Maya

Maya

Once upon a time, there was a little girl with platted hair. She would sit and look at the mirror for hours on end and she would try to find beauty, kindness and friends. One day, a good, but also cunning fairy, appeared inside the mirror and told the little girl the following words: “You will not find the beauty that you seek inside the mirror. The beauty which you seek is inside your soul. And kindness goes along with it. And if you’re brave enough to have kindness in your heart, then your soul will be beautiful too. And inside that beauty you will also meet heavenly friends.” The little girl with the long platted hair, could not understand what the fairy’s words meant. And so, she kept growing up. She couldn’t see yet the beauty in her soul, nor could she recognize the kindness she had in her heart.. And so she grew up feeling lonely, full of melancholy and guilt. I do not know what happened to the little girl, because she still feels lonely, filled with melancholy and guilt. She still can’t see the beauty her soul has or the goodness that her heart holds inside. And many of the “friends” she thought were her brother or sisters, left her side, making her heart ache a little bit more each time. But every story deserves a beautiful ending, isn’t that right? So let’s just say, that the little girl with the brown coloured platted hair still has faith that someday she will be able to see the beauty of her soul, to recognize the kindness of her heart and that one day she will meet her heavenly friend just like the fairy once told her.

Maya

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι με κοτσίδες. Καθότανε και κοιτάζε με τις ώρες τον καθρέφτη και προσπαθούσε να βρει ομορφιά, καλοσύνη και φίλους. Μια μέρα, μια καλή, μα και πονηρή νεράιδα, βγήκε απο τον καθρέφτη και είπε τα εξής λόγια στο μικρό κοριτσάκι «Η ομορφιά που ψάχνεις δεν βρίσκεται εδώ μέσα. Η ομορφιά που ψάχνεις κρύβεται στην ψυχή σου. Μαζί της πάει χέρι χέρι και η καλοσύνη. Και αν είσαι αρκετά θαρραλέα, αν έχεις καλοσύνη στη καρδιά σου, τότε θα είναι και η ψυχή σου όμορφη. Και μέσα απ’ αυτή την ομορφιά θα βρεις φίλους ουράνιους.» Το κοριτσάκι με τις μακριές πλεξούδες, δεν μπορούσε να καταλάβει τι εννούσε η νεράιδα. Και έτσι μεγάλωνε συνεχώς. Δεν μπορούσε ακόμα να δει την ομορφιά στην ψυχή της, ούτε να αναγνωρίσει την καλοσύνη που έκρυβε η καρδιά της.. Και έτσι μεγάλωσε νιώθοντας πάντοτε μόνη, γεμάτη με μελαγχολία και ενοχή. Δεν ξέρω τι απέγινε στο κοριτσάκι, γιατί ακόμη νιώθει μόνη, γεμάτη με μελαγχολία και ενοχές. Ακόμη δεν μπορεί να δει την ομορφιά της ψυχής της ή την καλοσύνη στην καρδιά της. Και πολλοί από τους «φίλους» που νόμιζε αδέλφια της, έφυγαν απο κοντά της, κάνοντας την καρδιά της να πονάει κάθε φορά και λιγάκι περισσότερο. Μα κάθε ιστορία αξίζει ένα όμορφο τέλος, έτσι δεν είναι; Τότε, ας πούμε ότι το κοριτσάκι με τις καστανές πλεξούδες ακόμα έχει πίστη πως κάποια μέρα θα μπορέσει να δει την ομορφιά της ψυχής της, να αναγνωρίσει την καλοσύνη της καρδιά της και θα ανταμώσει με τους ουράνιους φίλους της όπως της είχε πει κάποτε η νεράιδα της.