακούσει από μένα πλέον. 
Λες και θα με δεχτεί.
Λες και τον θέλω. Μπα άστο.
Δεν κάνουν για μας αυτά. 
Εμείς είμαστε σαν τα σύννεφα.
Ακατάδεχτα, αδιάφορα, μόνα. 
Ότι σχήμα και να πάρουμε κανείς δε μας κοιτά.
Πάντα περνούμε απαρατήρητα. 

Τι κι αν πεθυμώ τα λειβάδια.
Σάματις θα τα ξαναδώ. 
Κι' αυτά ήσαν ένα όνειρο.
Σαν κι' εκείνον.


"Όλα όναρ και σκιά...τα πάντα ματαιότης."

Obsession

Crawling snide motions behind closed doors

Grasping the life out of you

Leaving you with guilt and chaos

Don't do it!

Not tonight, not again.

Refuse this hollow whistle inside you.

The world in there is false and full of terrors

The words are dressed in half-truths

The picture is nothing but an illusion

You believed in this binary reality

That cliff that pushed you to the edge

Now you sob for mega actions in your bed

You are the king of kings

Your kabuki mask is melting down

My poor fool! You fell again.

Now you're alone...

Ανάμνηση

Και κάπως έτσι κυλάν οι μέρες

Φεύγει άλλη μια μέρα νεότητας

Ξεθωρίζεις και εσύ μαζί τους

Και να ήθελα να σε κρατήσω

Τώρα πια δε μπορώ

Η εικόνα αλλοιώθηκε

Το γλυκό αίσθημα μέσα μου

Τώρα γέμισε με θλίψη και πικρία

Με μια οδυνηρή γεύση

Έστω κι' αν ξανάρθεις

Ο χρόνος έχει πια χαθεί

Μαζί τους τώρα και' γω.

Να' σαν όλα αληθινά

Κρύωσες;

Εγώ ξεπάγιασα.

Και σου πα να φέρεις μια κουβέρτα.

Αλλά έμενα ποτέ δε με ακούς.

Έλα τώρα, μη θυμώνεις.

Είναι που σε νοιάζομαι.

Τράβα πιο κει, θα σου κάνω παρέα.

Ξέρεις κάποτε ονειρευόμουν να ταξιδέψω σε μια όαση. Μακρινή. 

Πάντα η εικόνα της έμοιαζε τόσο ουτοπική, τόσο γαλήνια. 

Τι είπες;;; Αφελής;

Χμμμ, ναι ίσως και να έχεις δίκαιο. 

Πάνε τα όνειρα μας. Τα αφήνουμε να κυλούν στο βούρκο.

Πάλι πεινάς;

Μαααα, χθες φάγαμε. 

Τι να σου κάνω κακομοίρη μου. 

Είναι και η πείνα ανθρώπινο κατασκεύασμα.

Και γιατί σε παρακαλώ δε το καταλαβαίνεις αυτό;

Είναι όλα μέρος του μυαλού.

Όσο το εκπαιδεύεις να μην πεινάει, δε θα πεινάει.

Το ίδιο είναι και η αγάπη.

Όταν πεις στο μυαλό σου, πάψε ν' αγαπάς, θα πάψει.

Χαχαχαχα, σίγα μωρέ την δύναμη που έχει η καρδιά.

Ένα όργανο είναι και αυτό.

Ντάξει δε λέω, αλλά το εκπαιδεύεις κι' αυτό.

Σου' πα. Όλα είναι θέμα εκπαίδευσης.

Να πάλι έπεσε ένα αστέρι. 

Κάτσε να κάνω μια ευχή.

Λες να πραγματοποιηθεί;

Ήρθε σπίτι εκείνη την ημέρα. 

Έκανε ψοφόκρυο έξω. Μέσα είχε ζέστη ακόμα. 

Η μαμά μαγείρευε βραστό ρόστο. 

Τέσσερις μήνες πέρασαν για να φάμε τόσο πλούσιο φαΐ.Και κρέας. 

Θυμάμαι σα παιδάκι, ο παππούς μας έφερνε κατσικάκι απ' τη χώρα κάθε Χριστούγεννα. Μετά που έφυγε ο παππούς, πέρασαν 2 χρόνια μέχρι να καταφέρουμε να αγοράσουμε κρέας. 

Ο πατέρας πεινούσε σα λύκος.

Στη δουλειά γινόταν χαμός έλεγε.

Όλοι γιατροί κομπογιανήτες πια. 

Κανένας δε δούλευε για να βοηθήσει πραγματικά.

Όλοι για ένα κομμάτι ψωμί δουλεύαν. 

Ο Σεμπάστιαν έκατσε στη παλιά πολυθρόνα του παππού και κάπνιζε.

Έκανε μήνες να μας επισκεφθεί και ο πατέρας ήθελε να φάει καλά. 

Τι όμορφα που ήταν εκείνο το βράδυ.

Γίναμε οικογένεια και πάλι.

Τι έπαθες τώρα; Τι σε έπιασε, ντε;;

Τώρα να σε πάρω αγκαλιά. 

Αργήσαμε, ξημερώνει πάλι.

Θα μας κηνυγάει ο μπόγιας πάλι.

Λες και είμαστε και εμείς ζώα, σαν κι' αυτούς. 

Κι' εγώ νιώθω πιο ζεστά. 

Λες να φύγουμε;

Μπορεί να βρούμε φαγητό κοντά στο φούρναρη.

Είναι καλός άνθρωπος αυτός.

