A Poem for the Grieving...

Do not stand at my grave and weep.

I am not there, I do not sleep.

I am a thousand winds that blow,

I am the diamond glints on snow.

I am the sunlight on ripened grain,

I am the gentle autumn's rain.

When you awaken in the morning's hush,

I am the swift uplifting rush

of quiet birds in circled flight.

I am the stars that shine at night.

Do not stand at my grave and cry,

I am not there, I did not die...

--Mary Frye--

Να' σαν όλα αληθινά - ΜΕΡΟΣ ΙΙ

Έλα τώρα, γιατί είσαι έτσι;
Μη γκρινιάζεις. Όλο γκρινιάζεις.
Πως θα προχωρήσουμε όταν γκρινιάζεις τόσο.

Ξάπλωσε εδώ.
Ξεκουράσου λίγο.
Ίσως το χρειάζεσαι. 

Ξέρεις είναι λεπτές οι γραμμές.
Ποιές γραμμές; 
Οι γραμμές της φαντασίας και της πραγματικότητας. 
Είναι όλα ανατρεπτικά. 
Τι είναι αληθινό...τι είναι ψεύτικο.

Ναι, έχεις δίκαιο.
Τον αγάπησα. Σφόδρα.
Αλλά να που δεν ήταν πραγματικότητα.
Ήταν όλα ένα γλυκό ψέμα.
Ξέρεις, απ' αυτά που σε σκοτώνουν. 
Αλλά εσύ τα καλοδέχεσαι έτσι κι' αλλιώς.

Τη μέρα που η ζωή σου αλλάζει
είναι απλά μια μέρα σαν τις άλλες.
Τίποτα το διαφορετικό. 
Ξεκινά σα μια κανονική μέρα.
Τα συντρίμμια στο τέλος όμως σε κάνουν να 
αντιληφθείς ότι τελικά δεν είναι απλά μια μέρα σαν τις άλλες.

Για δες. Ένα σπουργίτι.
Τι τυχερό. Πετάει. Και φεύγει.
Ναι, χαζό. Το ξέρο πως δεν είμαι δέντρο.
Και άμα θέλω και γω μπορώ να φύγω.
Ελευθερία. Αχ, πόσο σε πεθυμάω. 
Μια λέξη. Μια ολόκληρη οδύσσεια.
Πάει, πέταξε το πουλί. Έφυγε. 
Κρίμα...

Τι; Τι να του πω;
Άπαπαπαπα. Δεν είσαι στα καλά σου.
Τι ν' ακούσει από μένα πλέον. 
Λες και θα με δεχτεί.
Λες και τον θέλω. Μπα άστο.
Δεν κάνουν για μας αυτά. 
Εμείς είμαστε σαν τα σύννεφα.
Ακατάδεχτα, αδιάφορα, μόνα. 
Ότι σχήμα και να πάρουμε κανείς δε μας κοιτά.
Πάντα περνούμε απαρατήρητα. 

Τι κι αν πεθυμώ τα λειβάδια.
Σάματις θα τα ξαναδώ. 
Κι' αυτά ήσαν ένα όνειρο.
Σαν κι' εκείνον.


"Όλα όναρ και σκιά...τα πάντα ματαιότης."

Obsession

Crawling snide motions behind closed doors

Grasping the life out of you

Leaving you with guilt and chaos

Don't do it!

Not tonight, not again.

Refuse this hollow whistle inside you.

The world in there is false and full of terrors

The words are dressed in half-truths

The picture is nothing but an illusion

You believed in this binary reality

That cliff that pushed you to the edge

Now you sob for mega actions in your bed

You are the king of kings

Your kabuki mask is melting down

My poor fool! You fell again.

Now you're alone...

Ανάμνηση

Και κάπως έτσι κυλάν οι μέρες

Φεύγει άλλη μια μέρα νεότητας

Ξεθωρίζεις και εσύ μαζί τους

Και να ήθελα να σε κρατήσω

Τώρα πια δε μπορώ

Η εικόνα αλλοιώθηκε

Το γλυκό αίσθημα μέσα μου

Τώρα γέμισε με θλίψη και πικρία

Με μια οδυνηρή γεύση

Έστω κι' αν ξανάρθεις

Ο χρόνος έχει πια χαθεί

Μαζί τους τώρα και' γω.

Να' σαν όλα αληθινά

Κρύωσες;

Εγώ ξεπάγιασα.

Και σου πα να φέρεις μια κουβέρτα.

Αλλά έμενα ποτέ δε με ακούς.

Έλα τώρα, μη θυμώνεις.

Είναι που σε νοιάζομαι.

Τράβα πιο κει, θα σου κάνω παρέα.

Ξέρεις κάποτε ονειρευόμουν να ταξιδέψω σε μια όαση. Μακρινή. 

Πάντα η εικόνα της έμοιαζε τόσο ουτοπική, τόσο γαλήνια. 

Τι είπες;;; Αφελής;

Χμμμ, ναι ίσως και να έχεις δίκαιο. 

Πάνε τα όνειρα μας. Τα αφήνουμε να κυλούν στο βούρκο.

Πάλι πεινάς;

Μαααα, χθες φάγαμε. 

Τι να σου κάνω κακομοίρη μου. 

Είναι και η πείνα ανθρώπινο κατασκεύασμα.

Και γιατί σε παρακαλώ δε το καταλαβαίνεις αυτό;

Είναι όλα μέρος του μυαλού.

Όσο το εκπαιδεύεις να μην πεινάει, δε θα πεινάει.

