Αμνησία δεν έρχεσαι...γιατι;
Να πάρεις τα κοράλια του μυαλού μου μακριά
Δε τολμώ να ξαναπώ τις δυο λέξεις...
Με μάθαν οι άλλοι να τις φοβάμαι
Να μην τις πιστεύω και να της αποθώ
Αμνησία μου γλυκιά έλα να με πάρεις...
Φρόντισε να σκεπάσεις με σκοτάδι τις σκέψεις μου
Να πλέξεις ιστό από ατσάλι για να μη βγουν ποτέ
Αφού πλέον μόνο πόνο με γεμίζουν
Αμνησία μου, καλή μου βροντομάνα...
Γιατί να μη μου χαρίσεις συντροφιά
Θα απλώσεις το αόρατο φιλανθρωπικό σου χάδι
Να σκοτεινιάσουν οι στιγμές μου
Να πέσουν στο κενό οι ματαιότητες μου
Να ελευθερωθώ από τα ανθρώπινα όνειρα μου.
Μα γιατί καλή μου Άρνη, δε μου δίνεις το πιοτό σου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου