Και συ μια μνήμη κενή
Μια σκιά τρυφερή
Μια ψυχρή ωδή
Μια φουσκωμένη όαση
Τα μάτια ρέουν ντροπή
Για πόθο αιχμής
Ερωτευμένη σιωπή
Μένει στα όρια βουβή
Κυβερνιέσαι από άλλο πλανήτη
Κουβαλιέσαι με υπόσταση
Στο δικό μου το σπίτι
Περπατώντας με γυμνή ψυχή
Θα σβήσει το μυαλό τη μνήμη
Η καρδιά θα κλαίει σαν Αριάδνη
Για τα μάτια και τη καρδιά τη φωτεινή
Που ποτέ δικιά της δε θα γίνει
Εσύ ένα δέντρο με καρπούς
Εγώ ένας θάμνος με στεναγμούς
Εσύ ανθισμένος ήλιος της Αυγής
Εγώ ποτισμένο φαρμάκι της Γης
Μακριά από μένα, Φτερωτέ!
Μακριά από τη καρδιά μου τη μαύρη…
Πριν πέσω σε φεγγαρόφωτους ωκεανούς
Θα βυθίσω τη θύμηση σου στους επτά ουρανούς
Μακριά βαθιά ψυχή
Δε βαστάει η νεκρή υπομονή
Τσουρουφλίστηκε η βαθιά τιμή,
Για να σε αφήσει πίσω η ερωτευμένη μου πνοή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου