WE ARE THE WORLD

Βαθιά Ψυχή

Και συ μια μνήμη κενή
Μια σκιά τρυφερή
Μια ψυχρή ωδή
Μια φουσκωμένη όαση

Τα μάτια ρέουν ντροπή
Για πόθο αιχμής
Ερωτευμένη σιωπή
Μένει στα όρια βουβή

Κυβερνιέσαι από άλλο πλανήτη
Κουβαλιέσαι με υπόσταση
Στο δικό μου το σπίτι
Περπατώντας με γυμνή ψυχή

Θα σβήσει το μυαλό τη μνήμη
Η καρδιά θα κλαίει σαν Αριάδνη
Για τα μάτια και τη καρδιά τη φωτεινή
Που ποτέ δικιά της δε θα γίνει

Εσύ ένα δέντρο με καρπούς
Εγώ ένας θάμνος με στεναγμούς
Εσύ ανθισμένος ήλιος της Αυγής
Εγώ ποτισμένο φαρμάκι της Γης

Μακριά από μένα, Φτερωτέ!
Μακριά από τη καρδιά μου τη μαύρη…
Πριν πέσω σε φεγγαρόφωτους ωκεανούς
Θα βυθίσω τη θύμηση σου στους επτά ουρανούς

Μακριά βαθιά ψυχή
Δε βαστάει η νεκρή υπομονή
Τσουρουφλίστηκε η βαθιά τιμή,
Για να σε αφήσει πίσω η ερωτευμένη μου πνοή.

Band of Bonds

Band of Bonds

A decomposing wanton shadow that I may be
Thy absence pending on my folly dreams

Narrow escapism from the bloody gap of our existence
Chaos comes and hangs on Lanterns of our Distance

Forever our eyes shall glitter our Darkness
Distilment of our perfume will flee into the Heavens.

Forever mine thou shalt not in real time be
For 'twas too late my arrival in thy present that came to be

Amongst the ghastly shadows this yearn of mine shall live
Plundering in false eluded imagery of our bestial love-making

Thy truth combined in my hollow dreamy figurines, will always weep
Thine passion in my Redness will always find shelter in the Misty Sleep

Do not forgot to call for me in life beyond our human Destiny
When ashes thy spirit shall become, fly for me in the gaping Deep

And yet..tis too early an hour to cry so shamelessly
For passions bent by human apostrophe

Indulge my pale merits and place a signature upon my grave
When time shall come and our spirit lose their way...

Μια σκηνή και Μια Πόρτα

Μια σκηνή και Μια Πόρτα

Κηλιδωμένα πνεύματα τους Θρόνους εξουσιάζουν
Αποσταγμένα νεύματα στην Τέχνη απουσιάζουν

Κρυστάλλινα μυαλά μαυρίζουν στη Κόκκινη Καρέκλα
Οργιασμένα μυστικά πλημμυρίζουν το συνθλιμμένο σπίτι

«Φωνή βοώντος εν τη ερήμο» εκουράστηκε να υπάρχει
Ψεύτικες δημιουργίες να επιπλέουν στα άβουλα μας άγχη

Δοσμένες ψυχές να σέρνονται σαν στενόμυαλες μαριονέτες
Φουσκωμένα όνειρα να γεύονται των φτωχών τις τσέπες

Βολοδέρνουν και ορμούν τα γυφτάκια των Ασύδοτων δρόμων
Μαζεύουν τα άψυχα υλικά της Κρύας Εξουσίας των απανθρώπων

Οι στάχτες φέρνουνε πληγές και χάσμα της καρδιάς
Ψίθυροι ξυπνούνε στα σκοτεινά κι’ αναζητούνε σαρκική συντροφιά

Κόκκοι εμπιστοσύνης αποδημούν παντοτινά, από τη βία να ξεφύγουν
Αιώνια συντροφιά τελειώνει στα αμαρτωλά Δικαστήρια του Άδικου Ύπνου

Μα λες και ξαναλές ότι όλα πράσινα θα γίνουν
Και απ’ το πολύ πετρέλαιο στη Κόλαση μας όλα και μαυρίζουν

Άξεστοι αδαής φαγάδες μου, που κάνετε εκπτώσεις στη ψυχή σας
Φωνάξτε με σαν θα σας κατασκευάσουν το μνήμα του πνεύματος σας

Ησυχία και γνώση είναι η λύτρωση αυτού του Θείου Δώρου
Μάτια αμόλυντα μακριά να μένουν από τη Ρύπανση του Θείου Βέλζεβουβ!

