Στάχτη τα δάκρυα
Μόνα τους κλεισμένα
Μαρασμένα κάπου στο σκότος
Πέφτουν σαν νεκροδάφνες ορφανές
Αθετημένες υποσχέσεις ρέουν στο κενό
Αφουγκράζονται τον ανθρώπινο εγωισμό
Διστάζουν να ξυπνήσουν για μας
Μένουν μόνες και μικρές
Πόσες μάχες δίνει η ψυχή
Πόσα όρη και πόσες άπλεις ν' ανεβεί
Γρατζουνισμένη, εύθραυστη, μικρή
Βλέπει τα δάκρυα της ν' αγριεύουν στην σιωπή
Και η αγάπη πλέον ζωφερή
Σαν ένα όνειρο ενός σουρεαλιστή
Στη παλάμη να μη δίνει μια ευχή
Στα σ' αγαπώ να μη δίνει οργή
Δάκρυα μικρά, δάκρυα δειλά
Παρασύρουν τον σκουριασμένο σπαραγμό
Το άτυχο νιάτο σέρνουν στην άβυσσο
Στάχτες γέμισε η μαύρη του κάμαρα
Damien Rice - Accidental Babies
