Κι’ αν εγώ θέλω να γύρω
Με μυριάδες καλέσματα να σε νανουρίσω
Με χιλιάδες τρόπους να σε φιλήσω
Κι αν η ζωή ετούτη πλάστηκε για σε
Αν το κορμί μορφώθηκε για μια ντροπή
Αν τα χείλη καρτερικά σε κλαίνε
Τον νόμο τον σκληρό τον απωθούν και τον καίνε
Αν τα μάτια μου μαργαριτάρια σε γεμίζουν
Κρυφά κάτω από τις λεύκες
Μελώματα ανοιξιάτικα σε ποτίζουν
Μικρά διαμάντια λόγου σου χαρίζουν
Που δειλά θα μείνουνε στα σκοτεινά
Τα γράμματα μου, αγάπη μου, που δε τα θέλει η καρδιά
Ένα μαργαριτάρι να δένει το δάχτυλο σου
Ένας σοφός δεσμός να σε μπερδεύει στον ύπνο σου
Κι αν εγώ δε σε θέλω να ζεις μέσα μου…
Κι αν η όψη σου έχει γίνει προσβολή για μένα
Αν τα όνειρα μου φέρνουνε το στήθος σου στο δικό μου
Και αν τα μαύρα μαλλιά μου αγκαλιάζουν το πόνο σου
Αν όλα αυτά δεν έφθιναν στη καρδιά μου
Κι αν όλα δεν ήταν ένα αχανές όνειρο…
Τότε τα φιλιά σου θα ήταν δικά μου
Και η σάρκες θα ήταν η ένωση μας
Το μυαλό η ώθηση μας,
Η καρδιά η αιωνιότητα μας.
Μα τα φιλιά, η σάρκα, η καρδιά είναι νεφέλες
Αστάρτες του Βορρά…
Προγραμματισμένες για την δικιά σου ένωση
…με άλλα μαργαριτάρια, άλλης καρδιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου