The Beast / Το Θεριό

The Beast

It’s sitting there; giving you its lusty looks

Not letting you catch a breath.

Wherever your stare drops

It’s always there; sneaky and cunning

Its calling is but its morbid commands

But with what kind of weapons can you fight against it

Your rotten swords mock you constantly

And no matter how much your tears cover you

You cannot hide form the Beast

Its dark beauty encircles you

Lures you into the chaos of the mind

That’s exactly where it wants you;

To be alone, fighting in vain

Scratching the tiny green lines on your hand

Until they turn red from your shame

And you leave, you’re lost, you’re scattered

You fly away looking at the flames that await you

His touch revives you momentarily

But it is not enough against the giant Beast

The one that grows inside of you at night time

The one that kills you with every dawn

What ruthless being this is

That escaped the gates of Hades

To live inside innocent minds

Unethical and determined for the misery it spreads

It strives with zeal to achieve its blackness

Ignorant and carefree you are

And suddenly you are excited by its dark romanticism

Its sweet melancholy that gives you so freely

Tempting you with appealing lyrics

And it’s waiting in the corner for you

‘Till the moment comes to look inside you

And throw you a smile full of silence and deceit

And it will guide you into the darkness again tonight

In the secret labyrinths of your soul

You’re immobilised and you blow up

Trying to rip your black thoughts

The ones that scream your end

The ones that are flattering your fall

They swirl your mind like the Furies

Whispering your failed achievements

The pale light whimpers in the presence of the Beast

And bows to its power

You are small in its presence and you know it

You are small in its presence and it knows it, too.

The Beast awaits for you tonight

To guide you like Persephone in the shadows

Whilst you chase the white pill on the sheet

Vainly dancing in your fantasy like a pawn

It is all false! And you know it.

But you loved the Beast so gloriously

You give in to its deceitful sweet talk

And you lay your head on the cold floor

Stuttering prayers to your angels

And your insides are filled with blazing fumes

Whilst you are wondering, where all your friends have gone

They are all lost in the ‘Self’

Insulting your bonds.

The Beast is aiming smartly now

To isolate you unconsciously

Building transparent walls

Trapping you in the mind’s desert

With only the white crows for your companions

Reminding you of their curse.

The Beast wants to see you in flames

With your beautiful spasms

Grovelling in your meaningless words

Fighting to make it through

Just for this night too

To see yourself through to the birth of the Sun

Guiding you once again into the glorious dawn

Handling and manipulating your every thought

Greedy and imperious

Its only target; your marrow

For the Beast will always be Beautiful

No matter which era it chooses to visit

It shall always be the Fear of an innocent soul

Like a modern Cerberus

That no matter what you do it will still lure you in

The depths of the dark and misty sea

That storms in your head

Have I not told you of this again and again?

That you are small against the Beast, and you know it

That you are small against the Beast, and it knows it, too

Someday though…

Michael will come and win

One day though…

You will sit in silence and be still

Someday though…

The Beast will Fear,

                     -      Finally.

                  *********************************************************************

Το θεριό

Κάθεται εκεί και σε κοιτάει πρόστυχα

Δε σ’ αφήνει να ξαποστάσεις

Όπου κι’ αν γυρίσεις τη ματιά σου

Πάντα εκεί, πονηρό και ύπουλο

Οι νοσηρές του προσταγές το κάλεσμα του

Με τι όπλα να παλέψεις ενάντια του

Τα σαπισμένα σου σπαθιά σε χλευάζουν διαρκώς

Όσο κι αν σε σκεπάζουν τα δάκρυα σου

Δε μπορείς να κρυφτείς απ’ το Θεριό

Η σκοτεινή του ομορφιά σε τυλίγει

Σε παρασύρει στο χάος του μυαλού

Εκεί ακριβώς σε θέλει

Μοναχός σου να είσαι, να παλεύεις μάταια

Γρατζουνόντας τις μικρές πράσινες γραμμές στο χέρι σου

Μέχρι να γίνουν κατακόκκινες απ’ την ντροπή σου

Και φεύγεις, χάνεσαι, σκορπίζεσαι

Πετάς ψηλά βλέποντας τις φλόγες να σε περιμένουν

Το άγγιγμα του σε συνεφέρνει ελαφρά

Μα είναι λίγο μπροστά στο πελώριο Θεριό

Αυτό που μεγαλώνει μέσα σου τα βράδυα

Αυτό που σε σκοτώνει κάθε ξημέρωμα

Τι ανελέητο πλάσμα είναι αυτό

Που απ’ τις πύλες του Άδη ξέφυγε

Για να κατοικά στα μυαλά αθώων

Ανήθικο και σίγουρο για τη μιζέρια που σπέρνει

Μάχεται ακόπιαστα να επιτεύξει τη μαυρίλα του

Ανίδεος κι ανέμελος σαν είσαι

Σε συναρπάζει με τον ρομαντισμό του

Την γλυκιά μελαγχολία του σου χαρίζει απλόχερα

Σε δελεάζει με θελτικά στοιχάκια

Και παραμονεύει στην γωνιά

Μέχρι να’ ρθει η στιγμή που θα ρίξει τη ματιά του

Θα σου χαμογελάσει με δόλο και σιωπή

Και θα σε οδηγήσει κι απόψε στο σκοτάδι

Στους κρυφούς λαβύρινθους της ψυχής σου

Ακινητοποιήσε και ξεσπάς

Προσπαθώντας να ξεσκίσεις τις μαύρες σκέψεις

Αυτές που ουρλιάζουν για το τέλος σου

Αυτές που σε κολακεύουν για την πτώση σου

Σε στροβιλίζουν σαν Ερινύες

Ψυθιρίζοντας αποτυχημένα σου καμώματα

Το ωχρό φως σιγοτρέμει στην παρουσία του Θεριού

Και υποκλίνεται στην εξουσία του

Είσαι μικρός μπροστά του και το ξέρεις

Είσαι μικρός μπροστά του και το ξέρει, κι αυτό

Το Θεριό σε καρτερεί κι’ απόψε

Για να σου φάει το σαράκι

Να σ’ οδηγήσει σαν μια άλλη Περσεφόνη στα άδυτα

Και εσύ να κηνυγάς το άσπρο χάπι στο σεντόνι

Μάταια να χορεύεις στη φαντασία σου σαν πιόνι

Όλα είναι ψεύτικα! Το ξέρεις.

Μα εσύ που αγάπησες τόσο το Θεριό

Αφήνεσαι στα δόλια γλυκόλογα του

Και ακουμπάς το κεφάλι σου στο πάτωμα

Τραυλίζοντας προσευχές στους αγγέλους

Με αναθυμιάσεις που γεμίσανε τα στήθια σου

Να σκέφτεσε, που πήγαν τώρα όλοι οι φίλοι σου

Χάθηκαν κι’ αυτοί στην ψευδαίσθηση του ‘εγώ’

Προσβάλοντας του δεσμούς σας.

Το Θεριό στοχεύει τώρα έξυπνα

Για να σε απομακρύνει ασυναίσθητα

Χτίζοντας τείχη αδιάφανα

Παγιδεύοντας σε στην ερημιά

Με μόνο σύντροφο άσπρα κοράκια

Θυμίζοντας σου τη κατάρα του.

Το Θεριό θέλει να σε βλέπει με αναλαμπές

Με όμορφους σπασμούς

Να οδύρεσαι στις ανούσιες σου λέξεις

Να παλεύεις για ν’ αντέξεις

Κι αυτό το βράδυ

Να προκόψεις μέχρι την γέννηση του Ήλιου

Που θα σε συνοδεύσει και πάλι την αυγή

Χειραγωγόντας κάθε σκέψη σου

Πλεονέκτης και αγέρωχος

Μόνο σκοπό του έχει το μεδούλι σου

Το Θεριό είναι πάντα όμορφο

Σε όποια εποχή κι αν επισκεφθεί

Θα είναι η φοβέρα μιας αθώας ψυχής

Σαν ένας νέος Κέρβερος

Που ότι και να κάνεις θα σε παραπλανεί

Στα έγκατα της μαύρης θάλασσας

Που μανιάζει στο κεφάλι σου

Δεν σου το είπα ξανά πως,

Είσαι μικρός μπροστά στο Θεριό και το ξέρεις

Είσια μικρός μπροστά στο Θεριό και το ξέρει, κι αυτό.

Κάποια μέρα όμως...

Ο Μιχαήλ θα έρθει και θα νικήσει

Κάποια μέρα όμως...

Θα ξανακαθίσεις ήσυχος

Κάποια μέρα όμως...

Το Θεριό θα σε φοβάται, επιτέλους.