Δε μας κλωτσάει. 

Για δες.

Τι όμορφη που είναι η αυγή...

(to be continued...)

Απώλεια

Σκοτείνιασες πάλι 

Οι κόρες των ματιών σου μου το μαρτυρούν 

Πόσο καιρό θα μένει άδεια η αγκαλιά σου...

Μικρή ζωή που μας λείπει 

Δε θέλω το κορμί σου 

Με κουράζουν οι μικρό αστικές συνήθειες σου

Εφιάλτες με τα χείλη σου

Σκορπίζουν ματωμένα φόβο 

Στη σκουριασμένη μου καρδιά 

Σκοτείνιασα και πάλι 

Ηθελα να σε βρω μέσα στο χάος 

Και τώρα που σε βρήκα σε χάνω

Tess

I loved my Angel
But I married the Devil

Morality was my witchcraft
Immorality my Bible

My sunflower youth deceived me
My wedding bed nailed me

My crime was prayer
For tomorrows never came

The road was paved with guilt
And in the night tears crept in

Humans, what have you done to my soul?
Mother, why did you not warn me at all?

Now torned and withered my lifeless body roams
Its only happiness the eternal journey home

That sweet guillotine which will part me from my Angel
That sweet knife that danced with my Devil.

Now its time to part this ancient place,
For justice was refused unto me for people's sake.

Thus my love for my Angel shall live for ever more,
And my memory with passion shall shame the Devil.


***************************************************************************

Αγάπησα τον Άγγελο
Μα παντρεύτηκα τον Διάβολο

Η ηθική ήταν το ξόρκι μου
Και η ασυδοσία το Ευαγγέλιο μου

Τα ηλιόλουστα νιάτα μου με εξαπάτησαν
Στο νυφικό κρεβάτι μου με κάρφωσαν

Το εγκλημά μου ήταν η προσευχή
Για τ' αύριο που δεν ήρθαν την αυγή

Ο δρόμος υπήρξε στρωμένος με ενοχή μονάχα
Και τα δάκρυα σαν Ερινύες κοντοζυγιάζουν τα βράδυα.

Αχ άνθρωποι, τι κάνατε στην άμοιρη ψυχή μου,
Αχ Μητέρα, πως μπόρεσες να μη μου πεις κουβέντα πριν να δω τη φυλακή μου;

Τώρα ξεσκισμένο το μαραμένο άψυχο σώμα μου περιπλανιέται στην γη,
Η μόνη του ευτυχία είναι το αιώνιο ταξίδι

Αχ, αυτή η γλυκιά καρμανιόλα που θα με χωρίσει από τον Άγγελο μου
Αχ, αυτό το γλυκό μαχαίρι που χόρεψε με τον Διάβολο μου.

Τώρα ήρθε η ώρα να εγκαταλείψω τον αρχαίο αυτόν τόπο,
Όπου η δικαιοσύνη με περιφρόνησε για το καλό του κόσμου.

Μα και πάλι θα αγαπήσω αιώνια τον Άγγελο μου,
Και θα λησμονήσω με πάθος τον Διάβολο μου.

The Pastel Year

The clouds are travelling now

On a journey way afar from me

The song of the morning bird has ceased

Lest my memory would too

There are no longer tears to be shed

For withered skin has melted into ice

It was dark that day

When the clouds bowed to your call

The bench felt so cold

After the cruel goodbye

Now the lemon tree stands alone

The seasons beat it without care

Its smiles grow weary

Not letting go, it won’t let them go

The lesson was hard

The grey skies melted into pastel

And the Angel starts floating again. 

The boy who trapped the Copper Sun

He was old enough to know now

He cried long enough to blame himself now

He let his past dictate his decision

He let the wound obliterate any smile

As a boy he was alone

The birds were his friends

The trees were his mentors

As a boy he never spoke too much

No feminine figure intrigued him

But the tyrant female of his house

As a boy he was looking at the stars

Wishing his life would begin

Wishing to be freed from the chains

As a boy he licked his wounds easier

He hopped around like a wild child

Like a ghastly wind at night unnoticed and despaired

He was old enough to let the words come out now

He was broken enough to let go

He let his past decide his present

He did not leave room for a smile

As a man he felt awkward in the crowd

All squirmy and afraid to speak up

Always obeying others’ demands

As a man he cherished to count the coins

Thinking them his freedom

Not letting anyone tore them from him

As a man his need to feel desire

Left him abandoned and betrayed

Left him empty and bitter

As a man he hurt what he loved

That was he pleasure, his revenge

He did not care for feelings, not much

 As a man he did not even smile

But filled his hours with loneliness

And vacuumed the smiles which came his way

He was too old enough now to look back

He was too alone now to find that lost smile

He was too wrong now to forgive...himself. 

Αχ, και να ξέρες...

Σε σκέφτομαι και πάλι

Αχ μοναξιά μου αγαπησιάρικη

Τι θλιβερή που είσαι μες το χαμόγελο σου

Τι θύμησες και πάλι απόψε

Τον ανυπάκουο πόνο 

Να μου καλύπτει το κορμί

Δεν ήρθε πίσω το φάντασμα

Ακούμπησε τα καρφιά του και εξατμίστηκε

Το μικρό θλιβερό εκείνο φάντασμα μου

Σε σκέφτομαι και πάλι

Μικρή μόνη μοναξιά μου

Μόνο ν'ακουγές μια φορά και μένα

Αχ, τι θα έδινα...

~Ευδοκία Βελούδου~