Λεμονανθός

Εκεί τριγύρω ψυθιρίσματα ακούς

Στολισμένο με του πατέρα Ήλιου του λευκού,

Ν’ ανεμίζεις μες τις πλαγιές ενός μικρού βουνού

Αφήνοντας το άρωμα να ταξιδεύει για τ’ αλλού.



Απριλιάτικε μου λεμονοανθέ!

Υποσκιασμένο μου μικρό και ανθισμένο,

Σαν γεννηθείς μες τα φυλλώματα των δέντρων

Αναστέναξε, και δώσε παύση στις προηγούμενες μπόρες.



Ο κακός ο Μάρτης πέταξε, και σκόρπισε γι’ αλλού

Καιρός να γίνει πανηγύρι λεμονιάτικο στα κλωνιά

Να χορέψουν οι ευωδιές πάνω από τα πέτρινα μυαλά

Να φτερουγίσει η άνοιξη του μικρού λεμονανθού.

Μερικοί καπνοί δε σβήνουν
Άλλα μονοπάτια σε οδηγούν σε αδιέξοδα
Κάποιοι φόβοι δε ξεχνιούνται
Το ζώο μέσα σου μάχεται ακόμη

Φεύγεις για να μην ακούς πια
Κλείνεις τις πύλες σου και κοιμάσαι
Στη μέση του ονείρου είναι η πραγματικότητα σου
Μια αλήθεια αβάστaχτη σαν το είναι σου

Παίρνεις μόνο τον εαυτό σου
Όλα τα άλλα είναι ανούσια αγαθά
Στρέφεσαι στον ήλιο χωρίς τύψεις πλέον
Γιατί ορίζεις εσύ το μονοπάτι

~Εμπνευσμένο από το Into the Wild~

Brandi Carlile - That Year

Κομμάτια της Άνοιξης μας

Εκεί, μέσα στο φως
Εκεί φάνηκε η δειλία σου
Εκεί που συναντήθηκαν τα μάτια μας
Εκεί που δεν άρθρωσες μιλιά

Εκεί που πάγωσε το πρόσωπο σου
Εκεί που μου είχες δώσει τη πρώτο φιλί
Εκεί που ζεστάθηκες μέσα μου
Εκεί αποφάσισες να μας τελειώσεις

Εκεί που τα λόγια σου έφυγαν
Εκεί που ενέδωσες στην αγνότητα μου
Εκεί που τώρα δεν βρίσκεις ενδιαφέρον
Εκεί όπου γέμισες τη μοναξιά σου με μένα

Εκεί τώρα στέκεσαι και με κοιτάς
Εκεί που σαν να ήταν το χτες μια λίμνη απο πάγο
Εκεί μου μιλάς τώρα σαν άγνωστος γνωστός
Εκεί μου δείχνεις την μικροψυχία σου

Εκεί όπου τα φιλιά σου έκαιγαν
Εκεί όπου η αγκαλιά σου είχε ανοίξει πελώρια
Εκεί τώρα βυθίζεις κάποια άλλη
Εκεί με συνοδεύεις εθελοντικά στη κρεπάλη

Ντροπή και όνοιδος!
Ανεδέστατε, μικρέ δειλέ
Που στο ύψος σου δε στέκεσαι
Την αλήθεια να μου πεις...

«Το εγώ μου είναι πιο σημαντικό
Απο το εσύ!»

Μικρέ, αναιδέστατε,
Μαριονέττα της ντροπής
Που για μερική ευχαρίστηση
Τη ψυχή μου πούλησες...

Εκεί σε καρτερά ψυχοραγώντας
Η καρδιά μου...

Ελπίδα...

Ήταν κρύο...
Μια αγκαλιά δειλή τη σκέπασε
Λόγια ψιθυριστά σα μουσική
«Θα’ μαι πάντα εδώ»

Κάνει κρύο...
Η ανάμνηση της αγκαλιάς τη πόνεσε
Σιωπή τώρα σα μοιρολόγι
«Δεν είσαι εδώ πια»

Δεν υπάρχει αντίληψη για το αντίο,
Το αντίο που δε πρόλαβε να πει
Εκείνος της το έδωσε και τη περιφρόνησε

Να την, ακόμη περιμένει
Καρτερεί πως θα υπάρξει γλυκό πισογύρισμα
Ξεπουπουλιάζοντας τον εαυτό της, περιμένει...

Ηλιόλουστο Πρωινό του Μάρτη

Εδώ το φως άπλετο
Να ντύνει το βαρετό ετούτο πρωινό
Με μυρωδιές εκούσιες να ευφραίνουν τη καρδιά

Μια προσπάθεια για να υποσκιαστεί η πληγή απο μέσα
Ετούτο το κρίμα, το πρώτο το κρίμα μας
Πως όλα έγιναν νωρίς...

Μέσα στη σιγαλιά του άσχημου Φλεβάρη κοιταχτήκαμε
Τα αντίο μας προσκυνήσαμε
Αφήνοντας τις αναμνήσεις να σταφιδιάσουν μέσα μας

Ετούτο το όμορφο πρωινό του Μάρτη
Η φύση γιορτάζει γύρω μας
Μα η απόσταση δεν είναι δίκαιη

Έφυγε η αίσθηση της αγάπης
Χάθηκε μαζί με τα τελευταία χιόνια
Κι ανθίζουμε πια μακριά ο ένας απ’ τον άλλον.

Ετούτο το ηλιόλουστο πρωινό του Μάρτη
Η σιωπή είναι βάσανο πικρό
Όταν το τέλος είναι δειλό.

Νοσταλγία

Τι κι αν η θύμηση σου ζει ακόμη;
Πως πατάς διαγραφή στις αναμνήσεις;
Πως να σκοτώσεις τα σημάδια της τρυφερότητας;
Τι κι αν τα αποτυπώματα ζουν ακόμη πάνω σου;

Λέξεις που δεν ειπώθηκαν
Αλλά τα μάτια μας μας πρόδωσαν
Φιλιά μες τα σκοτάδια που μας κλάπηκαν
Συγγνώμες που τα δάκρυα δεν κράτησαν

Αισθήματα που δεν υποσχέθηκαν
Φόβοι που τα μάτια μας εσφάλισαν
Κρυφά χάδια που δε ξανάρθαν
Και μια σιωπή να κυλά ανάμεσα μας

Marching Tenderness

Those lips a reminder
That soft kiss a danger
This touch a burning sensation
Thy eyes a glorious moment

That night of our great risk
Our minds were limitless
For the wheel was in our hearts
Guiding us into flames

In thy arms my memory sank
Offering crystals of pain
Mine new-born flesh
Hoping for silent tenderness

Receiveth I, few of thy gilded pleasures
Then shadows came and filled thy void
Whilst tenderness and flames
Were gone with thee, astray...