Phillip Wesley - The Approaching Night

Στάχτες των...

Στάχτες οι πύρινες μικρές στιγμές μας
Στάχτες τα ανύπαρκτα φυλακτά της ψυχής μας
Φλόγες που έπλεαν σαν μανιασμένα φτερωτά καράβια
Μας βύθισαν στο θυμό και την λαγνεία.
Κατακρεουργήσαμε την ουσία του χρόνου μας
Πετάξαμε τα τετριμμένα μοιρολόγια της υποχρέωσης
...και απλά λυγίσαμε...
Σαν Φοίνικες της Σιωπής...λαβωθήκαμε
Τα κύτταρα μας που αλλοιώθηκαν
Σ' ένα απαράδεκτο πάθος
Τώρα πια έχουν φύγει για τ' αλλού...
Στάχτες τα αστέρια μας
Στάχτες και οι σκιές μας,
Που δεν πρόλαβαν να ζεσταθούν..
Που το καθήκον δεν τα άφησε να επιβληθούν
Και να τώρα ένα τοσοδούλικο συναίσθημα εκκρεμεί σαν τον ουράνιο Κύκνο...
Η στάχτη μου μίλησε γι' αυτό...
Το είπε 'αγάπη'...
Λες και ο ήχος της μόνο στην αιώνια φυλακή θα σε βυθίσει.
Οι στάχτες μας θα γεράσουν...
Και η ανθρώπινη μας αδυναμία θα λιγοστεύει με κάθε Δύση...
Και'γω που δε πρόλαβα να αγαπήσω την κάθε ίντσα του κορμιού σου
Έχω μείνει εδώ...
Και καρτερικά καταριέμαι την ανούσια αρετή της προσμονής
Και ανούσια φυλάω τις στιγμές μου
Για τις μικρές μας στάχτες
Και ανούσια αναλώνομαι στα όνειρα σου
Και ανούσια ακροβατώ στην ξεδιάντροπη ψυχεδέλεια σου
Οι στάχτες μας έχουν μείνει στον Πατέρα Ωκεανό
Που πεισματικά θα μας χωρίζει μέχρι τ' ανθρώπινο μας τέλμα
Οι στάχτες μας κλαίνε για Οργασμό
Καθώς βυθίζονται σ' ένα αγέρωχο ψέμα
Στάχτες μας τα υπέροχα λάθη της καρδιάς
Στάχτες το υπέροχο τίποτα μας
Κραυγές καρδιάς θα μας συνοδεύουν σαν Μούσες πάντα στα Σκοτεινά
Κραυγές ψυχής θα μας καρτερούν για μια μόνο βραδιά
Εραστές που δεν υπάρχουν, το μελάνι είχε γράψει για μας
Φιλήδονοι που δεν θα ζήσουν τη πορεία τους.
Φυλακισμένα πουλιά, σε φυλακισμένα σώματα θα εξελιχθούν
Και οι μικρές τους επιθυμητές ακολασίες, στάχτες θα γεννούν.
Στάχτες είμαστε κι' εσύ κι' εγώ
Στο θρόνο του Θεού Θανάτου θα πλαστούν τα κορμιά μας με το καιρό
Και φόβοι θα μας προστατεύουν στο απόλυτο μας κενό.. ..
Στάχτες γίναμε κι' εσύ κι' εγώ...
Μα τη λέξη τη μικρή στα όνειρα μου κάθε βράδυ σαν προσευχή μας την κρατώ.. ..
...'αγάπη'...

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΡΗΤΕΣ