Ναυσικά και Οδυσσέας

Σφραγίζω τα χείλη μου
Και σ’ αυτή τη συνέχεια δε δίνω φως
Δε θέλω να κάνω άνοιγμα στο μαύρο κουτί
Γιατί μόνο μια ψεύτικη ελπίδα ζει
Θα γονατίσω και θα κλάψω προσευχές
Να είναι η ζωή σου γιομάτη χερουβείμ
Να σε προσέχουν στα ταξίδια σου τ’ αλαργινά
Δε θέλω να μιλήσω για την ελπίδα απόψε
Καταριέμαι την ιερότητα των υποσχέσεων
Απλά μόνο να σε ζήσω...
Να περιπλανηθώ σα μικρή Ναυσικά στα ταξίδια σου
Να δωθώ στις απατηλές κατάρες σου
Στα κρούσματα των περιπετειών σου
Δε θέλω να μιλήσω για μελένια λόγια
Μόνο να κοιτάξω τη φεγγαρομάνα που σ’ αγγαλιάζει
Καθώς γητεύεις με τις ωραιότητες σου τα γινάτια μου
Δε θέλω η ελπίδα να σταθεί εχθρός μας
Ούτε η σάρκα να ποθήσει το ανεξουσίαστο
Δε θέλω να σε έχουν τα όνειρα μου
Γιατί θα πνιγώ στην ματαιότητα και τη παράνοια τους
Θέλω να σε έχω για το χρόνο που δε σβήνει
Για την ύλη που μπορώ να αισθανθώ επάνω μου
Μη βιαστείς να γίνεις νεφέλη και σα μίζερη σκιά να με στολίσεις
Μη βιαστείς στη Πηνελόπη σου να πας να γείρεις
Γιατί ετούτη η ζεστάδα στις δικές μου τις αγκάλες φλέγεται
Με έντονα μοιρολόγια θέλει η νύχτα μου να σε δεχτεί
Ο κρίνος δε με καρτερεί εμέ
Μα οι υάκινθοι πλέουν σαν χαλάζι στην ψυχεδέλεια μου
Και παλεύω να σε σφραγίσω έξω από τις ανθρώπινες πύλες μου
Να σε ξοδέψω για να τραφούν οι στάχτες μου
Να χορτάσω από τα κόκκινα δάκρυα μου τις σιωπές σου
Σα θα φύγεις Οδυσσέα μου
Τη μικρή μου τη Φωκίς δε θα λησμονήσεις
Με λίθους της ανθρώπινης μάνας θα γεράσεις
Και σα με βρεις σε πέτρες ν’ αναπνέω πια
Θα γείρεις στα πέταλα μου και θα κλάψεις.