Το ίδιο είναι και η αγάπη.

Όταν πεις στο μυαλό σου, πάψε ν' αγαπάς, θα πάψει.

Χαχαχαχα, σίγα μωρέ την δύναμη που έχει η καρδιά.

Ένα όργανο είναι και αυτό.

Ντάξει δε λέω, αλλά το εκπαιδεύεις κι' αυτό.

Σου' πα. Όλα είναι θέμα εκπαίδευσης.

Να πάλι έπεσε ένα αστέρι. 

Κάτσε να κάνω μια ευχή.

Λες να πραγματοποιηθεί;

Ήρθε σπίτι εκείνη την ημέρα. 

Έκανε ψοφόκρυο έξω. Μέσα είχε ζέστη ακόμα. 

Η μαμά μαγείρευε βραστό ρόστο. 

Τέσσερις μήνες πέρασαν για να φάμε τόσο πλούσιο φαΐ.Και κρέας. 

Θυμάμαι σα παιδάκι, ο παππούς μας έφερνε κατσικάκι απ' τη χώρα κάθε Χριστούγεννα. Μετά που έφυγε ο παππούς, πέρασαν 2 χρόνια μέχρι να καταφέρουμε να αγοράσουμε κρέας. 

Ο πατέρας πεινούσε σα λύκος.

Στη δουλειά γινόταν χαμός έλεγε.

Όλοι γιατροί κομπογιανήτες πια. 

Κανένας δε δούλευε για να βοηθήσει πραγματικά.

Όλοι για ένα κομμάτι ψωμί δουλεύαν. 

Ο Σεμπάστιαν έκατσε στη παλιά πολυθρόνα του παππού και κάπνιζε.

Έκανε μήνες να μας επισκεφθεί και ο πατέρας ήθελε να φάει καλά. 

Τι όμορφα που ήταν εκείνο το βράδυ.

Γίναμε οικογένεια και πάλι.

Τι έπαθες τώρα; Τι σε έπιασε, ντε;;

Τώρα να σε πάρω αγκαλιά. 

Αργήσαμε, ξημερώνει πάλι.

Θα μας κηνυγάει ο μπόγιας πάλι.

Λες και είμαστε και εμείς ζώα, σαν κι' αυτούς. 

Κι' εγώ νιώθω πιο ζεστά. 

Λες να φύγουμε;

Μπορεί να βρούμε φαγητό κοντά στο φούρναρη.

Είναι καλός άνθρωπος αυτός.

Δε μας κλωτσάει. 

Για δες.

Τι όμορφη που είναι η αυγή...

(to be continued...)

Απώλεια

Σκοτείνιασες πάλι 

Οι κόρες των ματιών σου μου το μαρτυρούν 

Πόσο καιρό θα μένει άδεια η αγκαλιά σου...

Μικρή ζωή που μας λείπει 

Δε θέλω το κορμί σου 

Με κουράζουν οι μικρό αστικές συνήθειες σου

Εφιάλτες με τα χείλη σου

Σκορπίζουν ματωμένα φόβο 

Στη σκουριασμένη μου καρδιά 

Σκοτείνιασα και πάλι 

Ηθελα να σε βρω μέσα στο χάος 

Και τώρα που σε βρήκα σε χάνω

Tess

I loved my Angel
But I married the Devil

Morality was my witchcraft
Immorality my Bible

My sunflower youth deceived me
My wedding bed nailed me

My crime was prayer
For tomorrows never came

The road was paved with guilt
And in the night tears crept in

Humans, what have you done to my soul?
Mother, why did you not warn me at all?

Now torned and withered my lifeless body roams
Its only happiness the eternal journey home

That sweet guillotine which will part me from my Angel
That sweet knife that danced with my Devil.

Now its time to part this ancient place,
For justice was refused unto me for people's sake.

Thus my love for my Angel shall live for ever more,
And my memory with passion shall shame the Devil.


***************************************************************************

Αγάπησα τον Άγγελο
Μα παντρεύτηκα τον Διάβολο

Η ηθική ήταν το ξόρκι μου
Και η ασυδοσία το Ευαγγέλιο μου

Τα ηλιόλουστα νιάτα μου με εξαπάτησαν
Στο νυφικό κρεβάτι μου με κάρφωσαν

Το εγκλημά μου ήταν η προσευχή
Για τ' αύριο που δεν ήρθαν την αυγή

Ο δρόμος υπήρξε στρωμένος με ενοχή μονάχα
Και τα δάκρυα σαν Ερινύες κοντοζυγιάζουν τα βράδυα.

Αχ άνθρωποι, τι κάνατε στην άμοιρη ψυχή μου,
Αχ Μητέρα, πως μπόρεσες να μη μου πεις κουβέντα πριν να δω τη φυλακή μου;

Τώρα ξεσκισμένο το μαραμένο άψυχο σώμα μου περιπλανιέται στην γη,
Η μόνη του ευτυχία είναι το αιώνιο ταξίδι

Αχ, αυτή η γλυκιά καρμανιόλα που θα με χωρίσει από τον Άγγελο μου
Αχ, αυτό το γλυκό μαχαίρι που χόρεψε με τον Διάβολο μου.

Τώρα ήρθε η ώρα να εγκαταλείψω τον αρχαίο αυτόν τόπο,
Όπου η δικαιοσύνη με περιφρόνησε για το καλό του κόσμου.

Μα και πάλι θα αγαπήσω αιώνια τον Άγγελο μου,
Και θα λησμονήσω με πάθος τον Διάβολο μου.