Τα χαμόγελα του χθες
Έχουν γίνει δάκρυα του σήμερα
Κοιτάζω τη βαλίτσα
Που τώρα έχει μείνει άδεια
Προσεύχομαι μυστικά τα άσπρα χαράματα
Παραμιλώ σ’ αγγέλους και διαβόλους
Η αλλοιωμένη μορφή μιας αιώνιας αγάπης
Να καθοδηγεί το μουχλιασμένο μου μυαλό
Ο χρόνος σαν διαβάτης
Δεν ήξερε πως να υπουλώσει τις πληγές
Το παράθυρο σκεπάζεται ξανά απ’ το δείλι
Ένα λυκόφως που αργοπεθαίνει..
Paco de Lucia - Concierto de Aranjuez II - Adagio
3 σχόλια:
Τα λόγια σου εκφράζουν βαθιά τις σκέψεις μου!
Το τραγούδι είναι υπέροχο!
Σε ευχαριστώ πολύ Παλόμα.
Με καθυσηχάζει κάπως το σχόλιο σου.
Το τραγούδι μου' χει κολλήσει εδώ και μέρες..ο πόνος τους, το πάθος του, η σοφία του.
Ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που σου άρεσε. :)
Δημοσίευση σχολίου