Να' σαν όλα αληθινά - ΜΕΡΟΣ ΙΙ

Έλα τώρα, γιατί είσαι έτσι;
Μη γκρινιάζεις. Όλο γκρινιάζεις.
Πως θα προχωρήσουμε όταν γκρινιάζεις τόσο.

Ξάπλωσε εδώ.
Ξεκουράσου λίγο.
Ίσως το χρειάζεσαι. 

Ξέρεις είναι λεπτές οι γραμμές.
Ποιές γραμμές; 
Οι γραμμές της φαντασίας και της πραγματικότητας. 
Είναι όλα ανατρεπτικά. 
Τι είναι αληθινό...τι είναι ψεύτικο.

Ναι, έχεις δίκαιο.
Τον αγάπησα. Σφόδρα.
Αλλά να που δεν ήταν πραγματικότητα.
Ήταν όλα ένα γλυκό ψέμα.
Ξέρεις, απ' αυτά που σε σκοτώνουν. 
Αλλά εσύ τα καλοδέχεσαι έτσι κι' αλλιώς.

Τη μέρα που η ζωή σου αλλάζει
είναι απλά μια μέρα σαν τις άλλες.
Τίποτα το διαφορετικό. 
Ξεκινά σα μια κανονική μέρα.
Τα συντρίμμια στο τέλος όμως σε κάνουν να 
αντιληφθείς ότι τελικά δεν είναι απλά μια μέρα σαν τις άλλες.

Για δες. Ένα σπουργίτι.
Τι τυχερό. Πετάει. Και φεύγει.
Ναι, χαζό. Το ξέρο πως δεν είμαι δέντρο.
Και άμα θέλω και γω μπορώ να φύγω.
Ελευθερία. Αχ, πόσο σε πεθυμάω. 
Μια λέξη. Μια ολόκληρη οδύσσεια.
Πάει, πέταξε το πουλί. Έφυγε. 
Κρίμα...

Τι; Τι να του πω;
Άπαπαπαπα. Δεν είσαι στα καλά σου.
Τι ν' ακούσει από μένα πλέον. 
Λες και θα με δεχτεί.
Λες και τον θέλω. Μπα άστο.
Δεν κάνουν για μας αυτά. 
Εμείς είμαστε σαν τα σύννεφα.
Ακατάδεχτα, αδιάφορα, μόνα. 
Ότι σχήμα και να πάρουμε κανείς δε μας κοιτά.
Πάντα περνούμε απαρατήρητα. 

Τι κι αν πεθυμώ τα λειβάδια.
Σάματις θα τα ξαναδώ. 
Κι' αυτά ήσαν ένα όνειρο.
Σαν κι' εκείνον.


"Όλα όναρ και σκιά...τα πάντα ματαιότης."