Στάχτες των...

Στάχτες οι πύρινες μικρές στιγμές μας
Στάχτες τα ανύπαρκτα φυλακτά της ψυχής μας
Φλόγες που έπλεαν σαν μανιασμένα φτερωτά καράβια
Μας βύθισαν στο θυμό και την λαγνεία.
Κατακρεουργήσαμε την ουσία του χρόνου μας
Πετάξαμε τα τετριμμένα μοιρολόγια της υποχρέωσης
...και απλά λυγίσαμε...
Σαν Φοίνικες της Σιωπής...λαβωθήκαμε
Τα κύτταρα μας που αλλοιώθηκαν
Σ' ένα απαράδεκτο πάθος
Τώρα πια έχουν φύγει για τ' αλλού...
Στάχτες τα αστέρια μας
Στάχτες και οι σκιές μας,
Που δεν πρόλαβαν να ζεσταθούν..
Που το καθήκον δεν τα άφησε να επιβληθούν
Και να τώρα ένα τοσοδούλικο συναίσθημα εκκρεμεί σαν τον ουράνιο Κύκνο...
Η στάχτη μου μίλησε γι' αυτό...
Το είπε 'αγάπη'...
Λες και ο ήχος της μόνο στην αιώνια φυλακή θα σε βυθίσει.
Οι στάχτες μας θα γεράσουν...
Και η ανθρώπινη μας αδυναμία θα λιγοστεύει με κάθε Δύση...
Και'γω που δε πρόλαβα να αγαπήσω την κάθε ίντσα του κορμιού σου
Έχω μείνει εδώ...
Και καρτερικά καταριέμαι την ανούσια αρετή της προσμονής
Και ανούσια φυλάω τις στιγμές μου
Για τις μικρές μας στάχτες
Και ανούσια αναλώνομαι στα όνειρα σου
Και ανούσια ακροβατώ στην ξεδιάντροπη ψυχεδέλεια σου
Οι στάχτες μας έχουν μείνει στον Πατέρα Ωκεανό
Που πεισματικά θα μας χωρίζει μέχρι τ' ανθρώπινο μας τέλμα
Οι στάχτες μας κλαίνε για Οργασμό
Καθώς βυθίζονται σ' ένα αγέρωχο ψέμα
Στάχτες μας τα υπέροχα λάθη της καρδιάς
Στάχτες το υπέροχο τίποτα μας
Κραυγές καρδιάς θα μας συνοδεύουν σαν Μούσες πάντα στα Σκοτεινά
Κραυγές ψυχής θα μας καρτερούν για μια μόνο βραδιά
Εραστές που δεν υπάρχουν, το μελάνι είχε γράψει για μας
Φιλήδονοι που δεν θα ζήσουν τη πορεία τους.
Φυλακισμένα πουλιά, σε φυλακισμένα σώματα θα εξελιχθούν
Και οι μικρές τους επιθυμητές ακολασίες, στάχτες θα γεννούν.
Στάχτες είμαστε κι' εσύ κι' εγώ
Στο θρόνο του Θεού Θανάτου θα πλαστούν τα κορμιά μας με το καιρό
Και φόβοι θα μας προστατεύουν στο απόλυτο μας κενό.. ..
Στάχτες γίναμε κι' εσύ κι' εγώ...
Μα τη λέξη τη μικρή στα όνειρα μου κάθε βράδυ σαν προσευχή μας την κρατώ.. ..
...'αγάπη'...